ΧΑΡΗΣ ΝΤΙΓΡΙΝΤΑΚΗΣ

O μύωπας Κορμοράνος δεν γνωρίζει από ανάπτυξη

Ακόμη και οι ψυχοπαθείς αντιλαμβάνονται σήμερα ότι μονόδρομος για την ανέλιξη της οικονομίας της χώρας είναι η ανάπτυξη. Στην Ελλάδα όπου η βαριά βιομηχανία απουσιάζει, κυρίως λόγω έλλειψης πρώτων υλών, ασταθούς οικονομικού περιβάλλοντος και ψηλών ανελαστικών δαπανών που καθιστούν τα προϊόντα μη ανταγωνιστικά, η χρυσή λογική συνταγή κάνει λόγο για αναζήτηση πόρων, κυρίως από τον πρωτογενή και τριτογενή τομέα.

Βέβαια για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους, η δυνατότητα

δημιουργίας Brand μπορεί να δώσει ώθηση και στην δευτερογενή τομέα με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τα Follie Follie και τα υποδήματα Bally. Η Ελλάδα βρίσκεται αντιμέτωπη με τη σοβαρότερη πρόκληση της νεώτερης ιστορίας της. Ένα μοντέλο διακυβέρνησης που ξεκίνησε με την μεταπολίτευση, παράλληλα με την αρχή της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας, ολοκλήρωσε τον κύκλο του, μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο πλέον περιβάλλον που χαρακτηρίζεται από σημαντικές αλλαγές, οι οποίες αναγκάζουν όλους μας να αναθεωρήσουμε τον τρόπο ζωής μας, να επιχειρήσουμε βαθιές τομές, επηρεάζοντας συγχρόνως τις κοινωνικές και οικονομικές προοπτικές της χώρας μας.

Μέσα σε αυτό το δυσχερές οικονομικό τοπίο, ο τουρισμός είναι ο κλάδος της οικονομίας, ο οποίος μπορεί αποδεδειγμένα να αποτελέσει την αναπτυξιακή διέξοδο της Ελλάδας από την κρίση,  διευρύνοντας και ενισχύοντας  τον ευάλωτο τομέα της  απασχόλησης, καθόσον αποτελεί  τον μεγαλύτερο «εργοδότη» της χώρας, απασχολώντας αμέσως και εμμέσως πάνω από 750.000 άτομα.

Οι νέες επικείμενες εκλογές θα δώσουν στη χώρα μια νέα κυβέρνηση και ίσως ένα νέο σχήμα διακυβέρνησής της. Για πρώτη φορά διαφαίνεται η πιθανότητα συμμετοχής στη νέα βουλή πολλών κομμάτων, που θα εκπροσωπούν όλο το πολιτικο-ιδεολογικό φάσμα και ίσως κάποια εξ αυτών συνεργαστούν με άλλα στη διακυβέρνηση της χώρας.

Παρόλο που η  «ανάπτυξη» της οικονομίας αποτελεί τον κοινό στόχο όλων των κομματικών σχηματισμών που συμμετέχουν στις εκλογές, είναι απορίας άξιο, πόσο λίγο έχει απασχολήσει ο τουρισμός, προγραμματικά, τα επιτελεία πολιτικού σχεδιασμού των κομμάτων, με αποτέλεσμα να απουσιάζουν, πλην ολίγων εξαιρέσεων, οι τοποθετήσεις αναφορικά με την τουριστική τους πολιτική την «επόμενη μέρα».

Εάν μάλιστα επιχειρήσουμε να περιγράψουμε την έως σήμερα εθνική μας πολιτική και στρατηγική στον τουρισμό, προσπαθώντας συγχρόνως να αποφύγουμε τις γνωστές κοινότοπες εξαγγελίες του τύπου : « ο τουρισμός είναι η ατμομηχανή της οικονομίας», στο τέλος δυστυχώς, σε πολύ λίγα πράγματα μπορούμε να αναφερθούμε. Ουδέποτε δεν αντιμετωπίσαμε σοβαρά την ανάγκη για μια διαχρονικά συνεπή τουριστική στρατηγική, με μετρήσιμους στόχους και αποτελέσματα, που θα μπορούσε να εξασφαλίσει τη βιωσιμότητα, καθώς και την οικονομική μεγιστοποίηση και συνολική κοινωνική ωφέλεια του τουριστικού προϊόντος που προσφέρουμε ως χώρα.

Όμως πως θα υπάρξει ανάπτυξη στον τουρισμό χωρίς κυβέρνηση που να ενστερνίζεται τη φωνή των επιχειρηματιών και να προτάσσει τη φω