«Οι γάτες-φρουροί» του Ερμιτάζ

Η ομάδα των τετράποδων φρουρών αποτελείται κυρίως από κεραμιδόγατες, κι όπως και στους καιρούς της αυτοκρατορίας, η κοινότητά τους βασίζεται στην αυστηρή ιεραρχία.

Οι τετράποδοι-φρουροί περνούν απαρατήρητοι, στα υπόγεια και στις σοφίτες, μακριά από τα βλέμματα των τουριστών. Από τον πρώτο χρόνο της ίδρυσης Μουσείου, το 1764, η διοίκησή του έσπευσε να «διορίσει», τα χαριτωμένα τετράποδα, ως φρουρούς με υψηλά προσόντα. Παρόλο που σήμερα, αρουραίοι και ποντικοί εξοντώνονται πολύ εύκολα με τα χημικά, το Μουσείο δεν μπορεί να κάνει χωρίς τις γάτες του, που έχουν γίνει πλέον ζωντανός μύθος και

Οι πρώτες γάτες «διορίστηκαν» τον 18ο αιώνα, όταν ο τσάρος Πέτρος, ο Ι, προσέφερε καταφύγιο σε μια μεγάλη γάτα που είχε φέρει από την Ολλανδία, στο τότε ξύλινο Χειμερινό Ανάκτορο. Αργότερα, η αυτοκράτειρα Ελισάβετ παρήγγειλε  από τον Καζάν κάμποσες γάτες- κυνηγούς επειδή φοβόταν τα μικρά τρωκτικά.

Το καθήκον όμως της φρούρησης του παλατιού το ανέλαβαν επί βασιλείας της Αικατερίνης ΙΙ. Στα χρόνια της Μεγάλης Αικατερίνης χωρίστηκαν σε δύο κατηγορίες: στις γάτες ρωσικής ράτσας για τους θαλάμους και σ΄ αυτές της πίσω αυλής που κυνηγούσαν αρουραίους και ποντίκια, για χάρη της αυτού μεγαλειότητος.

Το Κρατικό Μουσείο Ερμιτάζ ξεκίνησε ως ιδιωτική συλλογή της Αυτοκράτειρας Αικατερίνης ΙΙ, με 220 έργα Ολλανδών και Φλαμανδών ζωγράφων, τα οποία απέκτησε μέσω πρακτόρων της στο Βερολίνο. Αρχικά, οι πιο πολλοί πίνακες που είχε αποκτήσει τοποθετήθηκαν σε προγραμματισμένα σημεία στα Χειμερινά Ανάκτορα,   στα επωνομαζόμενα «ερημητήρια».

Οι εργαζόμενες γάτες στο Ερμιτάζ επέζησαν της Οκτωβριανής επανάστασης και εξακολούθησαν να επιβιώνουν με τη σοβιετική κυβέρνηση. Ωστόσο, δεν επέζησαν από την πολιορκία κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου 1941-45. Καθώς οι άνθρωποι λιμοκτονούσαν έφαγαν όλες τις γάτες, κι η πόλη μολύνθηκε από  αρουραίους. Σύντομα, μετά το τέλος της πολιορκίας έφτασαν στο Λένινγκραντ, τη σημερινή Αγία Πετρούπολη,  δύο άμαξες με γάτες από τις κεντρικές περιοχές της Ρωσίας, για να φτιάξουν την νέα επιλαρχία κατά των αρουραίων.

Στο μέσον της δεκαετίας του 60 ο αριθμός τους έφτασε σε πρωτοφανή επίπεδα. Η διοίκηση του Μουσείου αποφάσισε να τις ξεφορτωθεί, καθώς οι γάτες είχαν καταλάβει πλέον τα υπόγεια, τις αίθουσες και τους διαδρόμους. Ωστόσο, κάμποσα χρόνια αργότερα, οι «θρυλικές φρουροί» κλήθηκαν να επιστρέψουν, στο πλαίσιο της διαφύλαξης της πολιτιστικής κληρονομιάς, και το Μουσείο δεν μπορούσε να κάνει χωρίς αυτές,.

Από τότε, οι γάτες του Ερμιτάζ απολαμβάνουν μια πολύ καλή φροντίδα. Η κάθε μία από τις επωνομαζόμενες «χέρμιτ» διαθέτει πάσο με φωτογραφία που βεβαιώνει ότι έχει επιλεγεί για να προωθήσει το δύσκολο έργο της προστασίας των υπογείων του Μουσείου από τα τρωκτικά. Φροντίζονται κατάλληλα, τρέφονται καλά, κουράρονται σε περίπτωση ασθένειας, και η σκληρή δουλειά που έχουν αναλάβει είναι απολύτως σεβαστή. Οι υπάλληλοι του Μουσείου γνωρίζουν όλες τις θηλυκές και αρσενικές γάτες, με τα ον