ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ ΔΙΑΣΠΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΝΕΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ

Το νέο ραντεβού των τριών αρχηγών που στηρίζουν την κυβέρνηση ορίστηκε για την Τετάρτη. Εχθές, Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης δεν κατόρθωσαν να συμφωνήσουν στα μέτρα των 11,5 δισ. ευρώ που απαιτεί η τρόικα προκειμένου να συνεχιστεί η απρόσκοπτη δανειοδότηση της χώρας.

Στις ενστάσεις του ΠΑΣΟΚ και της

ΔΗΜΑΡ για τις οριζόντιες περικοπές μισθών, συντάξεων και προνοιακών επιδομάτων ήρθε να προστεθεί και η άρνηση της τρόικας να δεχθεί, ως μη ρεαλιστικά, προτεινόμενα, από το υπουργείο Οικονομικών, μέτρα ύψους 2 και πλέον δισ. ευρώ.

Τώρα ο Γιάννης Στουρνάρας και οι επιτελείς του πρέπει να ξανανοίξουν το «πακέτο» που υποτίθεται είχε κλείσει. Αν πιστέψουμε τα κόμματα της συμπολιτευόμενης αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ) τότε θα πρέπει να αναθεωρηθεί περίπου το 25% των μέτρων και οι πόροι να εξευρεθούν από άλλες πηγές. Υπάρχουν, και το οικονομικό επιτελείο δεν τις έχει εντοπίσει; Τις γνωρίζουν και τις έχουν υποδείξει οι κύριοι Βενιζέλος και Κουβέλης; Ποιές είναι αυτές; Όχι γενικά και αόριστα, συγκεκριμένα. Όσο αυτά δεν διευκρινίζονται γίνονται κλωτσιές στο μαλακό υπογάστριο της κυβέρνησης που μπορούν, διαγενομένου του χρόνου και των εξελίξεων, να την καταστήσουν ανάπηρη.

Επιπροσθέτως η παράταση μόνον κινδύνους εγκυμονεί για την κυβέρνηση, και ας λένε, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ότι η κυβερνητική συνοχή είναι αδιατάρακτη. Κατ’ αρχήν, όσο …κοσκινίζονται τα μέτρα τόσο θεριεύουν οι αντιδράσεις. Ειδικά οι θιγόμενες κοινωνικές ομάδες έχουν κάθε λόγο να ανεβάζουν τον πήχη της αντίστασής τους. Βλέποντας ότι οι διαμαρτυρίες τους φοβίζουν και διασπούν τους κυβερνητικούς εταίρους είναι λογικό να σκληρύνουν τη στάση τους, ώστε να χάσουν όσο το δυνατόν λιγότερα.

Όσο ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ εμφανίζονται να υποστηρίζουν ότι υπάρχουν εναλλακτικές πηγές εσόδων και εξοικονόμησης δημοσίων δαπανών είναι φυσικό, εκτός από τις κοινωνικές ομάδες, να εξεγείρονται και τα κόμματα της αντιπολίτευσης και να καταφέρονται κατά του οικονομικού επιτελείου ότι εμφορείται από λογικές νεοφιλελεύθερου «χασάπη». Αυτό έχει ως αποτέλεσμα αφενός την κοινωνική και πολιτική απονομιμοποίηση της κυβέρνησης και αφετέρου την καθυστέρηση στη λήψη των μέτρων. Και ο χρόνος πάντα είναι εχθρός των κυβερνήσεων που είναι αναγκασμένες να λαμβάνουν επαχθή και αντιλαϊκά μέτρα. Αυτό που χθες ήταν σωστό και επιβεβλημένο, αύριο μπορεί να είναι λάθος και περιττό.

Η δανειακή σύμβαση που υπέγραψε η κυβέρνηση Παπαδήμου, με υπουργό Οικονομικών τον Βενιζέλο, προέβλεπε ότι τα μέτρα έπρεπε να ληφθούν τον Ιούνιο. Ουδεμία προεργασία υπήρξε, γιατί από τον Απρίλιο μέχρι τον Ιούνιο ασχολούμασταν με τις εκλογές, και τα κόμματα, για να χαϊδέψουν τα αυτιά των ψηφοφόρων, έταζαν επαναδιαπραγματεύσεις, επιμηκύνσεις και αλλαγές του μνημονίου, ενώ έσκιζαν τα ιμάτιά τους ότι δεν θα θιγούν μισθοί και συντάξεις και πάντως δεν θα έχουμε οριζόντιες περικοπές.

Αφ’ ης στιγμής συνεκροτήθη η κυβέρνηση και επειδή ο χρόνος με τα ευρωπαϊκά συμβούλια και διαβούλια ήταν ελάχιστος μας είπαν ό