Η βία στη… βία χαίρεται!

Μεγάλη είναι ήδη η συζήτηση που έχει γίνει, όπως, επίσης, πολύ είναι και το μελάνι που έχει χυθεί, για την εκτός ορίων αντιπαράθεση -φτάνει είναι σαφές στον εκφυλισμό και την γελοιοποίηση-, ήτις επικρατεί στην προανακριτική επιτροπή της Βουλής που διερευνά την υπόθεση για τους λογαριασμούς της «Λίστας Λαγκάρντ». Ωστόσο, είναι ξεκάθαρο, αυτές – τούτες οι συμπεριφορές δεν είναι τωρινά φαινόμενα, ούτε δημιουργούνται με αφορμή την οικονομική κρίση όσο και αν η «σύγχυση» και το «χάος» που επικυριαρχούν σήμερα, υποβοηθούν καθοριστικά,

ώστε, να αναλυθούν υπό το πρίσμα αυτό. Το φαινόμενο έρχεται κατευθείαν από το παρελθόν και έχει αναφορά στο ύφος και την ποιότητα, στην ένταση και την βιαιότητα -κοντολογίς : στην ίδια την δομή-, με την οποία ξετυλίγεται ο εγχώριος πολιτικός λόγος και δημόσιος διάλογος.

Και εξηγούμαστε καλύτερα : Όταν ο «λαϊκισμός» και ο «καταγγελτικός λόγος» -παιδικές ασθένειες από τις οποίες υποφέρει η πολιτική διαδικασία-, εκφέρεται σ’ αυτή τη χώρα εντελώς ελαφρά τη καρδία και με τέτοια πνιγηρή συχνότητα, είναι φυσικό και επόμενο να ακολουθήσει αυτό που ακολουθεί. Η ελληνική πολιτική ζωή, εξάλλου, μαθημένη από χρόνια στην Ανωμαλία και την Αδιαφάνεια που προτάσσουν οι «κλειστοί ηγεμονικοί κύκλοι» και οι, εξίσου, «κλειστοί συσχετισμοί εξουσίας» για να αποφύγουν τον όποιο έλεγχο και λογοδοσία, επιλέγει τις περισσότερες φορές το «βίαιο λόγο» παρά την ανάδειξη και την διαχείριση του «ορθού λόγου». Ασφαλώς, «βίαιος λόγος» μπορεί να είναι οποιοσδήποτε λόγος έχει μέσα του την ένταση (ακόμη και για την εύρεση της αλήθειας). Εν τούτοις, όμως, η πυκνότητα του «βίαιου λόγου» όταν, μάλιστα, αυτή δεν αφήνει («από τα πάνω προς τα κάτω» ή και «από τα κάτω προς τα πάνω»), περιθώρια στον «ορθό λόγο» να υπάρξει ή να δράσει, λειτουργεί καταλυτικά και, έτσι, χρωματίζει ανεξίτηλα όλους τους κρίσιμους αναβαθμούς του γίγνεσθαι.

Όθεν : ο «βίαιος λόγος» γίνεται, ο ίδιος, προάγγελος και δημιουργός «βίαιων γεγονότων». «Βίαιος λόγος» και «βίαια γεγονότα», δηλαδή, είναι οι δύο όψεις του… ίδιου νομίσματος, με την ίδια ακριβώς αξία! Ας μην καμώνονται, λοιπόν, τους αφελείς οι ταγοί (sic), του πολιτικού μας συστήματος που γνωρίζουν εξαιρετικά ότι το σημερινό αξιακό περιβάλλον της Δημοκρατίας μας, δεν δημιουργήθηκε από παρθενογένεση, αλλά, είναι συνέχεια και, ενδεχομένως, κλιμάκωση αυτού – τούτου που επί χρόνια βιώσαμε με σφοδρότητα και οδύνη παράλληλα. Και ας μην ρίχνουν, πλέον, «στάχτες στα μάτια» του λαού στοχεύοντας μόνιμα «εχθρούς» που, μπορεί μεν να έχουν καταδείξει την σκληρότητα των… «θέσεων» τους ή να μην είναι ολότελα «αθώοι του εγκλήματος», αλλά, είναι -γεγονός- πολύ πρόσφατοι στην «πρώτη γραμμή» για να έχουν την ικανή δυνατότητα ισχύος και επιβολής τέτοιων φαινομένων. Μετά ταύτα, γίνεται σαφές σε όλους μας, ότι αν σαν πολιτικό σύστημα ή σαν πολίτες δεν προστατεύσουμε σαν «κόρη οφθαλμού» τον ορθό λόγο, δεν καλλιεργήσουμε την συναίνεση σε βασικά, τουλάχιστον, θέματα και δεν προτάξουμε έναν πειστικό σεβασμό στους δημοκρατικούς θεσμούς τότε, πράγματι, έρχονται ακόμη χειρότερες μέρες απ’ αυτές που ζούμε στον Τόπο μας. Και τότε, δεν θα μιλάμε απλώς για τον «βίαιο λόγο» και την «βία» που μαθηματικά τον ακολουθεί, αλλά, για έναν κανονικό πόλεμο και την ολοκληρωτική κατάρρευση της πατρίδας μας…