Από τα «δυο άκρα» στο… τρίτο το μακρύτερο!

Τελικά, ως φαίνεται, όλοι εκείνοι που είχαν επενδύσει στην θεωρία των «δυο άκρων» και, μάλιστα, την επικοινωνούσαν και διακινούσαν ευφυώς σε όλους, ανεξαιρέτως, τους κρίσιμους αναβαθμούς της πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής ζωής, θα πρέπει να σκεφτούν καλά αν θα συνεχίσουν να ασχολούνται σοβαρά, τόσο, με την ανάλυση, όσο, και με την χάραξη στρατηγικής. Και τούτο, διότι, είναι σαφές στην περίπτωση με τα «δυο άκρα», ήγουν την ανυπέρβλητη θεώρηση που όριζε ότι το όποιο πολιτικό σκηνικό στρεβλώνεται επικίνδυνα από τις κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ

και της «Χρυσής Αυγής» (τα δυο άκρα), και, άρα, χρειάζεται απαραιτήτως ο «μεσαίος χώρος» (οι ίδιοι), για να κυβερνηθεί ο τόπος, έπιασαν κανονικά το… τρίτο το μακρύτερο! Τα «δυο άκρα», – φευ, δεν είναι δυο, αλλά, μόνο ένα (!), που, αλήθεια είναι, από δω και πέρα θα καίει και θα τσουρουφλίζει ότι αγγίζει. Με ένα, επομένως, «άκρο», θεωρία των «δυο άκρων» δεν τεκμηριώνεται, οπότε, οι «μαστορεύοντες» την τεχνική φαντάζουν, τουλάχιστον, υψιπετείς και μετέωροι.

Την ώρα, λοιπόν, ακριβώς που μένουμε με μόνο ένα «άκρο» (!), -και ήταν πάντα το γνωστό : αυτό – τούτο που έχει αναφορά στην ακροδεξιά, -τη «Χρυσή Αυγή»), καταδεικνύεται με ενάργεια και ποιός είναι ο κυρίως ειπείν υπεύθυνος όλης αυτής της θαυμαστής και θανάσιμης ολιγωρίας που, αφενός, έδωσε χρήσιμο χρόνο, άρα, αναφορές και εργαλεία σε μια «εγκληματική οργάνωση» (όπως καλείται και επισήμως τώρα) να στεριώσει και, αφετέρου, να φτάσει αυτή η ίδια η οργάνωση στο σημείο να δολοφονεί εν ψυχρώ πολίτες στην πρωτεύουσα (και όπου αλλού προκύψει ανά την επικράτεια). Είναι (επίσης) όλοι εκείνοι που, προκειμένου να στοιχειοθετήσουν αυτή την ίδια θεωρία των «δυο άκρων», έδωσαν τον πολυτιμότερο πολιτικό συντελεστή, το Χρόνο, στην «εγκληματική οργάνωση» να οπλιστεί για να καταστεί, ενδεχομένως, ξανά τώρα ή, πολύ περισσότερο, στο μέλλον (σημασία δεν έχει, το φαινόμενο «Χ.Α» δεν θα τελειώσει εύκολα), το πιο ασύμμετρο και τελειωτικό χτύπημα της όποιας Δημοκρατίας και του όποιου πολιτεύματος βιώνουμε.

Αναντίλεκτα: παιχνίδια με την Δημοκρατία δεν μπορούν να σταθούν και να υπάρξουν επί μακρώ. Έχει αποδειχτεί, άλλωστε, ότι όποιος παίζει «πολλά –πολλά παιχνίδια» με την Δημοκρατία και τους θεσμούς της κατ’ ουσίαν παγιδεύεται και εκτίθεται. Τούτο ισχύει, διότι, η Δημοκρατία έχει κάποιους βασικούς μοχλούς (κανόνες) στην κλιμάκωση, την ανάπτυξη και την λειτουργία της και ή υπηρετούνται με σεβασμό και συνέπεια ή δεν υπηρετούνται, όθεν, καταλήγει να είναι μια εκφυλιστική υπόθεση και έκπτωτη από τα ίδια τα πράγματα. Στην ελληνική περίπτωση φαίνεται πλέον ξεκάθαρα ότι το παιχνίδι κράτησε για πολύ με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί τέτοιο ρήγμα και κενό που, δυστυχώς, μόνο «εξωθεσμικοί», «παρείσακτοι» και «λούμπεν» πολιτικά και κοινωνικά στοιχεία μπορούν να καλύψουν. Το αν αυτή τη φορά αυτά – τούτα τα στοιχεία βρίσκουν κυρίαρχη αναφορά στην «Χρυσή Αυγή» (που για πολλούς θυμίζει την «ΕΡΕ του ’50»), ή μια άλλη θα βρουν αναφορά στην «Άκρα Αριστερά» (που για τους άλλους μισούς θυμίζει το «ΚΚΕ του ’40 και του ’50» ), είναι θέμα της εκάστοτε συγκυρίας και των τακτικών που ξεδιπλώνονται. Όπως και να έχει, πάντως, μεταξύ των «δυο άκρων» βρίσκεται πάντα ο λαός (αλήθεια που να βρίσκεται άραγε η περίφημη ριζοσπαστικοποίησή του;) που, με το συμπάθειο, αισθάνεται το «τρίτο το μακρύτερο» όλο δικό του…