Εις μνήμην Νίκου Πολυδωρόπουλου

O Νίκος Πολυδωρόπουλος έφυγε από τη ζωή έχοντας επιτελέσει το καθήκον του προς το Σύλλογο Μεγάλο. Στον κατάλληλο χρόνο και με τον κατάλληλο τρόπο θα πρέπει και ο Παναθηναϊκός να επιτελέσει το στοιχειώδες καθήκον του έναντι του Νίκου Πολυδωρόπουλου…

Η ομάδα ανθρώπων διαχωρίζεται από την αγέλη κυρίως χάρη σε δύο θεμελιώδη χαρακτηριστικά: τον αυτοσεβασμό σε κάθε βήμα της και την απότιση φόρου τιμής στους νεκρούς της. Τιμή προς τον εκλιπόντα δεν σημαίνει μία ακατάσχετη υμνολογία ή μία γενικόλογη, άνευ αντικειμένου αναπόληση. Αντιθέτως, είναι πραγματική η τιμή μόνον όταν θέτει ενώπιον όλων –και όπου απαιτείται λεπτομερώς– τα έργα εκείνου, που έφυγε.

Ο Νίκος Πολυδωρόπουλος, ο οποίος από χθες το μεσημέρι αναπαύεται στην αττική γη, ήταν μαιευτήρας – γυναικολόγος και πέραν αυτού, αρθρογράφος στις εφημερίδες «Φίλαθλος» και «Sportime» και ραδιοφωνικός παραγωγός. Οι απόψεις του Πολυδωρόπουλου έμοιαζαν συχνά αιρετικές και ασυνήθιστες για τον τρόπο σκέψης της πλειονότητας. Μπορούσες να διαφωνήσεις μαζί του για αγωνιστικά, διοικητικά ή άλλα θέματα του Παναθηναϊκού. Ταυτόχρονα, όμως, ήταν αδύνατον να μην θαυμάσεις τη συγκλονιστική ανιδιοτέλεια και το ασίγαστο πάθος του για το Σύλλογο Μεγάλο.

Για να αντιληφθεί κάποιος πλήρως το ασφυκτικό πλαίσιο της εποχής, που «έδρασε» ραδιοφωνικά ο Νίκος Πολυδωρόπουλος (μεταξύ 1999 -2001), θα χρειάζονταν χιλιάδες λέξεις...

Εκείνα τα πολύ δύσκολα χρόνια, ο Πολυδωρόπουλος έλεγε από μικροφώνου –χωρίς υπεκφυγές ή παρεκβάσεις– όσα όλοι έβλεπαν, αλλά ελάχιστοι τολμούσαν να εκφέρουν στο δημόσιο λόγο. Όταν άλλοι κρύβονταν, άλλοι συμβιβάζονταν και άλλοι προσκυνούσαν το πολυπλόκαμο σύστημα του «παρα-ποδοσφαίρου» ή πιο σωστά του παρακράτους συνολικότερα, ο Πολυδωρόπουλος ακολουθούσε συνειδητά το δύσβατο δρόμο. Σε μία χώρα, η οποία στις γενικότερες συνθήκες του δημόσιου βίου της θύμιζε ημέρα με την ημέρα όλο και εντονότερα Stasiland, αυτός ο άνδρας όρθωσε το ανάστημά του. Με το δικό του τρόπο, αλλά ευθέως. Όπως κάνουν οι πραγματικά γενναιόψυχοι. Και το έπραξε προς χάρη του Συλλόγου Μεγάλου χωρίς ΠΟΤΕ να βάλει μία δραχμή στην τσέπη του, χωρίς ΠΟΤΕ να λάβει κάποιο αντάλλαγμα, χωρίς ΠΟΤΕ να έχει τη στήριξη ή έστω την κάλυψη εκείνου που ονομαζόταν «επίσημος» Παναθηναϊκός.

Με τη σφαιρικότητα της ματιάς, που προσφέρει η χρονική απόσταση από τα γεγονότα, ακόμη και ο πλέον αδαής μπορεί να αντιληφθεί σήμερα σε ποιους –πάσης φύσεως– κινδύνους έθετε εν γνώσει του ο «πράσινος γιατρός» τον εαυτό του. Διότι, ως γνωστόν, όσο περισσότερο ισχυρούς ενοχλεί η αλήθεια, τόσο πιο επικίνδυνη γίνεται για τον εκφραστή της…

Μεταξύ των άλλων, ο Νίκος διέθετε και το πληρέστερο οπτικοακουστικό υλικό περί Παναθηναϊκού των τελευταίων δεκαετιών. Οι ώρες για να συλλέξει, να σταχυολογήσει και να ταξινομήσει αυτό το υλικό υπήρξαν αναρίθμητες.

Στην πορεία βίου του ο Νίκος Πολυδωρόπουλος επιτέλεσε το χρέος του προς τον Παναθηναϊκό. Τώρα πρέπει στον κατάλληλο χρόνο ο Παναθηναϊκός να κάνει το στοιχειώδες χρέος του προς τον Νίκο Πολυδωρόπουλο. Όταν η Ιστορία του Συλλόγου στεγαστεί σ’ ένα Μουσείο (ελπίζουμε μελλοντικά στη Λεωφόρο, δηλαδή κοντά ή μέσα στο νέο, σύγχρονο γήπεδο), θα πρέπει το αρχείο Πολυδωρόπουλου να βρεθεί και να εκτεθεί σε μία αίθουσα, που θα φέρει το όνομά του…

Όσο και αν φαίνεται εξωπραγματικό, τα τελευταία 25-30 χρόνια ο Νίκος είχε παρακολουθήσει από κοντά σχεδόν όλα τα εντός έδρα παιχνίδια του ποδοσφαιρικού τμήματος του Συλλόγου! Κι όμως: από φέτος τον Αύγουστο, η θέση του θα παραμένει άδεια και βουβή, ένα σημείο μελαγχολίας αλλά και διαρκούς υπενθύμισης ότι ένας πραγματικά σπουδαίος έφυγε. «Ήλιε φονιά πως άφησες να γίνει το κακό σκοτώσανε το σταυραετό και τον αυγερινό».

ΥΓ. Ο Νίκος Πολυδωρόπουλος είχε μία σπάνιου χαρακτήρα σύζυγο, μητέρα των δύο παιδιών του και σύντροφο στη ζωή και στο θάνατο. Την Πλητώ. Σ’ εκείνην οφείλονται εξίσου πολλά και σημαντικά.

Πιερράκος