ΚΩΣΤΟΥΛΑ ΤΩΜΑΔΑΚΗ

Το ποδόσφαιρο είναι η τελευταία ιερή παράσταση των καιρών μας

Κοινωνικό φαινόμενο ή μήπως θρησκεία; Ναρκωτικού του λαού ή όπλο της επανάστασης; Μπορεί για τον Ιταλό σκηνοθέτη Πιερ Πάολο Παζολίνι το ποδόσφαιρο να αντικατέστησε το θέατρο ωστόσο  στον αντίλογο θα βρούμε τον Χόρχε Λουίς Μπόρχες ο οποίος θεωρούσε ότι «το ποδόσφαιρο είναι δημοφιλές γιατί η ηλιθιότητα είναι δημοφιλής.»

Η αναμφισβήτητη γοητεία και

παγκόσμια κυριαρχία του ποδοσφαίρου  οφείλεται κυρίως στην ικανότητά του να μετατρέπει το θέαμα σε μύθο.

Έξω από τα στενά όρια ενός γηπέδου, ο ποδοσφαιριστής και ο προπονητής  γίνονται τα πρόσωπα της  ημέρας, οι νέοι ήρωες ή αντιήρωες.

Σε όλη σχεδόν την υφήλιο το ποδόσφαιρο είναι κάτι περισσότερο από ένα άθλημα. Μια θρησκεία  χωρίς απίστους όπου η πολιτική, τα συμφέροντα, το χρήμα και το μάρκετινγκ μπλέκονται σε ένα θανατηφόρο εναγκαλισμό…

Ωστόσο εγκατεστημένοι «στην ιεροεξεταστική δικτατορία του παρόντος ίσως τα μόνα μέρη που μπορεί κάποιος να βρει παρηγοριά είναι το γήπεδο –καθεδρικός ναός και η ομάδα- πολιτικό κόμμα».

Η αγάπη του ποιητή , συγγραφέα και σκηνοθέτη Πιερ Πάολο Παζολίνι για το ποδόσφαιρο είναι γνωστή και έχει τις ρίζες της στις φτωχογειτονιές της Καζάρσα, την πόλη που γεννήθηκε στο Φρίουλι.

Στις αρχές της δεκαετίας του ’40 , ο άθεος, μαρξιστής Παζολίνι  ξεκίνησε να παίζει ποδόσφαιρο στην τοπική ομάδα. Ως ποδοσφαιριστής κέντρου άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις στους συμπατριώτες του.  Ο «Ακατόνε» και οι φίλοι του, τα παιδιά της συνοικίας και των σκονισμένων δρόμων  που τους θεωρούσαν  για χρόνια μηδενικά και αξιολύπητους, θα αποκαταστήσουν μέσα στο γήπεδο τη «χαμένη τιμή» του «προλεταριάτου της Ρώμης».

Φανατικός οπαδός της Μπαρτσελόνα υπήρξε ο συγγραφέας  Μανουέλ Βάθκεθ  Μονταλμπάν και έγραφε συχνά κείμενα για την ομάδα του. Γνώστης της τεχνικής του ποδοσφαίρου αλλά και των προβλημάτων που μαστίζει το άθλημα καταθέτει τις σκέψεις του και μοιράζεται τη θλίψη για την εμπορευματοποίηση των ομάδων οι οποίες προκύπτουν ως αποτέλεσμα οικονομικών κριτηρίων. Το χρήμα συνθλίβει τη μαγεία.  «Οι παίκτες δεν είναι πλέον  οι βασικοί ιερείς, όπως και οι πιστοί δεν είναι οι κύριοι του ναού: τον γεμίζουν, αλλά η καταλυτική δύναμη του χρήματος βρίσκεται στις αποκλειστικότητες της τηλεόρασης και στη διαφήμιση».

Ο μεγάλος αστυνομικός συγγραφέας παρακολουθεί το ποδόσφαιρο, τη διαπλοκή, τους πρωταγωνιστές και πίσω από όλα αυτά την ανάγκη εκατομμυρίων οπαδών που αναζητούν μέσω των ειδώλων της μπάλας το δικαίωμα στην ευτυχία.

«Η  Μπάρτσα είναι κάτι περισσότερο από μία ποδοσφαιρική ομάδα. Για να το καταλάβει κάποιος ξένος θα πρέπει να πάει πίσω στην εποχή του Αδάμ και της Εύας, στις ιστορικές κακοτυχίες της Καταλονίας που από τον 17ο αιώνα βρίσκεται σε διαρκή εμφύλιο πόλεμο, ένοπλο ή μεταφορικό με το Ισπανικό κράτος».

Τη δεκαετία του `20 το πρώτο γήπεδο της Μπάρτσα, Λε Κορτς, έκλεισε από τον δικτάτορα Πρίμο ντε Ριβιέρα γιατί οι θεατές σφύριξαν το βασιλικό εμβατήριο και στις πρώτες μέρες τ