Διελκυστίνδα με τις απολύσεις

Το Μέγαρο Μαξίμου φιλοδοξεί μέχρι αύριο να έχει κλείσει τη διαπραγμάτευση για τη δημόσια διοίκηση και, κυρίως, για τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων «επίορκων», υπό έλεγχο και όχι μόνον που θα δουν την πόρτα της εξόδου μέχρι τα τέλη του 2014.

Σύμφωνα με πηγές της ΔΗΜΑΡ αλλά και του ΠΑΣΟΚ, η τρόικα ζήτησε 2.000 άμεσες απολύσεις επιόρκων (σ.σ. μέχρι το καλοκαίρι), συνολικά 7.000 μέχρι τα τέλη

του 2013 και επιπλέον 13.000 το 2014, αθροίζοντας έναν συνολικό αριθμό απολυόμενων που φθάνει τις 20.000 δημοσίους υπαλλήλους.

Προφανώς ένας τέτοιος αριθμός αποκλείεται να αφορά μόνον «επιόρκους» ή έστω όσους αξιολογηθούν αρνητικά κατά τις διαδικασίες που θα ακολουθήσουν. Με άλλα λόγια, η τρόικα πιέζει την κυβέρνηση να σπάσει το ταμπού των απολύσεων στο Δημόσιο.

Στον αντίποδα, το Μαξίμου θέλει να αποφύγει αφενός να δεσμευθεί για άμεσες αποχωρήσεις, καθώς γνωρίζει ότι νομικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατο ενώ, παρά τη λειτουργία του κοινωνικού αυτοματισμού και την τάση της κοινής γνώμης να αιτιολογήσει (ή να πανηγυρίσει) για ενδεχόμενες απολύσεις, δεν θέλει σε περίοδο έξαρσης της ανεργίας να εμφανισθεί ότι οδηγεί κόσμο στην ανέχεια.

Επιπλέον, οποιαδήποτε οριζόντια απόλυση είναι δεδομένο ότι θα ενεργοποιούσε τα αντανακλαστικά του Αντ. Μανιτάκη και της ΔΗΜΑΡ, οδηγώντας προφανώς όχι μόνον τον υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης αλλά και το κόμμα του Φ. Κουβέλη εκτός τρικομματικής. Το ενδιαφέρον, όχι όμως και παράδοξο, σε αυτή την περίπτωση είναι ότι την ίδια στιγμή που το Μαξίμου επιδιώκει να ρίξει τους τόνους (εξ ου και η χθεσινή προσκληση Μανιτάκη στη σύσκεψη με την τρόικα αλλά και τα χαμόγελα με τον Γ. Στουρνάρα κατά την αποχώρηση του υπ. Διοικ. Μεταρρύθμισης), ο Ευ. Βενιζέλος κλιμακώνει την πίεση προς τη ΔΗΜΑΡ. Στόχος του Προέδρου του ΠΑΣΟΚ είναι είτε να σύρει την Αγ. Κωνσταντίνου στο… βούρκο των αντιλαϊκών μέτρων, ώστε να μην χρεώνεται μονοδιάστατα το ΠΑΣΟΚ τη φθορά, είτε να την εξαναγκάσει σε έξοδο από την κυβέρνηση ώστε να είναι το ΠΑΣΟΚ που ως «ευρωπαϊκή δύναμη» θα μαζέψει τις ψήφους των «μνημονιακών» κεντρώων ψηφοφόρων.

Στον αντίποδα, το Μαξίμου παρά την ενόχλησή του για σειρά επιλογών της ΔΗΜΑΡ μοιάζει να επιθυμεί τον Φ. Κουβέλη στην κυβέρνηση, θεωρώντας ότι μεσοπρόθεσμα μπορεί να αποτελέσει πιο αξιόπιστο κυβερνητικό σύμμαχο από το ΠΑΣΟΚ, που ούτως ή άλλως κουβαλά πολλά βαρίδια από το κυβερνητικό του παρελθόν.

Σε αυτό τον πολιτικό άξονα, η εξέλιξη της διαπραγμάτευσης με την τρόικα για το Δημόσιο θα είναι καθοριστικής συμμαχίας.

Στόχος του Μαξίμου είναι αφενός να πεισθούν οι της τρόικας για την αποφασιστικότητα της ελληνικής πλευράς να προχωρήσει σε απομακρύνσεις δημοσίων υπαλλήλων, αφετέρου όμως αυτό να γίνει χωρίς ρητές ποσοτικές δεσμεύσεις, τις οποίες απορρίπτει ο Αντ. Μανιτάκης και αντιμετωπίζει με άρνηση η ΔΗΜΑΡ. Ο υπ. Διοικητικής Μεταρρύθμισης διεμήνυσε χθες ότι κατά τη συνάντησή του με την τρόικα δεν ζητήθηκαν νούμερα αποχωρήσεων, πόσο μάλλον 20.000 απολύσεις.

Ωστόσο, είναι σαφές ότι η ελληνική κυβέρνηση θα πρέπει, σήμερα, να απαντήσει με ποιούς τρόπους θα διώξει επιόρκους αλλά και πώς θα επιταχύνει τις διαδικασίες αξιολόγησης δομών και προσωπικού. Πέραν της αναγκαστικής αργίας για όσους έχουν παραπεμφθεί στη δικαιοσύνη, διαδικασία που κρύβει παγίδες καθώς μαζί με τα ξερά κινδυνεύουν να καούν και πολλά χλωρά δηλαδή καθόλα άξιοι δημόσιοι υπάλληλοι που μπορεί να πέσουν θύματα εκδικητικών μηνύσεων, μοναδικός τρόπος μοιάζει να είναι η διαδικασία εκκαθάρισης μέσω των πειθαρχικών συμβουλίων.

Σύμφωνα με κάποιες πηγές από το Μαξίμου θα μπορούσε μετά την κρίση των πρωτοβάθμιων πειθαρχικών να δρομολογείται άμεσα η διακοπή μισθοδοσίας των υπαλλήλων, δηλαδή η ουσιαστική τους απόλυση, σενάριο που εμπεριέχει νομικούς κινδύνους και, παράλληλα, απαιτεί νομοθετική ρύθμιση στη Βουλή.

Αντιθέτως, πιο εύκολο (και συνεπώς, πιθανό) μοιάζει να προβλεφθεί η απόλυση των εργαζομένων μετά την έκδοση της απόφασης του δευτεροβάθμιου πειθαρχικού, με την προϋπόθεση ότι θα δίδεται στον απολυόμενο υπάλληλο η δυνατότητα προσφυγής στη Δικαιοσύνη όπου εκεί θα μπορεί να αποδείξει ενδεχομένως την αθωότητά του και να επιστρέψει στην υπηρεσία.

Στο τραπέζι έπεσαν ακόμη και τα σενάρια της απόλυσης προσωπικού με σχέσεις εργασίας ιδιωτικού δικαίου, αορίστου χρόνου ή ακόμη και η απομάκρυνση όλων όσων υπηρετούν σε υπηρεσίες – οργανισμούς του Δημοσίου που καταργούνται, κάτι ωστόσο που απορρίπτεται από τη ΔΗΜΑΡ.