«Νόμος και Τάξη» με επικίνδυνες στροφές και εκπλήξεις!

«Η μηδενική ανοχή και η πάταξη κάθε μορφής, έστω, «παλαιοσυνδικαλισμού» απομειώνει ακόμη περισσότερο τις συμμαχίες και εφεδρείες των άλλων κομμάτων της συγκυβέρνησης»…

Προφανώς και οι εξ αριστερών, τρόπον τινά, εταίροι του Αν. Σαμαρά στην τρικομματική κυβέρνηση δεν έχουν ακόμη κατανοήσει με σαφήνεια τι σημαίνει το δόγμα «Νόμος και Τάξη» που πατρονάρει με χαρακτηριστική -είναι γεγονός- ευκολία το στενό επιτελείο της Νέας Δημοκρατίας. Εκτιμώντας,

κατ’ αρχήν, πως αυτό – τούτο βοηθά την κυβερνητική συνοχή και συνέχεια και, άρα, την πολιτική σταθερότητα στην χώρα, έχουν ρίξει για τα καλά «νερό στο κρασί» τους και απολαμβάνουν -άκουσον – άκουσον-, τα καλά που μπορεί να προσφέρει η «μηδενική ανοχή» στην παρούσα συγκυρία: ενθαρρυμένη, ήδη, από την «πρώτη νίκη» εναντίον των απεργών στο μετρό η κυβέρνηση (δηλαδή Αν. Σαμαράς και Ν.Δ κυρίως), φαίνεται σίγουρη ότι αυτός είναι ο «οδικός χάρτης» που πρέπει να ακολουθήσει καταστέλλοντας κάθε «αντίδραση» εν τη γενέσει της.

Οι στοχεύσεις, όμως, του δόγματος «Νόμος και Τάξη» είναι ευρύτερες και, πέραν, του τι προσφέρουν σε μια φάση όπου αρχίζουν να εφαρμόζονται τα νέα σκληρά μέτρα, χτυπάνε «συντεχνίες» και «κοινωνικές ομάδες» που παραδοσιακά αποτελούσαν εκλογικό σώμα του ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς. Όθεν, η «κοινωνική απομόνωση» κάθε είδους απεργίας και κάθε είδους «εξεγερμένης συντεχνίας» στοχεύει στην «αποψίλωση» των λοιπών κυβερνητικών εταίρων από συμμαχίες που κατά το παρελθόν ήταν πολύ χρήσιμες στην διεξαγωγή του πολιτικού αγώνα. Ασφαλώς, οι «συμμαχίες» αυτές το τελευταίο (μετά ψήφιση των μνημονίων), διάστημα είχαν αποδυναμωθεί ή και επιχειρούσαν να τροφοδοτήσουν σε ένα νέο πολιτικό πλαίσιο τις πολιτικές και οργανωτικές ανάγκες του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, δεν παύει στο γενικότερο ιστορικό πλαίσιο, να αποτελούν δυνάμεις που διαχρονικά στήριζαν το ΠΑΣΟΚ και τους συγγενείς χώρους μ’ αυτό.

Η προσπάθεια «αποψίλωσης», λοιπόν, των κυβερνητικών εταίρων από κάθε είδους συμμαχία και η παράλληλη ενοχοποίηση κάθε κοινωνικής αντίδρασης, ευνοεί καταφανώς τη Νέα Δημοκρατία η οποία μετά από πολλά χρόνια επιχειρεί ξεκάθαρα να βάλει τις προϋποθέσεις για μια ξεκάθαρη ηγεμονία στο εγχώριο πολιτικό παιχνίδι. Ως εκ τούτου «πλανώνται πλάνην οικτρά» τόσο ο Ευ. Βενιζέλος, όσο, και ο Φ. Κουβέλης που εκτιμούν ότι τα πάντα γίνονται, ώστε, να διασωθεί το γόητρο, το κύρος, καθώς, και η όποια δυναμική της σημερινής κυβερνήσεως. Η «μηδενική ανοχή» και η πάταξη κάθε μορφής, έστω, «παλαιοσυνδικαλισμού», απομειώνει ακόμη περισσότερο τις εφεδρείες τους και επαναφέρει τον άξονα της πολιτικής ανάλυσης σε οροθετήσεις και οριοθετήσεις που είχαν, ενδεχομένως, ξεχαστεί.

Μόνο το ΚΚΕ έσπευσε -είναι σαφές, λόγω της μεγάλης εμπειρίας που έχει- να καλύψει το κενό και ρήγμα που, εκ των πραγμάτων, σχηματοποιείται: η «ολική επαναφορά» της κομμουνιστικής Αριστεράς στο προσκήνιο της ελληνικής πολιτικής ζωής πέραν της τακτικής επαναπατρισμού ψηφοφόρων και φίλων που εμπεριέχει (οδεύουν ολοταχώς προς το ΣΥΡΙΖΑ που όμως δεν ασκεί την επιρροή που του αντιστοιχεί στις οργανωμένες συντεχνίες), δίνει την δική του μάχη για την επιβίωση. Οπωσδήποτε η ανάλυση που κάνει το ΚΚΕ πλεονεκτεί, διότι, τα ταξικά γνωρίσματα και χαρακτηριστικά επανήλθαν στην ημερήσια διάταξη δριμύτερα. Η πείρα και η οργάνωσή του το βοηθούν όσο ποτέ να αντιπαρέλθει της δυσμενούς συγκυρίας και, μάλλον, το επόμενο χρονικό διάστημα θα επιχειρήσει να αντεπιτεθεί με τα δικά του όπλα. Το «μπαλάκι», όμως, και σ’ αυτή την περίπτωση ξαναγυρνάει με ταχύτητα στον Αν. Σαμαρά: ο πρωθυπουργός πρέπει να επιλέξει στρατηγικά και πολιτικά ποιόν θέλει να έχει απέναντί του και αν θα πρέπει να συνεχίσει να αποψιλώνει από συμμάχους και εφεδρείες τους εταίρους του που, στο κάτω – κάτω της γραφής, είναι και δικές του συμμαχίες και εφεδρείες…