Απόψεις: Σε ποιον ανήκει η φαντασία;

Nα τη φέρει πίσω…

Θυμάμαι τις μέρες που ξεκίνησα να παίζω παιχνίδια. Video Games… Ήμουν μικρός, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Κι εμφανίστηκε μπροστά μου, με τρόπο μαγικό ή θεόσταλτο, με μια ακαταλαβίστικη κίνηση της μοίρας, μια οθόνη γεμάτη χρώματα και ήχους. Χρώματα που δεν τα έβλεπα στο περιβάλλον. Ήχους που δεν είχα ξανακούσει αλλού.

Πού ανήκαν λοιπόν; Η μαθηματική, τετράγωνη λογική ενός 30ρη λέει ότι προερχόταν – αναγκαστικά – από μια φτωχή παλέτα γραφικών και ένα αδύναμο “τσιπ”, ήχου. Μηχανήματα κι ανθρώπινα κατασκευάσματα

που δεν μπορούν – ούτε ακόμα σήμερα – να αποδώσουν την πραγματικότητα όπως είναι.
Λένε ότι μέσα σε όλους μας ζει ακόμα ένα παιδί. Και μάλλον έτσι πρέπει να είναι, γιατί η φωνή που ακούστηκε μετά δεν ταιριάζει σε 20ρη ή 30ρη. Είπε λοιπόν ότι οι ήχοι και τα χρώματα και αυτά που τα ενεργοποιούν προέρχονται από τη φαντασία. Μάλλον παιδί θα τα έλεγε αυτά. Ή κάποιος γέρος…
Το περίεργο είναι ότι αυτή η σχιζοειδής μορφή της προσωπικότητας μου φαίνεται να έχει δίκιο. Έπιασα την οθόνη, μετά το χειρηστήριο κι έπαιζα αυτό που παρήγαγε μια αδύναμη τεχνολογία, αλλά μια πανίσχυρη φαντασία… Ταξίδεψα σε μακρινούς κόσμους, σε φανταστικά, απίθανα να υπάρξουν περιβάλλοντα και γυρνούσα πίσω, μόνο για να ονειρευτώ το επόμενο ταξίδι. Η φαντασία μου δημιουργούσε αυτό που δε μπορούσε να δημιουργήσει η τεχνολογία κι ο κόσμος γινόταν σαν αληθινός. Και το πιο παράξενο είναι, ότι ο developper ήξερε ότι αυτό θα γινόταν. Αυτό έφτιαχνε κι αυτό πουλούσε.
Πέρασαν 25 χρόνια στο δικό μου, προσωπικό ταξίδι, και βλέπω το οξύμωρο να παίρνει σάρκα και οστά: Είναι το μόνο ταξίδι που δεν έχει προορισμό! Είναι το μόνο ταξίδι που γίνεται για το ταξίδι και μια από τις λίγες περιπτώσεις, όπου αυτό είναι πιο σημαντικό απ΄τον προορισμό! Η φαντασία συνεχίζει να δημιουργεί κόσμους για μένα κι εγώ τους αξιοποιώ στο έπακρο.
Τα τελευταία όμως χρόνια μου μοιάζει ότι η φαντασία χάνεται. Μειώνεται και φθίνει. Βρίσκω εγώ περισσότερη στο πέταγμα και το ταξίδι ενός ροδοπέταλου, παρά στα πιο δυνατά δημιουργήματα. Που να οφειλεται αυτο; Μεγάλωσα, γέρασα και το παιδί μέσα μου σιγά σιγά χάνεται; Στερεύει η δική μου φαντασία;
Ή μήπως “μεγάλωσαν” οι devs; Μήπως είναι αυτοί που έκλεισαν τη δική τους φαντασία στο χρονοντούλαπο, μόνο και μόνο γιατί τα μουντά χρώματα του πραγματικού κόσμου τους κάνουν να ασχολούνται με αυτόν περισσότερο από ποτέ; Άφησαν το δικό τους μικρό, εσωτερικό παιδί να σιγήσει την ώρα που δημιουργούν κόσμους φαντασίας;

Οπότε αναρωτιέμαι σε ποιον ανήκει η φαντασία και ποιος ευθύνεται που αυτή μειώνεται, αλλάζει; Ανήκε στο μικρό παιδί που έβλεπε τα φτωχα χρώματα και ταξίδευε; Ήταν όντως μικρή η παλέτα κι αδύναμο το τσιπ; Ή μήπως ανήκε στον dev; Είχε αυτός το μαγικό κλειδί και το άγγιγμα να φτιάχνει φαντασία με φτωχά υλικά και το χρησιμοποιεί τώρα για “άλλους σκοπούς”;
Σε ποιον ανήκει η φαντασία;

Απόψεις: Σε ποιον ανήκει η φαντασία;