Έκθεση παγκόσμιας ευτυχίας

Ο τίτλος της έρευνας «Έκθεση Παγκόσμιας Ευτυχίας» θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν «Έκθεση Παγκόσμιας Ευημερίας» ή κάτι ανάλογο, πέραν τούτου όμως, οι κορυφαίοι οικονομολόγοι που εργάστηκαν γι αυτή την έρευνα για λογαριασμό των Ηνωμένων Εθνών τελικά κατάφεραν να συγκροτήσουν μια κλίμακα πειστική. Ανάμεσα σε 156 χώρες των Ηνωμένων Εθνών, όπου η κορυφαία χώρα είναι η Δανία με συντελεστή 7, 693 και ακροτελεύτια το Τόγκο με συντελεστή 2, 936, η χώρα μας πλασάρεται στην 70η θέση με δείκτη ευτυχίας 5,4. Από μόνος του ο αριθμός δεν λέει και πολλά πράγματα, πλην όμως οι συγκρίσεις δίνουν τη χαριστική βολή.

Η

σχέση του Βορρά με τον Νότο, τουλάχιστον σε ευρωπαϊκό πεδίο, ειδικά δε τα σκανδιναβικά κράτη σε σχέση με τα κράτη του Νότου (Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία), είναι εντυπωσιακή. Ο Νότος δυστυχεί την ίδια ώρα που ο Βορράς ακμάζει. Συγκεκριμένα μια ματιά αν ρίξει ο φιλοπερίεργος αναγνώστης στο βιβλίο Το σκανδιναβικό μοντέλο, της Μαίρης Χίλσον, πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης, θα έχει μια πειστική εικόνα για τα μικρά ή μεγάλα θαύματα που έχουν επιτελέσει οι ψυχρές χώρες του Βορρά. Η Σουηδία εξήγε από αιώνες υψηλής ποιότητος σίδηρο, ενώ τόσο η Σουηδία όσο και η Φινλανδία εκμεταλλεύονταν τα τεράστια δάση τους παράγοντας ξυλεία, χαρτόμαζα, χαρτί και διάφορες ρητίνες. Στη Νορβηγία μεγάλη σημασία είχε η δασοκομία, το ίδιο και η αλιεία και, από τα τέλη του 19ου αιώνα, η βαριά μηχανουργία με βάση την άφθονη υδροηλεκτρική ενέργεια. Ωστόσο από τη δεκαετία του ’70 και μετά, όλοι αυτοί οι κλάδοι σταδιακά υποχώρησαν σε σημασία μπροστά στα τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου της Βόρειας θάλασσας.

Στο άλλο άκρο η χώρα μας, με μηδαμινή βιομηχανία, διαρκή μετανάστευση, έλλειψη εργασίας, χαμηλή εκπαίδευση, αστυφιλία και κυρίως με χαμηλό αίσθημα καθημερινού βίου και δείκτη ευτυχίας ολονέν μειούμενο, ουσιαστικά είναι η χώρα που έχει χαμηλότατο δείκτη ψυχικής υγείας των πολιτών. Σε κάθε οικογένεια είναι ζήτημα αν στα βασικά μέλη της (πατέρας-μητέρα-παιδιά) εργάζονται ένα στα τρία, με αποτέλεσμα το φρόνημα της κοινωνικής εστίας που λέγεται οικογένεια, να μειώνεται εντυπωσιακά.

Εξάλλου οι αυτοκτονίες του ελληνικού πληθυσμού αγγίζουν τις οκτώ ή δέκα χιλιάδες και όλες οφείλονται σε πιεστική ανεργία, έλλειψη κοινωνικής πρόνοιας, εργασία με μηδαμινές αμοιβές, καταστάσεις δηλαδή όπου το μόνο που δεν ενισχύουν είναι η ψυχική υγεία. Από κοντά και η άνοδος της εγκληματικότητας που, εν μέσω κρίσεως και ανεργίας, στρέφουν τους νέους στις κλοπές και στις λογής λογής επιθέσεις.