Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΕΙ ΟΧΙ ΣΤΑ ΜΕΤΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ

Χθες, σας έλεγα ότι η συμπολίτευση κάνει μεγαλύτερη ζημιά στην κυβέρνηση, απ’ ότι η αντιπολίτευση.

Και εξηγούσα τους λόγους. Υποστήριζα μάλιστα πως δεν υπάρχει μέση οδός για την κυβέρνηση -ή δέχεται τη νεοφιλελεύθερη συνταγή της τρόϊκας ή την απορρίπτει. Σήμερα, λέω να επιμείνω λίγο περισσότερο σ’ αυτό. Έχουμε λοιπόν και λέμε.

Αν συμφωνείς ότι αυτός είναι ο ορθός δρόμος για να παραμείνεις στο ευρώ βγαίνεις και λες: Το δημόσιο θα μειωθεί, θα απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι γιατί έτσι μπορεί να ανασυγκροτηθεί το κράτος. Δεν ψάχνεις εφεδρείες, προσυνταξιοδοτικά καθεστώτα και ‘γω δεν ξέρω

τι άλλα ανακαλύπτει ο καθηγητής Μανιτάκης. Λες: Τα κλειστά επαγγέλματα θα ανοίξουν, και τα ανοίγεις. Δεν το παίζεις λούφα και παραλλαγή. Λες: Οι μισθοί, οι συντάξεις και οι εργασιακές σχέσεις θα γίνουν όπως στη Βουλγαρία, γιατί έτσι θα γίνουμε ανταγωνιστικοί. Δεν έρχεσαι κάθε εξάμηνο και κόβεις, και ξανακόβεις. Η «τακτική ντούρασελ», ως προς τις περικοπές και την αφαίμαξη των εισοδημάτων, είναι κοινωνικά και πολιτικά εξόχως ανθυγιεινή. Και ούτω καθ’ εξής.

Εκ παραλλήλου δεν μπορείς να λες ότι διαπραγματεύεσαι και στο τέλος να γίνεται αυτό που θέλει ο κύριος Τόμσεν. Αν η κυβέρνηση δεν θέλει τα μέτρα, αλλά αναγκάζεται, όπως λέει, στο τέλος να υποκύψει, η ζημία που υφίσταται είναι τριπλή. Πρώτον, δημιουργείται η εντύπωση ότι είναι ανίκανη. Δεύτερον, ότι οι διαφωνίες και οι αντιστάσεις είναι προσχηματικές και για τα μάτια του κόσμου. Και τρίτον, παρέχεται τροφή στα σενάρια και τις συνωμοτικές θεωρίες για ανομολόγητες, δήθεν, προθέσεις. Οι απλοί άνθρωποι σκέφτονται απλά: Αφού δεν τα θες τα μέτρα και δεν πιστεύεις ότι θα τελεσφορήσουν, αντίθετα θα βλάψουν, γιατί τα παίρνεις;

Σε τελική δε ανάλυση τι είδους διαπραγμάτευση είναι αυτή που λέμε ότι διεξάγεται; Όταν διαπραγματεύεσαι κάπου κερδίζεις και κάπου χάνεις. Εδώ εμείς μόνο χάνουμε. Υπάρχει κάτι που έχουμε κερδίσει; Ποιό είναι αυτό; Ότι δεν κόπηκε κάτι 30%, αλλά 25%; Αυτή είναι η επιτυχία; Επιτυχία είναι να μην υπάρξουν περικοπές ή να εξαιρεθούν τα ειδικά μισθολόγια ή δεν ξέρω και ‘γω τι. Να μην γίνει κάτι που θέλει η τρόϊκα ή να γίνει κάτι που θέλουμε εμείς και δεν το θέλει η τρόϊκα.

Η μείωση του επιτοκίου των δανείων θα ήταν επιτυχία. Η απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών επίσης. Η επιστροφή από την ΕΚΤ της υπεραξίας που καρπώθηκε από τα ελληνικά ομόλογα το ίδιο. Το κούρεμα των ομολόγων που κατέχουν κεντρικές τράπεζες άλλων κρατών επίσης. Να μας δοθούν όλα τα λεφτά της δανειακής σύμβασης μπροστά, και όχι με δόσεις, θα ήταν επίσης επιτυχία.

Αυτά ναι, συνιστούν επιτυχή διαπραγμάτευση. Δίνουμε αυτά και παίρνουμε κάτι άλλο που θα μας βοηθήσει και να φανούμε εντάξει στις υποχρεώσεις μας και να ανακάμψουμε. Πολύ δε φοβάμαι ότι θα φάμε το πακέτο, θα γίνουν οι αμερικανικές εκλογές, και μετά η κυρία Μέρκελ, που τώρα δηλώνει ότι ματώνει η καρδιά της για όσα υποφέρουν οι Έλληνες, θα το ξαναγυρίσει στο τσάμικο, στην απειλή και τη φοβέρα. Κι αν φάμε κι αυτό το πακέτο και δεν πάρουμε τίποτα δε