Ο Θεοχάρης Ιωαννίδης μιλάει στο mycampus.gr

Τον έχουμε δει ως μοντέλο του Armani, ως πρωταγωνιστή σε τηλεοπτικά σήριαλ και θεατρικές παραστάσεις. Έπειτα ήρθε το Just The Two Of Us, όπου στο πλευρό της Ελπίδας, μας εντυπωσίασε με τις φωνητικές του ικανότητες και τη σκηνική παρουσία. Η είσοδός του στην οικογένεια της Heaven ήταν το επόμενο βήμα, ενώ ακολούθησαν σημαντικές συνεργασίες από στα πιο πολυσυζητημένα σχήματα της νύχτας.Τι άλλο; σπούδασε υποκριτική, σκηνοθεσία και μοντάζ στη σχολή «New York Film Academy», υποκριτική στο Αcting Αtudio «James Price», κάνοντας παράλληλα σεμινάρια υποκριτικής στο Actor's Studio. Είναι και φοιτητής Νομικής στο ΑΠΘ. Και κούκλος. Και προσγειωμένος… Θέλετε κι άλλους λόγους για να διαβάσετε τι έχει να μας πει;
Συνέντευξη: Κατερίνα Ευσταθιάδου
Σε έχουμε δει σε ρόλο ηθοποιού, μοντέλου, τραγουδιστή. Με ιδιαίτερη επιτυχία και αξιόλογες συνεργασίες σε όλα. Ξεχωρίζεις κάποια από αυτές τις ιδιότητες;
Οι σπουδές μου στη Νέα Υόρκη ήταν πάνω στην παραγωγή, στη σκηνοθεσία και στην υποκριτική και ανέκαθεν πίστευα πως αυτά εμπεριέχουν τα υπόλοιπα. Το να εκφράζεσαι μέσα από τη δημιουργία εικόνας είναι παραπάνω από συναρπαστικό για μένα, σε κάθε «κατηγορία». Έχεις ζήσει σε πολλές χώρες, Ελλάδα, Αμερική, Γερμανία. Αντικειμενικά τα πράγματα στην Ελλάδα είναι πολύ δύσκολα αυτήν την περίοδο. Τι είναι αυτό που σε κρατάει εδώ και δεν κυνηγάς τα όνειρά σου στο εξωτερικό;
Μόνο αν έχεις ζήσει όλη σου σχεδόν τη ζωή στο εξωτερικό μπορείς να νιώσεις τη συγκίνηση του να ζεις σε αυτήν τη χώρα που αν μη τι άλλο έχει μία ενέργεια και έναν ανεξήγητο μαγνητισμό. Τα τελευταία 4 χρόνια της ζωής μου επιλέγω να ζω στη χώρα μου και ακόμη επιμένω, δεν ξέρω για πόσο ακόμα, μα θα το πολεμήσω, γιατί παρ’ όλα αυτά πιστεύω σε καλύτερες ημέρες. Υπάρχει μια παράλογη προκατάληψη απέναντι στα εμφανίσιμα πρόσωπα που τα καταφέρνουν εξίσου καλά σε διαφορετικούς χώρους. Εσύ κατάφερες με τη στάση σου να σπάσεις αυτό το στερεότυπο. Αντιμετώπισες καχυποψία στις αρχές και πώς το χειρίστηκες;
Δεν ξέρω αν κατάφερα να σπάσω κάποιο στερεότυπο ακόμα, μα θα σου εξομολογηθώ το εξής: δεν ένιωσα ποτέ μου εμφανίσιμος μέσα από την ιδιότητα μου ως ηθοποιού γιατί ξέρω πως αυτό δεν οδηγεί πουθενά παρά μόνο σου ανοίγει πόρτες που πολύ εύκολα μπορεί να σου κλείσει . Επίσης, δεν κατάλαβα ποτέ αυτό που πολύ καλώς αναφέρεις ως διαφορετικούς χώρους. Ίσως αυτό αγχώνει κάποιους που δε θέλουν κατά την διάρκεια ενός performance να τραγουδήσουν ή μετά από κάποια χρόνια να τους δημιουργηθεί επιθυμία να σκηνοθετήσουν. Αυτό γιατί να σημαίνει πως αυτοί που το κάνουν είναι κατακριτέοι; Μου φαίνονται τουλάχιστον αστεία όλα αυτά. Αντιμετώπισα καχυποψία όπως αναφέρεις μα so what? Δε νιώθω πως αντιμετωπίζω κάποιο ουσιαστικό πρόβλημα. Μέχρι στιγμής ποιες στιγμές της καριέρας σου θεωρείς πιο σημαντικές;
Τις στιγμές που δεν δουλεύω, είναι οι πιο παραγωγικές για μένα γιατί έχω χρόνο περισυλλογής και ίσως εξέλιξης, διότι δε σταματάω ποτέ να είμαι μαθητής με εξαιρετικ