Συνέντευξη με τον Νίκο Πορτοκάλογλου | Ο δρόμος μου δείχνει την κατεύθυνση

Συμπληρώνει 30 χρόνια στη δισκογραφία και έχει λόγους να το γιορτάζει, όπως μας εξηγεί παρακάτω, κι ας φαίνεται το κλίμα αντίθετο σε γιορτές. Είπαμε πολλά. Πήραμε τη διαδρομή από την αρχή και φτάσαμε μέχρι τους νέους «καλεσμένους» του, μερικούς από τους καλύτερους ερμηνευτές και δημιουργούς της νέας γενιάς, όπως ο Κωστής Μαραβέγιας, η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Πάνος Μουζουράκης, ο Γιάννης Χαρούλης, ο Λεωνίδας Μπαλάφας. Το κυριότερο που μένει, κατά τη γνώμη μου, από τη συζήτηση που θα διαβάσετε είναι ότι το ταξίδι του συνεχίζεται με ανησυχίες και πειραματισμούς. Κι αυτό αξίζει να το κρατήσουν όλοι οι νεότεροι που θέλουν να δοκιμαστούν σε οποιοδήποτε χώρο. Εσείς από τη μουσική σας διαδρομή όλα αυτά τα τριάντα χρόνια, τι έχετε μάθει ή έστω κερδίσει;Πολλές φορές κοιτάω πίσω και προσπαθώ να καταλάβω αν η πορεία που διάλεξα με έχει βγάλει σε καλούς τόπους ή το αντίθετο. Είμαι καταρχάς πανευτυχής που στα δεκαοχτώ μου διάλεξα αυτό το δρόμο. Θυμάμαι ότι εκείνη την εποχή είχα συναντήσει τον ποιητή Πέτρο Μοροζίνη, ο οποίος με ρώτησε τι θέλω να κάνω και του απάντησα ότι θέλω να ζήσω σαν μουσικός. Τότε είχα αρχίσει να γράφω τα πρώτα μου τραγούδια, τον «Άσωτο Υιό» και μου είπε «το ξέρεις ότι η ζωή του μουσικού είναι πάρα πολύ σκληρή;», του λέω «το φαντάζομαι» αλλά φανταζόμουν και ότι θα έχει και πολλές χαρές και ότι θα είναι μία μεγάλη περιπέτεια. Τώρα πλέον λέω ότι είμαι ευτυχής γιατί όντως έτσι ήταν και αυτός είχε δίκιο και εγώ. Ήταν μεγάλος λάτρης της μουσικής και απλώς ήθελε να με προειδοποιήσει ότι η μουσική δεν είναι μόνο ωραίες νότες αλλά είναι μία σκληρή δουλειά με απογοητεύσεις, δεν είναι μόνο το χειροκρότημα στο τέλος και ειδικά όταν είσαι δημιουργός. Από μικρός αυτό ονειρευόμουνα, δεν ήθελα απλά να ερμηνεύω. Η δημιουργία, ξέρεις, έχει και εποχές στην έρημο, στην ξηρασία αλλά έχει και εποχές γόνιμες. Ένα πράγμα που σίγουρα έμαθα είναι να ζω στην αβεβαιότητα, το οποίο ειδικά στις μέρες μας είναι πολύ χρήσιμο. Υπήρχαν άνθρωποι εκεί στο ξεκίνημα, η συνάντηση με τους οποίους σας «προκάλεσε» θετικά;Εκείνα τα χρόνια εκτός από τα πολλά ξένα ινδάλματα που είχα, θαύμαζα τον Διονύση Σαββόπουλο, οπότε όταν είχα αρχίσει να γράφω τα πρώτα μου τραγούδια, άνοιξα τον τηλεφωνικό κατάλογο, βρήκα το τηλέφωνο του και τον παρακάλεσα να μου αφιερώσει λίγο χρόνο να ακούσει τα τραγούδια μου. Μου αφιέρωσε αρκετό χρόνο και ήταν πολύ γενναιόδωρος με την άποψη ότι σχολίασε τη δουλειά μου αρκετές φορές, μου έδωσε συμβουλές και μου είπε πολύ χρήσιμα πράγματα. Αυτό πάντα το κρατάω σαν κληρονομιά και προσπαθώ να το κάνω και εγώ σε νεότερους καλλιτέχνες και ειδικά όποτε βλέπω κάποιον που αξίζει. Επίσης η δεύτερη καθοριστική συνάντηση μου ήταν με τον Τάσο Φαληρέα, που είχε τότε το θρυλικό δισκάδικο Pop Eleven και έκανε και παραγωγές. Μετά από ένα γύρο στις δισκογραφικές εταιρείες όπου άφησα την κασέτα με τα πρώτα τραγούδια που ηχογραφήσαμε με τους «Φατμέ» και αφού οι απαντήσεις ήταν όλες αρνητικές, πήγα από το δισκάδικό του Τάσου. Άκουσε επί τόπου την κασέτα και μου είπε να την ακούσουμ