See you in hell haters!

Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με λογαριασμούς YouTube. Σίγουρα αυτή ή έκφραση φαίνεται παράλογη στον κόσμο που έζησε ο Dick Chaney ή ο Justin Bieber, αλλά αν είχαμε χαρτάκια μέτρησης κακίας (σαν εκείνα που μετράνε το PH αλλάζοντας χρώμα) και τα ελέγχαμε υγρό δείγμα από YouTube comments, το χαρτάκι θα γινόταν οθόνη LCD και θα έπαιζε σε βίντεο τα best-of της μέταλ μπάντας Dimmu Borgir. κείμενο: Αλέξανδρος Εμεξεζίδης Συγχωρέστε με. Λάθος μου που μίλησα για κακία πριν καν σας συστηθώ. Είμαι ένας μέσος κομπλεξικός άνθρωπος, 22 χρονών και μπαίνω στο ίντερνετ από τότε που το πρωί γράφαμε ορθογραφία στο σχολείο. Πέραν του ότι με αυτήν την ατάκα κάλυψα τις ανάγκες μου σε γκόμενες για τον επόμενο μήνα, το νόημα είναι πως έχω παρατηρήσει το ίντερνετ να εξελίσσεται από έναν χώρο πειράματος και γνώσης σε έναν εξομολογητή των χειρότερων σκέψεών μας. Το ίντερνετ από ένα ήρεμο, γλυκό πάρκο όπου μπορούσες να σερφάρεις σε φωσφορίζουσες σελίδες του Geocities ή να κάνεις chat στο IRC με γλυκούς παιδόφιλους, έγινε ο σατανικός καθρέφτης που αντανακλά τον χειρότερο εαυτό του καθενός; Η όχι; Γιατί αν αυτό που βλέπω στα σχόλια του ίντερνετ δεν είναι ο χειρότερος εαυτός των χρηστών, τότε έξω από την πόρτα μου θα έβλεπα τον ντελιβερά να μαχαιρώνεται με τον ταξιτζή, παιδάκια να σκοτώνουν περιστέρια με σφεντόνες και κάρα σερόμενα από αιώνιους φοιτητές αντί για άλογα. Κι όμως, δεν είναι έτσι. Ο κόσμος έξω δεν είναι τόσο κακός. Όσο χάλια κι αν έχω ντυθεί δεν με σταματούν άσχετοι στον δρόμο για να μου πουν: “Kala re ci. Dn exeic ka8refti cto cpiti sou??” ή “ΠΩΣ ΕΙΣΑΙ ΕΤΣΙ ΡΕΕΕ ΚΑΗΜΕΝΕ!!!”. Η συμπεριφορά στο internet είναι διαφορετική από αυτή που βλέπω καθημερινά. Τι συμβαίνει τότε μέσα στο μυαλό ενός online χρήστη πριν γράψει ένα ακόμη hate comment; Μια παγκόσμια επιδημία μίσους. Το internet είναι σίγουρα μια εναλλακτική πραγματικότητα και γι’ αυτό, μέχρι πρόσφατα, οι χρήστες του διατηρούσαν μια online persona διαφορετική από την πραγματική τους. Ο διαχωρισμός μεταξύ του online και του πραγματικού εαυτού μου ήταν δεδομένος. Στο internet θα μπορούσα να είμαι ο ισχυρότερος μαχητής του World of Warcraft, ο πιο ψαγμένος καλλιτέχνης manga στο DeviantArt ή ακόμη χειρότερα ο πιο ανίερος και αισχρός χρήστης του 4chan, ενώ στην πραγματικότητα θα ήμουν ένας ολιγομίλητος, σπυριάρης 25χρονος που ζει με τη μητέρα του. Συνήθως, ο online χαρακτήρας μου δεν θα μπορούσε να συνδεθεί με την πραγματική μου ταυτότητα αν δεν το ήθελα. Ερχόμαστε όμως σήμερα στην εποχή του Facebook και του Google+, όπου το πραγματικό μας όνομα είναι υποχρεωτικό. Το πραγματικό όνομα! Ακόμη γελάω όταν σκέφτομαι πως κάποτε φοβόμουν να χρησιμοποιήσω το καλό μου “nickname” σε πολλά σημεία του ίντερνετ. Το αληθινό μου όνομα δεν είχε αγγίξει για πολλά χρόνια τις χάλκινες γραμμές του ΟΤΕ. *εδώ μπαίνει ήχος modem* Σήμερα, πιθανότατα, μπορώ να μάθω πολλά για τον άνθρωπο πίσω από ένα hate comment. Αν δεν έχει κλείσει καλά το προφίλ του στο Facebook ίσως να μπορώ να τον δω να πίνει βότκες στην παραλία ή να παίζει φρίζ