Δημήτρης Διαμαντίδης

Στις μάχες ανάμεσα στο τριφύλλι και την Μπαρτσελόνα που έχουν υγιή επίδραση στο θυμικό Ελλήνων όσο και Ισπανών φιλάθλων, ο τόπος (Ισπανία ή Ελλάδα;) ανεβάζει ή κατεβάζει τον πυρετό, χαρίζει τη νίκη ή την κλέβει στα μουλωχτά αφήνοντας σύξυλη την κερκίδα. Μολονότι όλα τα ομαδικά αθλήματα – ιδίως το ποδόσφαιρο και η καλαθόσφαιρα - μοιάζουν σε πολλά και κυρίως στη μετακύλιση των συγκινήσεων που κάνει συχνά τον φανατικό οπαδό άλλον αντί άλλου, στην περίπτωση του μπάσκετ (επειδή ακριβώς είναι ένα άθλημα που χρησιμοποιεί κυρίως τα χέρια

και ουδέποτε τα πόδια), οι συγκινήσεις είναι κομμάτι πιο λεπτές, πιο επιλεκτικές, πιο ανώτερες, όσο ανώτερα είναι τα χέρια από τα πόδια.

Δοθέντος ότι η νίκη αφορά την επιθυμία της επιβολής (επί παντός αντιπάλου), η προσωπικότητα του καλαθοσφαιριστή (ως μεσάζοντος μεταξύ της επιθυμίας και της νίκης) συχνά αποδεικνύεται αθάνατο νερό. Μέσω του καλαθοσφαιριστή ο οπαδός στέκει στο ύψος του σε περίπτωση νίκης, μέσω του καλαθοσφαιριστή πάλι ο οπαδός γίνεται ένα μάτσο χάλια και φτύνει χολή. Άρα είναι ευνόητο ο οπαδός να λατρεύει τον αθλητή που (χρόνια τώρα) έχει την ιδιοφυή δεξιοτεχνία να χαρίζει αγαλλίαση και περηφάνια . Το όνομα «διαμαντίδης» συνάπτει μοναδικές συγγενικές σχέσεις μεταξύ κερκίδας και αγωνιστικού χώρου.

Η θέση του Διαμαντίδη δεν είναι εύκολη. Αλλά και εύκολη να ήταν ο τρόπος του παιχνιδιού του θα την έκανε περίπλοκη και παρακινδυνευμένη επί τα βελτίω. Είτε πλέι μέικερ παίζει, είτε αμύνεται, είτε σουτάρει εκτός περιοχής (το ακριβό του κουσούρι…), είτε κάνει ο,τι κάνει για τις ανάγκες της στιγμής, έχουμε μπροστά μας ένα θαύμα αγωνιστή που κάνει τη «βρώμικη» όσο και την χρυσή δουλειά. Με άλλα λόγια το τάλαντο αυτού του ανθρώπου υπερβαίνει τον ίδιο τον αθλητισμό και συνάμα τον εαυτό του. Το τάλαντο σε οδηγεί δεν το οδηγείς, ενώ σε ξέρει δεν το ξέρεις, πρόκειται για ψυχολογικό φαινόμενο μεγίστου κύρους που παίρνει και σηκώνει τον αθλητή.

Δεν είναι τυχαίο ότι εκτός από τα τρίποντα, τις αιφνίδιες πάσες, τα κλεψίματα και τις «σέντρες» πάνω από το καλάθι, ο Διαμαντίδης τρέφεται από τις αφηρημάδες τόσο των αντιπάλων όσο και των συμπαικτών του. Επίσης υπάρχουν στιγμές - λίγες ευτυχώς - που αυτό το αθλητικό φαινόμενο μοιάζει να έχει βγει από την πρίζα, να «μένει» από δυνάμεις, να έχει καταβληθεί από την κόπωση. Το λάθος δεν κάνει κακό, αρκεί να είναι η εξαίρεση και όχι ο κανόνας.