Review: Unit 13

Υπάρχει τελικά φορητό Shooting;

Τα χαρακτηριστικά του PS Vita είναι πολλά και εντυπωσιακά.Πολλοί θα εντυπωσιαστούν από την 5” OLED οθόνη,άλλοι από την επιφάνεια αφής και την συνολική του touch απόκριση,κάποιοι από τον τετραπύρινο επεξεργαστή του και πάει λέγοντας.Το βασικό όμως θέμα πριν περάσουμε στο: αν το τελευταίο φορητό της αγοράς “τρέχει” καλά τα παιχνίδια του,είναι,αν μπορούμε να παίξουμε τα παιχνίδια που θέλουμε,όπως θέλουμε.Οι μέχρι πρότινος φορητές συσκευές

μπορεί να μην είχαν τις επιδόσεις του Vita,και δικαιολογημένα βάση του έτους κυκλοφορίας τους,δεν είχαν όμως και κάτι άλλο πολύ βασικό: τον δεύτερο αναλογικό μοχλό που υπόσχεται να μεταφέρει την απόλυτη εμπειρία του οικιακού gaming -και δη την shooting- στα χέρια μας,χωρίς εκπτώσεις.

Το PS Vita έχει λοιπόν τον απαραίτητο δεύτερο αναλογικό μοχλό που ζητούσαμε,και το Unit 13 είναι το πρώτο αμιγώς shooter παιχνίδι που μας δίνει την δυνατότητα να το δοκιμάσουμε με ενθαρρυντικά αποτελέσματα.Το πρόβλημα αυτό από μόνο του δεν αρκεί  για να κάνει ένα παιχνίδι καλό,και δυστυχώς το κύκνειο άσμα της Zipper interactive δεν έδωσε την απαιτούμενη βαρύτητα και στους υπόλοιπους τομείς του παιχνιδιού.

Η Unit 13 λοιπόν,είναι η Αμερικανο-ΝΑΤΟ-ική ομάδα μας,που καλείτε να επέμβει στις διαφόρων ειδών αποστολές όπως μόνο αυτή ξέρει,και να επαναφέρει την τάξη και την δικαιοσύνη ενάντια στα ταραχοποιά στοιχεία  του πλανήτη,τα οποία,ως συνήθως,είναι Αραβικής προελεύσεως και θέλουν πάντα το κακό μας.Ας προσπεράσουμε όμως την προπαγάνδα που έχει γίνει δεύτερη φύση των αντίστοιχων παιχνιδιών,και ας εξετάσουμε την gaming υπόστασή του.

Ένα πολύ βασικό πρόβλημα του παιχνιδιού,είναι η απουσία κεντρικής ιστορίας,κάτι που υπονομεύει από μόνο του το ίδιο το παιχνίδι και την ουσία του,κάνοντάς το να δείχνει περισσότερο σαν μία συλλογή από μικρής διάρκειας shooting galleries,παρά μια ολοκληρωμένη εμπειρία.Το Unit 13 χωρίζεται απλά σε 36 “μίνι” αποστολές και εννέα extra (High Value Missions),που απαιτούν ξεκλείδωμα βάση της απόδοσης μας στις πρώτες, και τα αστέρια που θα αποκομίσουμε από αυτές.Παρότι αρχικά κάτι τέτοιο δείχνει διασκεδαστικό,στην πορεία γίνεται γρήγορα βαρετό,καθώς πρόκειται για ένα επαναλαμβανόμενο μοτίβο τεσσάρων modes και μάλιστα στα ίδια περιβάλλοντα.

Οι αποστολές χωρίζονται σε κατά μέτωπον επίθεση,stealth προσέγγιση,χρονικού ορίου και χωρίς αναζωογόνηση ενέργειας.Ανάμεσα σε αυτές θα υπάρχει και μία υποτυπώδης ιστορία,που δεν είναι τίποτε παραπάνω από μία απλή αφορμή για πιστολίδι,και κάποια επιφανειακά objectives του τύπου: “τοποθέτησε εκρηκτικό μηχανισμό”,”συνέλεξε κάποιους χάρτες” ή “σώσε τον όμηρο δημοσιογράφο”,(γιατί ποιος δεν θέλει να σώσει  δημοσιογράφους άλλωστε).

Ένας λόγος στον οποίο μπορούμε να αποδώσουμε την έλλειψη βασικής ιστορίας και την κατανομή του παιχνιδιού σε επιμέρους αποστολές,είναι πιθανότατα το multiplayer τμήμα του,κατά το οποίο μπορείτε να παίξετε όλες τις υπάρχουσες αποστολές καθώς και τα επιπλέον καθημερινά objectives,με