ΓΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΥΦΕΚΙΣΤΟΥΝ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ, ΠΑΠΑΔΗΜΟΣ ΚΑΙ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ

Εχθές ήμουν καλεσμένος στην εκπομπή NetWeek της Έλλης Στάη. Οποία πρωτοτυπία, θα μου πείτε κάποιοι, αφού εδώ και μερικούς μήνες, σχεδόν κάθε Δευτέρα βράδυ, εμφανίζομαι στη δημόσια τηλεόραση.

Το αναφέρω για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή είτε από θεμιτή άγνοια είτε από κακοβουλία ορισμένοι μπλόγκερς αναρωτιούνται για την επαγγελματική σχέση που έχω με την δημόσια τηλεόραση!

Ε, λοιπόν ουδεμία επαγγελματική σχέση έχω. Ούτε είχα ποτέ. Φιλοξενούμενος είμαι. Εθελοντική, εφόσον προσκαλούμαι, είναι η συμμετοχή

μου. Όπως εθελοντική ήταν και η συμμετοχή του Παντελή Καψή και του Γιώργου Κύρτσου, για να αναφερθώ σε δύο συναδέλφους με τους οποίους για κάποιο διάστημα, και μέχρι αυτοί να αποφασίσουν να εμπλακούν στην πολιτική, αποτελούσαμε ένα είδος «διδύμου». Τελεία και παύλα. Και ζητώ την κατανόησή σας γιατί χρησιμοποίησα αυτό εδώ το χώρο για να αναφερθώ σε ένα προσωπικό θέμα.

Πάμε τώρα στο δεύτερο λόγο, που είναι και ο ουσιαστικός, και στον οποίον θέλω να αναφερθώ σήμερα. Εχθές λοιπόν η συζήτηση στην οποίαν έλαβα μέρος είχε σαν αντικείμενο τη συγκρότηση της κυβερνήσεως και ειδικότερα το πολιτικό πλαίσιο συμφωνίας των τριών κομμάτων που συνεκρότησαν την κυβέρνηση. Νομίζω ότι έγινε μία καλή συζήτηση, ήρεμη και χωρίς τις συνήθεις, για την τηλεόραση, κομματικές η προσωπικές αντεγκλήσεις με τους κυρίους Μ. Κεφαλογιάννη (Ν.Δ.), Ι. Μηλιό (ΣΥΡΙΖΑ), Ν. Ανδρουλάκη (ΠΑΣΟΚ), Δ. Χατζησωκράτη (ΔΗΜΑΡ) και τον καθηγητή Παγουλάτο που υπήρξε και σύμβουλος της κυβέρνησης Παπαδήμου, ενώ κάποια στιγμή παρενέβη και ο πρόεδρος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων Π. Καμμένος.

Η εντύπωση που εγώ αποκόμισα, από τη χθεσινή συζήτηση, είναι ότι τα κόμματα, διά των εκπροσώπων τους, δεν έχουν συνειδητοποιήσει πλήρως την κατάσταση στην οποίαν βρίσκεται η χώρα ή για να είμαι ακριβέστερος επιμένουν, και μετά τις εκλογές, σε μη ρεαλιστικές προσεγγίσεις, για να το πω κομψά, σχετικά με την επαναδιαπραγμάτευση του μνημονίου. Θεωρούν ότι τα, οικονομικής υφής, σημεία στα οποία συμφώνησαν οι κ.κ. Σαμαράς, Βενιζέλος και Κουβέλης μπορούν να γίνουν αποδεκτά από τους εταίρους δανειστές μας της τρόικας.

Προσοχή!  Εδώ κάνω μια παρένθεση για να μην παρεξηγηθώ. Αναφέρομαι στο πλαίσιο συμφωνίας των τριών κομμάτων και όχι στο τι κατά τη γνώμη μου μπορεί και πρέπει να γίνει. Η κριτική μου είναι εντός του πλαισίου που έχει τεθεί από τη συμμαχική κυβέρνηση και δεν γίνεται επί τη βάσει των απόψεων μου, οι οποίες ίσως και να μην ενδιαφέρουν αφού συγκροτούν μία εντελώς διαφορετική και ριζικά αντίθετη προσέγγιση στο «ελληνικό πρόβλημα». Κάποια στιγμή ίσως να συζητήσουμε και για αυτές. Προσώρας θεωρώ ότι πρέπει να ασκώ δημοσιογραφική κριτική «εντός των τειχών» και να μην υποκύψω στον πειρασμό της πολιτικής κριτικής. Κλείνει η παρένθεση και επανέρχομαι.

Όταν όλοι, στην Ευρώπη και το ΔΝΤ, επιμένουν μονότονα «να ξεχάσουν οι Έλληνες τις αλλαγές στη δανειακή σύμβαση, και να τηρήσουν απαρέγκλιτα αυτά που συμφωνήσαμε», δεν μπορώ να καταλάβω πως δεν θα παρθούν τα μέτρα στα οποία έχουμε, διά της υπογρ