Αγαμέμνων Σταυρόπουλος: Νομοθετώντας το ανέφικτο

Την Παρασκευή 29 Δεκεμβρίου 2023 το Υπουργείο Εργασίας δημοσίευσε την απόφαση 113169/27-12-2023 (ΦΕΚ Β’ 7421/28-12-2023) σύμφωνα με την οποία τροποποιείται η απόφαση 49758/26-5-2022 με αποτέλεσμα να καθίσταται υποχρεωτική η ψηφιακή κάρτα εργασίας προσωπικού για μια σειρά από επαγγέλματα, ήδη από την 1η Ιανουαρίου του 2024.

Η προθεσμία είναι ασφυκτική σε βαθμό γελοιότητας: κανείς σώφρον άνθρωπος δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά μια διάταξη που δημοσιεύεται στις 29 Δεκεμβρίου και ορίζει ότι 3 ημέρες μετά θα πρέπει να έχει εγκατασταθεί και να λειτουργεί το σύστημα της ψηφιακής κάρτας.

Διαβάστε

Το Υπουργείο Εργασίας απαντά σε αυτό με το γεγονός ότι οι κυρώσεις προβλέπονται να επιβληθούν μετά την 1η  Απριλίου για μια κατηγορία επιχειρήσεων και μετά τις 2 Μαΐου για μια άλλη. Και πάλι όμως δεν απαντά γιατί δεν αποφάσισε η ψηφιακή κάρτα να γίνει υποχρεωτική την 1η Απριλίου και στις 2 Μαΐου αντίστοιχα.

Ειρήσθω εν παρόδω ακόμα και οι προθεσμίες τριών ή τεσσάρων μηνών για ένα τόσο μεγάλο έργο, είναι ιδιαίτερα ασφυκτικές. Ειλικρινά δεν είμαι καθόλου σίγουρος ότι οι τεχνικοί που μπορούν να εγκαταστήσουν τέτοια συστήματα, είναι σε θέση να εξυπηρετήσουν την ζήτηση που θα δημιουργηθεί μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, με ό,τι στρεβλώσεις αυτό συνεπάγεται. 

Δεν είναι τυπικό. Είναι ουσιαστικό. Η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων που υποχρεούνται να βάλουν ψηφιακή κάρτα, ήδη από την 1η Ιανουαρίου παραβαίνουν τον νόμο.

Το ότι δεν προβλέπονται νομικές συνέπειες για την παρανομία αυτή, δεν σημαίνει ότι οι ηθικές συνέπειες δεν είναι σοβαρότατες.

– Η εφαρμογή των νόμων καθίσταται ακατόρθωτος άθλος.
– Οι επιχειρήσεις εκπαιδεύονται στο να βλέπουν την συμμόρφωση στους νόμους, καθαρά συμφεροντολογικά. Αν τα πρόστιμα κοστίζουν λιγότερο από την συμμόρφωση, μαθαίνουν να μην εφαρμόζουν τον νόμο.
– Η κρατική διοίκηση χάνει το κύρος της.
– Οι επιχειρήσεις χάνουν την εμπιστοσύνη τους στο κράτος.

Διαβάστε εδώ την Business Voice που κυκλοφόρησε το περασμένο Σάββατο

Δυστυχώς την ίδια συμπεριφορά επιδεικνύει το κράτος και στα φορολογικές διατάξεις, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τα My Data. Έχουν ανακοινωθεί υποχρεώσεις και έχουν δοθεί οδηγίες εφαρμογής ήδη από το 2021, για περιπτώσεις που τρία χρόνια μετά δεν υπάρχει καν η τεχνική δυνατότητα. Αποτέλεσμα αυτού είναι όταν διαβάζουμε τις επίσημες οδηγίες για τα My Data, να αναρωτιόμαστε αν είναι πράγματι λειτουργικές!

Ασφαλώς αυτά είναι πράγματα με τα οποία δεν μπορεί να ασχολείται η ηγεσία των Υπουργείων. Η ηγεσία θα πρέπει να δημιουργήσει τις συνθήκες εκείνες όπου τα μεσαία στελέχη να μπορούν να παίρνουν πρωτοβουλίες, ώστε να επικρατεί στοιχειώδης λογική, να εντοπίζονται τα προβλήματα, να προτείνονται λύσεις και να υλοποιούνται σε εύλογο χρόνο.

Δυστυχώς, δεν φτάνει που οι νόμοι είναι άμεσης εφαρμογής, οι διευκρινιστικές αποφάσεις αντί να αποσαφηνίζουν τις διατάξεις, δεν είναι τίποτα άλλο από αποποίηση ευθυνών της διοίκησης απέναντι στους πολίτες. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η διάταξη που προβλέπει ότι οι βραχυχρόνιες μισθώσεις περιορίζονται στις 60 ημέρες.

Αν λοιπόν μια κράτηση είναι 61 ημερών, τι πρέπει να κάνει ο εκμισθωτής όταν είναι ιδιώτης και τι όταν είναι επιχείρηση; Κανείς δεν γνωρίζει ακόμα, μολονότι η διάταξη ισχύει ήδη από 1η Ιανουαρίου του 2024. Το αφήνουμε για την φαντασία του καθενός.

Πράγματι στην οικονομία υπάρχει κινητικότητα και καλές επιδόσεις. Αν φροντίζαμε αυτά τα βασικά και απλούστατα, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα.

Δεν είναι δυνατόν ο επιχειρηματικός κόσμος και οι λογιστές να ζητάμε σταθερότητα, σαφήνεια και λογικά χρονοδιαγράμματα και το κράτος να μας αντιμετωπίζει σαν να ζητάμε παγκόσμια ειρήνη, εξαφάνιση της φτώχιας και πάταξη της παχυσαρκίας.  

Διαβάστε εδώ την Business Voice που κυκλοφόρησε το περασμένο Σάββατο