Game of Thrones 3×01: «Valar Dohaeris»

Ο Τζον συναντά τον Μανς Ρέιντερ, το Βασιλιά Πέρα από το Τείχος. Στο Κίνγκς Λάντινγκ, ο Τύριον ζητά την ανταμοιβή του και ο Μικροδάχτυλος προσφέρει στη Σάνσα μια διέξοδο. H Νταινέρυς σαλπάρει για άλλες χώρες και αναζητά ένα στρατό…

Μα πως πέρασε ο καιρός; Πριν από μερικούς μήνες, η αναμονή φαινόταν ατελείωτη, ειδικά μετά από το εκπληκτικό φινάλε. Και να που πάλι βρέθηκα να κοιτάζω τα κτίρια και τις τοποθεσίες που αναδύονται από το χάρτη, ακούγοντας το επικό theme. Είναι οι μοναδικοί τίτλοι έναρξης που δεν προσπερνώ… Το Game of Thrones

επέστρεψε και ομολογώ ότι είδα με χαρά να γίνεται ένας χαμός στα ελληνικά social media, γεγονός που δείχνει πως η σειρά έχει αποκτήσει μεγάλο και φανατικό κοινό στην Ελλάδα, ακόμη και από τηλεθεατές που ακούγανε για fantasy και βγάζανε σπυριά. Αλλά αυτό είναι μια συζήτηση για άλλη φορά…

Αποφάσισα φέτος να αλλάξω λίγο τη δομή των reviews. Όχι, δεν τη ψώνισα, δεν την είδα μέγας κριτικός σειρών και ταινιών. Αλλά πολλές φορές κάνω ένα μεγάλο λάθος και αυτό είναι πως υποτιμώ, άθελά μου, αυτούς που διαβάζουν τις απόψεις μου. Τί θέλω να πω; ΟΚ, το Game of Thrones είναι μια περίπλοκη, επική σειρά, με πλοκές και υπο-πλοκές, αμέτρητους χαρακτήρες και μακροσκελείς διαλόγους. Αλλά, εαν κάποιος είναι διατεθειμένος να κάτσει και να παρακολουθήσει τη σειρά, για να μην πω φανατιστεί, τότε περιμένω ότι, όπως και εγώ, όπως και οι φίλοι με τους οποίους μιλάω για τη σειρά, τα γνωρίζει όλα αυτά. Θυμάται. Δεν περιμένει από εμένα να του πώ την πλοκή του επεισοδίου – μα, αφού μόλις το παρακολούθησε! Ούτε να θυμίζω κάθε φορά το γενεαλογικό δέντρο κάθε οίκου, ούτε ποιός απαύτωσε ποιόν (καλά, εκεί χάνεται λίγο η μπάλα :Ρ). Σκεφτείτε την περίπτωση που έχετε πάει να δείτε μια ταινιάρα στο σινεμά και ένας κολλητός σας έχει πάει να δεί την ίδια ταινία κάπου αλλού. Και όταν βρίσκεστε, ξέρετε ότι ο φίλος σας έχει δεί την ταινία, χωρίς να πείτε κουβέντα και το πρώτο σχόλιο είναι «φίλε, είδες τί έγινε;». Κάπως έτσι το φαντάζομαι και εγώ – ένα ύφος πιό παρεϊστικο, πιό χαλαρό και χωρίς το φόβο των spoilers. Αν μπαίνει κάποιος εδώ για να διαβάσει για το τάδε επεισόδιο, εγώ αυτομάτως υποθέτω ότι το έχει δεί…

Αρκετά με τα τυπικά, πάμε στο ζουμί! Σαν πρεμιέρα, το επεισόδιο έχει τον άχαρο και δύσκολο ρόλο να μας υπενθυμίσει που βρισκόμαστε. Δεν είχε τις εντυπωσιακές μάχες ή σκοτωμούς, αλλά την αποστολή του την έφερε εις πέρας. Έχω δει ταινίες των 200 εκατομμυρίων δολαρίων που δεν φαίνονται τόσο όμορφες όσο το Game of Thrones και έτσι ήταν και εδώ: Πανέμορφες τοποθεσίες και σκηνικά, πλήθος κομπάρσων και πιστευτά εφέ. Τα δρακάκια έχουν μεγαλώσει, ψαρεύουν κιόλας! Όταν είδα έναν από τους δράκους να πετάει πάνω από το νερό, σκέφτηκα «τί θα συμβεί αν ένας δράκος πέσει μέσα;» και η απάντησή μου ήρθε άμεσα: Τίποτε απολύτως, μια χαρά τσίμπησε το ψαράκι και το… έψησε κιόλας!

Πετάει, ψαρεύει και ψήνει τέλεια το ψάρι σε 20 δευτερόλεπτα!

Αλλά κορυφαία στιγμή ήταν ο γίγαντας που είδε ο Τζον. Πολλές ταινίες και σειρές έχουν προσπαθήσει να αποδώσουν την έννοια του «τεράστιου ανθρώπου» αλλά αποτυγχάνουν, είτε με κακά CGI, είτε με χαζές ιδέες, π.χ. ένας γίγαντας πρέπει να έχει κάποια παραμόρφωση επιπλέον ή να ντύνεται περίεργα. Αλλά πρώτη φορά είδα κάτι που θα μπορούσε να είναι αληθινό. Έναν άνδρα, γύρω στα 3-4 μέτρα, με ελαφρώς περίεργα χαρακτηριστικά αλλά που έμοιαζε να είναι εκεί. Ένιωθες, κατά κάποιο τρόπο, το βάρος του και το μέγεθός του στο χώρο – όσοι ψειρίζουν τα πάντα γύρω από CGΙ, θα καταλάβουν τι εννοώ.

«Πρώτη φορά βλέπεις γίγαντα, Tζον Σνόου;»Και εμείς αγαπητή μου, και εμείς…

Να μη ξεχάσω και την εισαγωγή, που όπως είπε ένας φίλος, έμοιαζε σαν να βγήκε από το The Walking Dead. Οι Άλλοι είναι πραγματικά μπουριά, δεν πέφτουν με τίποτα και η όλη επίθεση στον Σαμ μου θύμισε κάτι από Terminator. Χρειάστηκε ένας ανταρόλυκος και φωτιά για να εξολοθρεύσουν το ζόμπι [sic]. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι κάποια στιγμή ίσως δω ένα στρατό από δαύτους να επιτίθενται στο Γουέστερος!

Ο Μανς Ρέιντερ μου μοιάζει με κάποιον που όντως ήταν στη Μαύρη Φρουρά και αυτομόλησε. Έχει μια διαφορετική παρουσία από τους υπόλοιπους, που όντως φαίνονται «wildlings». Διαλέξανε και καλό ηθοποιό: Ο Ciaran Hinds έχει έναν αέρα παλαιού Χόλιγουντ, έλαμψε στο Μόναχο και μαθαίνω ότι ήταν πολύ καλός Καίσαρας στο Rome αλλά έχει κάνει και ατυχείς επιλογές (Ghost Rider: Spirit of Vengeance; Σοβαρά;). Ελπίζω εδώ να δείξει τη καλή του πλευρά…

Πολλοί φίλοι μου είπαν ότι το highlight του επεισοδίου δεν είχε εφέ ή όμορφες τοποθεσίες: Ήταν η συνομιλία πατέρα και γιού. Ο Τύριον δικαίως ζητά να αναγνωριστεί η προσφορά του στη σωτηρία του Κίνγκς Λάντινγκ αλλά ο Τάιγουιν (απίστευτος ο Charles Dance) αρχίζει μια απίστευτη λεκτική επίθεση, με λόγια που πονάνε περισσότερο και από κάθε χαστούκι που ο νάνος έχει ρίξει στον Τζόφρι. Ήταν απίστευτο να βλέπω τον Τύριον (τον Τύριον!) να μην μπορεί να ορθώσει λέξη, μια εξυπνάδα, κάτι! Είμαι σίγουρος ότι ο αγαπημένος μας νάνος κατάλαβε ότι το γυαλί όχι μόνο έχει ραγίσει, αλλά έχει γίνει θρύψαλα σε ότι αφορά τους οικογενειακούς δεσμούς. Ή θα στραφεί εναντίον τους ή θα αδιαφορήσει πλήρως και θα αφήσει πίσω του τους πάντες και τα πάντα.

Η όλη πλοκή με τον Ντέιβος ήταν λίγο ψιλοαδιάφορη αλλά α) τουλάχιστον είναι ζωντανός και β) πόσο φοβερή σκηνή που τον σώζουν, αφού ομολογεί πίστη στον Στάννις, μόνο και μόνο για να τον ρίξει στα μπουντρούμια ο άλλος;

Η νέα μέλλουσα βασίλισσα, η Μάργκαιρυ, φαινομενικά το παίζει «πριγκίπισσα Νταϊάνα του Kίνγκς Λάντινγκ», κομπλέ με επίσκεψη σε ορφανοτροφείο, μοίρασμα χαμόγελων, φαγητού και παιχνιδιών στα παιδάκια. Και γράφω «φαινομενικά» γιατί η λεγάμενη έδειξε τη προηγούμενη σαιζόν ότι το μόνο που τη νοιάζει είναι η φιλοδοξία της. Αν είναι να δουλέψει τον Τζόφρι και να σπάσει τα νεύρα της Σέρσεϊ, εγώ δεν έχω πρόβλημα πάντως…

Και εγώ είμαι σίγουρος, Τζόφρι…

Πάμε στη Νταινέρυς. Τώρα που βρήκε τους δράκους της, είναι σίγουρα πιό ήρεμη. Tα blogs πήρανε φωτιά για τις σκηνές που η Νταινέρυς και ο γλοιώδης Κράζνυς επιθεωρούν ένα μέρος του στρατού των Άσπιλων. Καταλάβαμε ότι οι σκλάβοι-στρατιώτες δεν είναι παίξε-γέλασε, αλλά μετά χάθηκε η μπάλα με τη μετάφραση που έκανε η κοπέλα, πάνω σε κάτι που έμοιαζε με Γαλλικά. Κάπου κατάντησε από γλοιώδης, γελοίος ο τύπος αλλά ταυτόχρονα είδαμε και τη τραγική ειρωνεία: Εμείς, σαν θεατές ξέρουμε ότι η Ντάνυ είναι σχετικά καλή σαν χαρακτήρας, κατάγεται από βασιλική γενιά, έχει τους δράκους, κτλ. αλλά όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι χαρακτήρες στο Γούεστερος και παραπέρα, δεν το ξέρουν. Η Καλίσι έχει μηδενικό κύρος και αύρα σεβασμού ως στιγμής αλλά φαντάζομαι αυτό θα αλλάξει όσο θα μεγαλώνουν οι δράκοι.

Ας μη γελιόμαστε όμως. Η κορυφαία στιγμή, με την Ντάνυ μέσα, ήταν αυτή με το κοριτσάκι. Στο κόσμο του Game of Thrones, o Μαυροντυμένος Άντρας είναι στη πραγματικότητα ένας φύλακας-άγγελος και ένα μικρό παιδί μπορεί να είναι ένας δαίμονας. Άψοξη σκηνή, ειδικά από τη στιγμή που εμφανίζεται το στιλέτου του, και καλά, δολοφόνου: Το αθώο παιχνίδι που κρύβει ένα πανέμορφο και ταυτόχρονα απαίσιο σκορπιο…κάτι. Το «κοριτσάκι» που γελάει με το σάπιο χαμόγελο. Η εξαφάνιση-τηλεμεταφορά-οπτασία. Και ο επικός. Ο »Jedi», o «Obi-Wan Kenobi» του Game of Thrones. O έκπτωτος σερ Μπάρισταν Σέλμυ, ντυμένος στα μαύρα και με γενειάδα που δίνει +20 ΧΡ. Πόσο τέλεια επανεμφάνιση; Θέλω να δώ περισσότερα με αυτόν και ειδικά συνομιλίες με τον Σερ Τζόρα, που φαίνεται να τον θαυμάζει.

«This is not the bug you are looking for…»

Για πρώτο επεισόδιο νέας σαιζόν ήταν μια χαρά. Μας έφερε ξανά πίσω σε γνωστά λημέρια, μας έδειξε που βρίσκεται ο κάθε χαρακτήρας και μένει να δούμε αν η σειρά σταθεί αντάξια του hype που έχει δημιουργήσει. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που υποστηρίζουν πως η 3η σαιζόν θα είναι και η καλύτερη…

TheIssue.gr

Game of Thrones 3×01: «Valar Dohaeris»