Review: Diablo III

.Η τρίτη παρουσία

Η βαρύτητα κάποιων τίτλων, αλλά και η πρόσφατη ιστορία σε συνδυασμό με σύγχρονους προβληματισμούς, μας επιβάλλουν να κάνουμε μια διαφορετική εισαγωγή και – γιατί όχι – μια διαφορετική προσέγγιση στην περιγραφή αυτού του παιχνιδιού.

Το όνομα Diablo – για όσους το γνώρισαν – αποτελεί βαρύτατο σταθμό στην ιστορία του PC (και όχι μόνο) gaming. Συγκέντρωσε μια πραγματική λατρεία η οποία διατηρείται σχετικά αναλλοίωτη στις δεκαετίες που μεσολαβούν.

Πώς αλλιώς μπορεί να εξηγήσει κανείς άλλωστε το “διαβολικό”

hype που δημιούργησε η αναγγελία του τίτλου και τα pre-order που σημείωσε, 12 χρόνια μετά την κυκλοφορία του δεύτερου μέρους. Εδώ όμως είναι που τίθεται ένα χρόνιο ερώτημα: Μπορεί η δεδομένη επιτυχία ενός τίτλου να επιτρέψει στον κριτή να παραβλέψει λάθη κι ελλείψεις; Τον κριτή τον κρίνουν οι αναγνώστες και την απάντηση θα τη δώσετε εσείς, όταν τελειώσετε με την ανάγνωση του κειμένου.

Το Diablo III λοιπόν, είναι υπέροχο. Αν οι προγραμματιστές μπορούσαν να μπουν στο μυαλό και τα όνειρα κάθε fan του franchise θα έβγαζαν ένα απόσταγμα που θα προσέγγιζε τρομακτικά σε αυτό που δίνει σήμερα το παιχνίδι. Απολαυστικό dungeon crawling, με RPG στοιχεία και μπόλικο loot.

 

Όλα είναι πανέμορφα: Η εισαγωγή του παιχνιδιού δίνει την απαραίτητη προσμονή και πόρωση και το character generation σας κάνει να αναρωτιέστε από την αρχή ποια κλάση θα επιλέξετε στο επόμενο playthrough. Όποια και να είναι η επιλογή σας όμως, τα skills κι οι επιθέσεις του χαρακτήρα σας θα είναι τόσο διαφορετικά, όσο είναι κι αποτελεσματικά.

Ο κόσμος του παιχνιδιού είναι καλοσχεδιασμένος, αλλά δε συμβαδίζει με αυτά που μας έχει συνηθίσει η σημερινή εποχή. Αυτό λίγο μετράει για έναν φίλο των παιχνιδιών φαντασίας και το οπτικό αποτέλεσμα εύκολα και πανηγυρικά πετυχαίνει το σκοπό του: να τραβήξει το παίκτη με δύναμη φοβερή και να τον αιχμαλωτίσει στον κόσμο του. Πράγματα που περνούν απαρητήρητα. όπως το χρώμα του φωτισμού, το μέγεθος των σκιών, ή κλίμακα μεγέθους των χαρακτήρων σε σχέση με τα κτήρια και το περιβάλλον, συνθέτουν το παζλ του διαβολικού παραμυθιού, περισσότερο από κάθε ακραίο τεχνολογικό πόνημα.

Η ηχητική κάλυψη, τα ατμοσφαιρικά μουσικά θέματα και οι πετυχημένοι διάλογοι ανταγωνίζονται στήθος με στήθος το οπτικό αποτέλεσμα. Το voice acting είναι ιδιαίτερα πετυχημένο και τα ηχητικά-splatter εφέ θα σας κάνουν να θέλετε να καταστρέφετε αντιπάλους και τέρατα ξανά και ξανά. Η αφήγηση του lore ( και όχι η ανάγνωση) καθώς εσείς μάχεστε, βάζει το κερασάκι στην τούρτα, απογειώνοντας το αποτέλεσμα και οι αυτόματοι διάλογοι μεταξύ του χαρακτήρα σας και των AI συμπαικτών κατά τη διάρκεια της μάχης προσδίδει ζωντάνια και αυθεντικότητα

Όλα τα παρπάνω βοήθησαν και τα προηγούμενα Diablo να φτάσουν το status αναγνωρισημότητας που κατέκτησαν, αλλά το στοιχείο που ευθύνεται περισσότερο γι αυτό, είναι το gameplay. Ακριβώς όπως το ελπίζαμε λοιπόν, το Diablo III κάνει το βήμα παραπάνω στο είδος. Εξελίσσει τα υπάρχ