Ο Αχιλλέας και η Βιρτζίνια Γουλφ

Ο Αχιλλέας φέρει ένα εμβληματικό όνομα. Για μια σειρά καταστάσεων, χώρων, ακόμα και ανθρώπων είναι και ο ίδιος εμβληματικός. Για τους πιο παλιούς «Αχιλλέας» σημαίνει αθλητικές ειδήσεις στην παλιά ΥΕΝΕΔ, κερκίδα στην Αλεξάνδρας, La Hoya, Connections και Deals. Σημαίνει

ακόμα Πάτμος, Ξυλόκαστρο, γκάτζετς, Fnac και ψαρομερακλώματα στην «Τράτα». Οι νεότεροι έχουν την δικιά τους μυθολογία με το πρόσωπο: Εleven και «Παλιά Αγορά» στην Φιλοθέη.

Ο Αχιλλέας, παρ’ όλα’ αυτά, δεν είναι ούτε ήρωας, ούτε “ψώνιο”. Δεν καπνίζει, δεν πίνει, παρά σε ελάχιστες όσο και ειδικές φάσεις, δεν πουλάει “μούρη” – ούτε τίποτα άλλο από αυτά που αγοράζουν οι celebrities. Πουλάει, όπως λέει ο ίδιος, καφέδες. Κουβαλάει μέσα του τον παλιό καφετζή του Μεταξουργείου, από όπου ξεκίνησε, που έχει μια καλημέρα και μια κουβέντα για τον κάθε πελάτη, που κάθεται μαζί του στο τραπέζι, που τον συστήνει στον άλλο πελάτη και πάει λέγοντας, στήνοντας παρέες, έτσι χωρίς πρόγραμμα, χωρίς marketing, επειδή του αρέσει απλώς – η καλύτερα επειδή δεν μπορεί να κάνει αλλιώς.

Ο Αχιλλέας είναι γαλαντόμος στην ψυχή, στην κοψιά, και στις κινήσεις του, ένας Βαλκάνιος Ζεραρ Ντεπαρντιέ, που θα ‘θελε πολύ να πάει κι αυτός στην Ρωσία – όχι για φοροαποφυγή και τέτοια, αλλά για τρελά γλέντια! Τραπεζώνει τους φίλους του με γουρουνόπουλα – κεράσματα άλλων φίλων, διαβάζει μανιωδώς όπως κάποτε έτρωγε και κάπνιζε, δεν παρακολουθεί απλώς τα σύγχρονα ρεύματα της σκέψης, μπαίνει μέσα και κολυμπάει μ’ αυτά και ενίοτε…πατώνει! Ξαναβγαίνει όμως γελαστός βρεγμένος και παρφουμαρισμένος με τις πιο τρελές παραστάσεις των t-shirts του να ξαπλώνουν αρειμανίως στην μεγαλειώδη κοιλιά του!

Έχει δυο μικρά παιδιά, μια σύζυγο-σύντροφο απ’ τα 18 του, εικαστικό, δυο σκυλιά, μένει στο νοίκι, πάει τέσσερα βράδια την εβδομάδα στο θέατρο και στέλνει θεατρικές κριτικές με SMS στους φίλους του.

Ποιος δεν θα ‘θελε έναν τέτοιο επιχειρηματία, έναν πολυπολικό μαγαζάτορα κοντά του;
Ποιος καρφώνει πεισματικά τα παράθυρα της Φιλοθέης να μη μπει αέρας και ήλιος, να μη ακουσθεί ήχος ανθρώπου και μουσική συντροφιάς;
Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;

Όχι, βέβαια, ο κόσμος της που γεμίζει καθημερινά την «Παλιά Αγορά». Ακόμα ούτε ο Δήμος, που εκτρέπεται σε μια σχιζοειδή πορεία ανάμεσα σε πιέσεις και συμφέροντα και στο Συμφέρον, το ένα Συμφέρον που έχει εντολή να εξυπηρετεί – το καλό της περιοχής! Τότε, ποιοι;

Οι Βαρόνοι.
Οι Βαρόνοι της Φιλοθέης – οι Βλαχοβαρόνοι ακριβέστερα.

Αυτοί που κίνησαν γη και ουρανό από τα εγκαίνια του μαγαζιού του εκεί και επί 12 χρόνια τον έβαλαν σε διοικητικό και δικαστικό κυνηγητό. Αυτοί που έστελναν αστυνομικούς να εισβάλλουν ανάμεσα απ’ τις παρέες και με το περιπολικό να στριφογυρίζει τον απειλητικό γαλάζιο προβολέα του , υγειονομικούς να ψάχνουν στα υπόγεια αν τα μηχανήματα πλύσης των λαχανικών (!) κάνουν καλά την δουλειά τους, πολεοδόμους να εκσφενδονίζουν πρόστιμα, επιθεωρητές εργασίας, εφοριακούς και βέβαια δικόγραφα, δικόγραφα, δικόγραφα.

Δώδεκα χρόνια!

Οι Φιλοθεάτες να πίνουν τον καφέ τους, τα παιδιά τους να παίζουν με τα ποδηλατάκια και τα σκυλάκια τους, οι φίλοι τους να έρχονται από όλη την Αθήνα, ένα πλήθος χαρούμενων ανθρώπων να απολαμβάνει τον ήλιο και το πράσινο και το καλωσόρισμα του Αχιλλέα.
Και οι Βλαχοβαρόνοι την δουλειά τους, ακατάπαυστοι κι ακαταπόνητοι – όπως τα δύο ανεξάντλητα πράγματα επί της γης : βλακεία και κακία.

Αρκετά!

Δεν είναι που, δώδεκα χρόνια μετά, το Ανώτατο Διοικητικό Δικαστήριο, το Συμβούλιο της Επικρατείας, με δύο παμψηφεί αποφάσεις του δικαίωσε την «Παλιά Αγορά», τον Αχιλλέα Κυριακόπουλο, την Δήμητρα, τον Στήβ, όλα τα παιδιά που εργάζονται εκεί κι όλους τους θαμώνες – φίλους της. Δεν είναι που η Βλαχοβαρονεία, αφού πήρε στον λαιμό της τον Δήμο στρέφοντας τον κατά του «συνεργάτη του», του δημότη του και του οικονομικού αιμοδότη του (26.000 ευρώ πληρώνει κάθε μήνα νοίκι ο Αχιλλέας – μέσα στην κρίση…) βρίσκεται τώρα στριμωγμένη στην γωνία με τις επιθέσεις της κούφιες και χάρτινες, και το φαρμάκι της δικό της ρόφημα. Δεν είναι που νίκησε η «Παλιά Αγορά»…

Είναι που αυτή η ιστορία πρέπει να τελειώνει – είχε ήδη τελειώσει στη συνείδηση του κόσμου πριν από την σφραγίδα του Δικαστηρίου. Όλοι οφείλουν, πια, να μαζέψουν τα «πανιά» τους : ο Αχιλλέας την πικρία του για το 12χρονο καψώνι, ο Δήμος την άσκοπη, ζημιογόνα και ετερόνομη αντίθεσή του με μια ζωογόνο επιχείρηση, οι Βαρόνοι την υπεροψία και τον σουσουδισμό.

Οι καιροί είναι δύσκολοι και θα γίνουν δυσκολότεροι – αυτό το ξέρουμε, το βιώνουμε όλοι. Κανείς δεν έχει την πολυτέλεια να «κάνει το κομμάτι του» κυνηγώντας τον άλλο – ο «άλλος» είμαστε εμείς, κυνηγώντας τον κυνηγάμε την ουρά μας.