Η Λεωφόρος είναι καμίνι, όχι του Καμίνη!

Σεβασμός στην ίδια την Iστορία - Σεβασμός στη Λεωφόρο μας!
Μια γιαγιά 90 και βάλε ετών είναι η Λεωφόρος μας, με αρκετές ρυτίδες αλλά και με πολλές ιστορίες να σου διηγηθεί, όπως κάθε γιαγιά άλλωστε.

Και σαν γιαγιά που είναι έχει δει παιδιά της να χάνονται, έχει περάσει αμέτρητες χαρές και αρκετές πίκρες αλλά ο χρόνος, παρόλο που έχει κάνει εμφανή τα σημάδια του πάνω της, ακόμα δεν την έχει νικήσει.

Στέκει ακόμα, περήφανη και εκφραστική, στους πρόποδες του Λυκαβηττού, λαβωμένη αλλά όχι ηττημένη, γνήσιο τέκνο των Αμπελοκήπων και καμάρι ολόκληρης της πρωτεύουσας.

Σήκωσε πρώτη τη σημαία της Ελευθερίας στις 8 Οκτωβρίου 1944, επέζησε από λεηλασίες Γερμανών και Ιταλών κατακτητών, από σεισμούς, εμφυλίους και βανδαλισμούς, φιλοξένησε εκατομμύρια ανθρώπινες ψυχές, από τότε που η πόλη είχε λίγους χιλιάδες κατοίκους και ονομαζόταν «Αθήναι», άνοιξε τις πόρτες της σε τεράστιες μορφές του αθλητισμού, της μουσικής και της κοινωνίας γενικότερα.

Στην αγκαλιά της, μεγάλωσε ολόκληρο το ελληνικό ποδόσφαιρο και εξελίχθηκε ολόκληρος ο ελληνικός αθλητισμός.

Σύμμαχος της γιαγιάς ώστε να σταθεί στα πόδια της, ένας «παππούς» που το λέει η καρδιά του κι ας είναι ταλαιπωρημένη. Τον παππού τον λένε Αχιλλέα. Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος και τα εμπόδια τεράστια, αλλά στο τέλος λένε πως το καλό νικά.

Αν είναι να πεθάνει αυτή η Λεωφόρος, τουλάχιστον ας γεννηθεί μια άλλη Λεωφόρος στο ίδιο ή σε άλλο μέρος και μόνο τότε θα κλείσει ήρεμη τα μάτια της η «κολυμβήθρα του ελληνικού αθλητισμού».

Κάθε Παναθηναϊκός φίλαθλος σήμερα, στο άκουσμα πως θα γκρεμιστεί η Λεωφόρος ένιωσε ένα φτερούγισμα στην καρδιά του, αλλά έσφιξε τη γροθιά, αποφασισμένος να πολεμήσει για να την προστατεύσει από τους κάθε λογής βανδάλους και κατακτητές, της «τραβεστί» πολιτικής σκηνής.

Κύριε Καμίνη, κύριε Σηφουνάκη και λοιπές «δημοκρατικές» δυνάμεις, αν νομίζετε πως «έτσι αγαπούν οι πολιτικοί», ελάτε μία βόλτα από τα μέρη μας για να διαπιστώσετε ιδίοις όμμασι πού μπορεί να φτάσει κάποιος που απειλούν να του γκρεμίσουν την ίδια του την ιδιοκτησία.

Γιατί εμείς είμαστε τα παιδιά της Λεωφόρου.

Και σε όποιον τολμάει να «παίζει» με το μέρος που κατοικούν ψυχές ανθρώπων όπως ο Απόστολος Νικολαϊδης, ο Αντώνης Μαντζεβελάκης, ο Λουκάς Πανουργιάς, ο Μιχάλης Παπάζογλου, ο Βρεττός, ο Μπακούρος, ο Μπλούης ο Διακάκης, ο παππούς Βγενόπουλος, ο Μεσσάρης, ο Μπαλτάσης, ο Μηγιάκης, ο Δικαιόπουλος, απαντάμε ως εξής:

«Έτσι… αγαπάει η Λεωφόρος!»
Γιαγιά, δε θα αφήσουμε κανέναν να σου κάνει κακό...

Ar1stot3lis