Γιαούρτια στο μίξερ του Θεόδωρου Πάγκαλου

Είτε συμφωνεί κανείς είτε διαφωνεί μαζί του , οι απόψεις του Θεόδωρου Πάγκαλου προσφέρουν πάντα μια ενδιαφέρουσα διανοητική εμπειρία. Προικισμένος με οξύτατη ευφυΐα και υποδόριο χιούμορ ο παλαίμαχος πολιτικός γίνεται απολαυστικός. Ιδίως όταν υιοθετεί το ρόλο του αυθάδη προβοκάτορα που βουτάει ορμητικά στα ιδεολογικά χαρακώματα .

Τον παρακολουθούσα στην εκπομπή Mega Σαββατοκύριακο να διατυπώνει

με ασυγκράτητη οργή, η οποία διασκεδαζόταν από το οιονεί σκωπτικό του τόνο, ότι Χρυσή Αυγή και ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφέρουν.

«Δηλαδή το γιαούρτι που μου πέταξαν εμένα ήταν προοδευτικό και οι μπουνιές του κ. Ηλιόπουλου(βουλευτού της ΧΑ) είναι φασιστικές;”. Φασίστες είναι. Απλώς υπάρχουν κόκκινοι φασίστες και μαύροι φασίστες, αυτά τα δυο άκρα είναι τα ίδια, δεν μπορώ να δω την διαφορά» δήλωσε με πληθωρικό ύφος.

Προφανώς και δεν πρωτοτύπησε ο πρώην βουλευτής του υπολοίπου Αττικής ανασύροντας τον όρο της δεκαετίας του 60 περί «αριστερού φασισμού» που εισήγαγε σε πολιτική χρήση ο φιλόσοφος Γιούργκεν Χάμπερμας.

Αντίθετα, επανέλαβε την εμπεδωμένη θέση του περί ταύτισης τω δύο άκρων. Την είχε, μάλιστα , διατυπώσει και σε περισπούδαστο πόνημά του στην εφημερίδα «Το Βήμα» υπό τον εμπνευσμένο τίτλο «Ένα σύγχρονο κίνημα τραμβούκων».

Από εκεί εξαπέλυσε, πριν οκτώ μήνες, μετωπική επίθεση τόσο στα «παρδαλά στίφη» του ΣΥΡΙΖΑ όσο και στα μαυροφορεμένα «τάγματα εφόδου» της Χρυσής Αυγής, παρομοιάζοντας αμφότερα με τα παραστρατιωτικά παρακλάδια των Ναζί .

Σαφώς και είναι δικαίωμά του να αναλύει τα έκνομα, αυταρχικά, μισαλλόδοξα και βίαια φαινόμενα της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας με όρους μεσοπολεμικής Βαϊμάρης. Μόνο που το τσουβάλιασμα που επιχειρεί μπάζει πανταχόθεν .

Προσωπικά ανέμενα μεγαλύτερη ευθυκρισία από ένα αγωνιστή της δημοκρατίας γαλουχημένου στους κόλπους της προδικτατορικής κομμουνιστικογεννούς Αριστεράς. Και ,φυσικά, προσδοκούσα μεγαλύτερη ορθοφροσύνη από ένα ηγετικό σοσιαλδημοκρατικό στέλεχος ο οποίος μεταπολιτευτικά εργάστηκε ακαταπόνητα για την εδραίωση της δημοκρατίας και τον ενταφιασμό του εθνικού διχασμού.

Ως εκ τούτου απορώ, πώς ένα διαρκώς παρών στο δημόσιο βίο πολιτικός, ο οποίος ούτε ανιστόρητος ούτε απερίσκεπτος είναι, να προβαίνει σε ακροβατικές εξομοιώσεις. Πώς ο άνθρωπος που έζησε από κοντά και συγκρουσιακά τον Μάη του ’68 να εξισώνει ανόμοιες πρακτικές;

Να ταυτίζει δηλαδή, τα ενεργά πολιτικά κινήματα που υπερασπίζονται -ενίοτε έξαλλα, έστω- τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και τα θετικά επιτεύγματα της Μεταπολίτευσης, με τη ρατσιστική λαίλαπα που βάλλει ως πηγή διαφθοράς τη δημοκρατία και την απειλεί στηριζόμενη διαρκώς στην παραγωγή βίας

Εξάλλου, η δαιμονοποίηση της αριστεράς ως το αντίπαλο άκρο μάλλον ενισχύει το νεοναζιστικό μόρφωμα του ρατσισμού, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας. Επειδή οι ηθικολογικές γενικολογίες και οι εύκολες καταγγελίες της βίας, από όπου κι αν αυτή προέρχεται, δίνει την ευκαιρία στη φασιστική ακροδεξιά να αποκρύψει τα αποκρουστικά χαρακτηριστικά της κάτω από τη προβιά του εθνικοπατριωτικού ελληνοχριστιανισμού.

Το κακό είναι ότι έτσι αποκτά ελκυστικότητα σε μερίδα του ακροατηρίου της παραδοσιακής δεξιάς την οποία καυτηριάζει ως νερόβραστη και σάπια. Το χειρότερο , όμως, είναι ότι στο μοτίβο της ταύτισης των άκρων συντονίζεται και η συντηρητική πτέρυγα του Μαξίμου.

Βολικό μεν ψηφοθηρικά, αλλά επικίνδυνο πολιτικά. Γιατί ο Πάγκαλος στα 76 του, ως μέλος μιας γενιάς που θεωρεί το γιαούρτωμα έσχατη χλεύη και ταπείνωση μπορεί να ανοίγει βεντέτα με όποιον πιστεύει ότι τον πρόσβαλε ανεπανόρθωτα. Και με οδηγό το θυμικό του μπορεί να τον να ανακατεύει με όποιον άλλο δεν γουστάρει ιδεολογικά.

Δεν μπορεί , όμως , το μεγαλύτερο κόμμα της συγκυβέρνησης να αναλώνεται σε παρακινδυνευμένες ρητορικές που εξομοιώνουν την αξιωματική αντιπολίτευση με τη φαιά αγέλη. Όσο κι αν θεωρεί ότι ο αριστερός ριζοσπαστικός εκθειασμός της βίας δημιούργησε το υπέδαφος στο οποίο καλλιεργήθηκε η ανομία των μαυροφορεμένων Χρυσαυγιτών.

Άλλο ,όμως , τα γιαούρτια και άλλο οι εγκληματικές συμπεριφορές. Στη προκειμένη περίπτωση για την τιθάσευση του φασισμού είναι χρέος και της ΝΔ να υπερασπίσει με μετριοπάθεια το συνταγματικό δημοκρατικό χώρο. Και στη κατεύθυνση αυτή οφείλει να συνταχθεί τόσο η μονολιθική όσο και η ριζοσπαστική Αριστερά.