Ο ΤΡΑΓΚΑΣ, Ο ΣΑΛΜΑΣ ΚΑΙ ΤΑ 500 ΚΑΝΤΗΛΙΑ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΚΑΛΛΙΡΗ

Εχθές, πήγα στο Καραϊσκάκη για να πανηγυρίσω, όχι τόσο τη νίκη με 3-0 επί της ΑΕΚ, όσο την κατάκτηση του 40ου πρωταθλήματος από τον Θρύλο. Αφού γύρισα και είδα και την Αθλητική Κυριακή, κάποια στιγμή, κάνοντας ζάπινγκ, έπεσα πάνω στον Γιώργο Τράγκα. Ήταν η πρεμιέρα του «ελεύθερου σκοπευτή» στον ΣΚΑΪ. Στο στούντιο ήταν καμιά δεκαριά άνθρωποι από τη Χαλκιδική, μαζί και ένας ιερωμένος, ο πατήρ Χριστόδουλος νομίζω, και ιστορούσαν την υπόθεση «Σκουριές και Ελληνικός

Χρυσός» και τα γεγονότα στην Ιερισσό. Αν όλα αυτά που έλεγαν είναι αλήθεια τότε πολύ φοβάμαι ότι η κυβέρνηση έχει μπλέξει και έχει μπλέξει άσχημα.

Όταν τελείωσε η εκπομπή, έκανα μια περιδιάβαση στο Ίντερνετ, και είδα ότι στο Μεσολόγγι ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας Σαλμάς «πολιορκήθηκε» κι αποδοκιμάστηκε από τους κατοίκους, ενώ είχαμε και τραυματίες. Η επεισοδιακή αποχώρηση του υπουργού Σαλμά δεν έγινε για τον τομέα της αρμοδιότητάς του, την Υγεία, και για την έλλειψη φαρμάκων, την οποία, πολύ φοβούμαι, ότι θα τη ζήσουμε με δραματικό τρόπο το προσεχές διάστημα, αλλά για θέματα Παιδείας, για το «σχέδιο Αθηνά» που προβλέπει καταργήσεις, συγχωνεύσεις και μεταφορές σχολών και τμημάτων σε ΑΕΙ και ΤΕΙ.

Εχθές επίσης, τηλεφωνήθηκα με τον, και φίλο μου, δήμαρχο Ζωγράφου Κώστα Καλλίρη. Αποφάσισε, μου είπε, να προσλάβει σεκιούριτι για να φυλάνε το βράδυ το νεκροταφείο! Δεν αντέχει να πηγαίνει κάθε βράδυ, με την αστυνομία, να φυλάει καραούλι για τους κλέφτες καντηλιών! Πριν λίγο καιρό είχαν κλέψει 500 καντήλια από τους τάφους! Και το κακό δεν σταματάει εδώ, αφού, όπως μου είπε, τα προβλήματα στην αυτοδιοίκηση, με αιχμή τα οικονομικά, είναι τεράστια και δεν αποκλείει να έχουμε καταρρεύσεις.

Μου θύμισε μάλιστα, λέγοντάς μου πόσο σωστό ήταν, ένα άρθρο που είχα γράψει πριν μερικούς μήνες, όπου προέβλεπα ότι η χώρα θα «καθίσει» όχι από την κατάρρευση της γενικής δημοσιονομικής πολιτικής, αλλά από την κατάρρευση των υποσυστημάτων της με το κλείσιμο, δήμων, σχολείων, ασφαλιστικών ταμείων, νοσοκομείων, δικαστηρίων, εφοριών, κάποιας τράπεζας και πάει λέγοντας.

Ναι, αυτό είναι το πρόβλημα. Και αυτό δεν έχει υπολογίσει η κυβέρνηση και η τρόικα. Μην περιμένετε ξαφνική δημοσιονομική χρεωκοπία, αλλά πτώση των υποσυστημάτων του κράτους. Δεν κινδυνεύει η χώρα να πέσει από το χρέος και τα ελλείμματα, αλλά θα συμπαρασυρθεί στην πτώση από επιμέρους «ατυχήματα» θεσμικών της λειτουργιών. Κι αυτό είναι το ένα φυτίλι που θα βάλει φωτιά στα τόπια. Το άλλο, το δεύτερο, είναι από αυτά που ανέφερα στην αρχή. Ο πυροκροτητής της κοινωνικής έκρηξης θα είναι από γεγονότα όπως αυτά της Χαλκιδικής και του Μεσολογγίου.

Η κοινωνία δεν θα εκραγεί από τη μείωση γενικά της αγοραστικής δύναμης, της ακρίβειας, της ύφεσης και της ανεργίας, όπως εσφαλμένα πιστεύουν τα κόμματα και τα συνδικάτα, αλλά από την όξυνση και την κυριάρχηση στην επικαιρότητα προσωπικών, τοπικών και κλαδικών προβλημάτων, στα οποία ο κυρίαρχος δημόσιος -πολιτικός και δημοσιογραφικός- λόγος δύσκολα μπορεί να απαντήσει ή να αποδοκιμάσει.

Αυτά τα προβλήματα δεν δημιουργούν κεντρικές πολώσεις. Δεν είναι μνημόνιο-αντιμνημόνιο, ευρώ-δραχμή, Ευρώπη-εθνική μοναξιά, ιδιωτικοποιήσεις-κρατικοποιήσεις. Είναι διαταξικά, διακομματικά, χωρίς ισχυρά ιδεολογικά φορτία και κυρίως λαϊκά και όχι λαϊκίστικα θέματα που συγκεντρώνουν πλειοψηφικά ποσοστά στην κοινωνία. Μάλιστα, σε περιπτώσεις όπως ο χρυσός στη Χαλκιδική, αποδομούν με πλάγιο τρόπο αναγκαίες πολιτικές, όπως για παράδειγμα οι επενδύσεις, αφού αναδεικνύουν παθογένειες και φαινόμενα διαπλοκής της πολιτικής με την επιχειρηματική ελίτ.

Εάν λοιπόν πρέπει κάτι να προσέξουν εφεξής σοβαρά, και ανάλογα να ανασχεδιάσουν τις πολιτικές τους, τα κόμματα της κυβέρνησης, αλλά και της αντιπολίτευσης είναι τα «ειδικά» θέματα της δημόσιας ατζέντας. Μέσα από αυτά θα αιμοδοτηθούν οι κεντρικές ηγεμονίες. Στα γενικά υπάρχει μια συλλογική ενοχή που συστέλλει το εύρος της αντίδρασης. Στα ειδικά υπάρχει το αίσθημα της αδικίας που την διαστέλλει.

Όλοι κατανοούν ότι ζούσαμε πάνω από τις δυνάμεις μας. Όλοι πιστεύουν ότι έχει έλθει ο καιρός για αναστοχασμό και περιστολή δαπανών. Ελάχιστοι όμως θα κατανοήσουν και θα συναινέσουν στο να κλείσει ένα νοσοκομείο, ένα σχολείο, ένα ασφαλιστικό ταμείο. Όλοι συμφωνούν στην ανάγκη να υπάρξουν επενδύσεις. Θα εναντιωθούν όμως στο πλιάτσικο. Όχι μόνον για αυτό καθαυτό το πλιάτσικο, αλλά και γιατί μέσα από την εναντίωση στο πλιάτσικο θα προσπαθήσουν να απονομιμοποιήσουν το σύστημα εξουσίας, το οποίο θεωρούν, και δικαιολογημένα, υπεύθυνο για την κατάσταση στην οποίαν έχει περιέλθει η χώρα, άρα και οι ίδιοι, με τα μνημόνια και τους δανειστές…