Μια προσευχή για τον Ντάζεν Πέτροβιτς

Η είδηση του θανάτου αναστάτωσε την παγκόσμια αθλητική κοινότητα. Διότι όλοι συνειδητοποίησαν ότι χάθηκε ο καλύτερος Ευρωπαίος καλαθοσφαιριστής όλων των εποχών.

Γεννημένος στις 24 Οκτωβρίου του 1964 στο Σίμπενικ της Κροατίας, ασχολήθηκε με το μπάσκετ ακολουθώντας το παράδειγμα του μεγαλύτερου αδερφού του και μετέπειτα παίκτη και προπονητή, Αλεξάνταρ (Σάσα). Στα 15 του χρόνια έγινε μέλος της ανδρικής ομάδας της γενέτειράς του φτάνοντας μαζί της δύο φορές στον τελικό του Κυπέλλου Κόρατς, όπου δεν τα κατάφερε. Λέγεται ότι (όπως ο μεγάλος Νικ Γκάλης) έμενε ώρες μετά την προπόνηση της

ομάδας του για να βελτιώσει το στιλ, το σουτ του και το τρόπο να προσεγγίζει το καλάθι.

Ο Ντράζεν Πέτροβιτς ακολούθησε ξανά τον αδερφό του στην Τσιμπόνα Ζάγκρεμπ. Αμέσως έγινε ο ηγέτης της, κατακτώντας το νταμπλ στη Γιουγκοσλαβία, αλλά και το Κύπελλο Πρωταθλητριών σημειώνοντας 36 πόντους στον τελικό απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης. Η Τσιμπόνα παρέμεινε στην κορυφή της Ευρώπης και το 1986 κατακτώντας παράλληλα το Κύπελλο Γιουγκοσλαβίας με τον Ντράζεν. Από τότε το όνομά του έγινε παραμιλητό στο στόμα των απανταχού μπασκετόφιλων.

Οι Πόρτλαντ Τρέιλ Μπλέιζερς τον επέλεξαν στο Νο 60 των ντραφτ του 1986, αλλά περίμεναν να …ενηλικιωθεί ακόμη περισσότερο. Το καλοκαίρι του 1988 πήρε μεταγραφή στη Ρεάλ Μαδρίτης, την οποία οδήγησε στην κατάκτηση του Κυπέλλου Ισπανίας και του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Το τελευταίο τρόπαιο επί ευρωπαϊκού εδάφους ήρθε στο δικό μας ΣΕΦ, όπου ο Ντράζεν σημείωσε 62(!) πόντους απέναντι στην Καζέρτα.

Στα μέσα της σεζόν 1990/91 μετακόμισε στους Νιου Τζέρσεϊ Νετς, όπου τρέλανε κόσμο. Ο «Πέτρο» άρχισε να ξεδιπλώνει το ταλέντο του φτάνοντας στη δεύτερη χρονιά του στην ομάδα τους 20,6 πόντους σε 37 λεπτά ανά αγώνα και οδηγώντας τους Νετς στα play-offs. Η επόμενη περίοδος (1992/93) ήταν ακόμη καλύτερη με 22,3 πόντους ανά αγώνα και την εκλογή του στην τρίτη καλύτερη πεντάδα του πρωταθλήματος…

Σε επίπεδο εθνικών ομάδων, έπαιξε από τις παιδικές ομάδες της Γιουγκοσλαβίας μέχρι το συγκρότημα της Κροατίας μετά τη διάσπαση ερχόμενος μάλιστα σε ρήξη με τα «αδέλφια» του, όπως τον Βλάντε Ντίβατς. Μεταξύ άλλων κατέκτησε με τους «πλάβι» το Ευρωμπάσκετ του 1989 στον τελικό απέναντι στην Ελλάδα, το Μουντομπάσκετ του 1990 και το αργυρό μετάλλιο στη Σεούλ το 1988, ενώ τέσσερα χρόνια μετά ήταν ο ηγέτης της Κροατίας που ανέβηκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου πίσω από την πρώτη και αυθεντική Dream Team.