Μια ακόμη τρύπα στο τέλμα της παιδείας

Η παιδεία αποτελεί το οδυνηρότερο παράδειγμα της ελληνικής παθογένειας στον τομέα των μεταρρυθμίσεων, με συνέπεια τη σημερινή καθολική χρεοκοπία.

Κόμματα και συνδικαλιστικές ηγεσίες, διαπλεκόμενες με αυτά, έχουν μετατρέψει την παιδεία σε στίβο ανταγωνισμών και αντιπαραθέσεων, με μοναδικό στόχο την εξυπηρέτηση κομματικών και συντεχνιακών συμφερόντων. Ναρκοθετούν έτσι το μέλλον της χώρας και των παιδιών του ελληνικού λαού, που προσφεύγουν στη δημόσια εκπαίδευση, υπέρ της οποίας δήθεν κόπτονται. Ωφελημένη

Σε επίπεδο κυβερνητικό, οι εναλλασσόμενοι Υπουργοί παιδείας, είτε αδρανούν, από φόβο του προσωπικού πολιτικού κόστους, συμβιβαζόμενοι με τις συντεχνίες, είτε επιδίδονται σε ένα διαρκές ράβε – ξήλωνε υποδυόμενοι τους μεταρρυθμιστές, ενώ δρουν σαν αλχημιστές, που πειραματίζονται σε βάρος του μέλλοντος των νέων και της χώρας, χωρίς να διδάσκονται από τα λάθη των προκατόχων τους, στα οποία επανέρχονται. Και σήμερα η ιστορία επαναλαμβάνεται.

Η πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας επιχειρεί «νέα» μεταρρύθμιση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και στο σύστημα εισαγωγής σε ΑΕΙ και ΤΕΙ. Φαντασιώνεται ότι επιχειρεί άλμα στο μέλλον, ενώ επιχειρεί επιστροφή στο παρελθόν. Με τις ρυθμίσεις που εισάγει επιστρέφουμε, έπειτα από 40 χρόνια, στις ρυθμίσεις της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης Κων. Καραμανλή και Γ. Ράλλη – με συναίνεση του Ε. Παπανούτσου – τις οποίες εφάρμοσα, εγώ ο ίδιος, ως τότε αρμόδιος Υφυπουργός Παιδείας.

Υπενθυμίζω ότι δύο κορυφαίοι στόχοι της μόνης συναινετικής μεταρρύθμισης σε ολόκληρη τη Μεταπολίτευση ήταν: Πρώτον, η κατάργηση του μονόδρομου της Γενικής Παιδείας και η στροφή προς την Τεχνική – Επαγγελματική εκπαίδευση, με την ίδρυση των Τ.Ε. Λυκείων. Δεύτερον, με στόχο την καταπολέμηση της ανάγκης προσφυγής στην παραπαιδεία, του παράγοντα τύχης και του άγχους των υποψηφίων, καθιέρωση των Πανελληνίων Εξετάσεων στη Β’ και Γ’ τάξη των Λυκείων σε τέσσερα μαθήματα, τις τότε «δέσμες». Κλειδί ήταν η ταύτιση της «εξεταστέας» με τη «διδαχθείσα» ύλη και ο συνυπολογισμός του βαθμού του απολυτηρίου στην τελική βαθμολογία του υποψηφίου.

Η ελληνική πραγματικότητα διέψευσε τις επιδιώξεις της μεταρρύθμισης. Οι διπλές εξετάσεις διπλασίασαν φροντιστήρια και άγχος ενώ ο συνυπολογισμός του βαθμού του απολυτηρίου καθιέρωσε τη συναλλαγή γονέων και καθηγητών και εκτόξευσε την «παραγωγή» αριστούχων. Ακολούθησαν αλλεπάλληλες αλλαγές του ίδιου, κατά βάθος συστήματος. Χαρακτηριστικά, υπενθυμίζω ότι τα εξεταζόμενα μαθήματα από τέσσερα, αυξήθηκαν σε 13 επί Αρσένη, για να μειωθούν σε 9 επί Ευθυμίου και σε 6 επί Γιαννάκου. Και να επανέλθουμε σήμερα σε τέσσερα. Αποτέλεσμα, οι πληγές του εκπαιδευτικού συστήματος κακοφόρμισαν. Η παραπαιδεία θέριεψε. Το άγχος και η οικονομική αφαίμαξη των υποψηφίων επιδεινώθηκαν. Η παπαγαλία κυριάρχησε. Το Λύκειο παραμένει προθάλαμος των Α.Ε.Ι. και Τ.Ε.Ι.

Παρόμοια ήταν και η πορεία της Τεχνικής – Επαγγελματικής εκπαίδευσης. Υπό την πίεση των ιδεοληψιών της Αριστεράς, που θεωρεί ότι η σύνδεση της Εκπαίδευσης με την οικονομία και την παραγωγική διαδικασία, οδηγεί στην παραγωγή «φτηνού εργατικού δυναμικού για τα ξένα και ντόπια μονοπώλια», ενισχύθηκε το επίπεδο των θεωρητικών μαθημάτων, σε βάρος των πρακτικών. Αποτέλεσμα, τα «αναβαθμισμένα» Τεχνικά Λύκεια και τα «ανωτατοποιημένα» ΤΕΙ παράγουν αποφοίτους «υποβαθμισμένους» και μη συμβατούς με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας.

Τα άλλα δύο σκέλη του «αμαρτωλού» εκπαιδευτικού τριγώνου, Αριστερή Αντιπολίτευση και Συνδικάτα, αντιδρούν κλείνοντας τα σχολεία. Χωρίς καμία σοβαρή εναλλακτική πρόταση, επαναλαμβάνοντας τα πολυχρησιμοποιημένα φληναφήματα περί «ταξικής παιδείας», «ελεύθερης πρόσβασης σε ΑΕΙ και ΤΕΙ» και άλλα ηχηρά παρόμοια, εκμεταλλεύονται τα υπαρκτά προβλήματα της παιδείας για καθαρά πολιτικές σκοπιμότητες. Δηλώνουν απερίφραστα ότι με τις απεργιακές κινητοποιήσεις και καταλήψεις θα «ανατρέψουν την πολιτική της λιτότητας και την κυβέρνηση των μνημονίων». Αμετανόητοι και αδίδακτοι από τα ιστορικά τους λάθη, αδιάφοροι για τις γονατισμένες από την κρίση ελληνικές οικογένειες, ετοιμάζονται να τους επιφέρουν ένα ακόμη πλήγμα στέλνοντας τους μαθητές στους δρόμους και τα φροντιστήρια.

Ο Βασίλης Κοντογιαννόπουλος είναι πρώην υπουργός