ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΕΣ ΕΞΑΔΕΛΦΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΓΥΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΤΥΧΗΣ ΤΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

Κάποιος Αμερικανός αρθρογράφος, του οποίου αυτή τη στιγμή το όνομα μού διαφεύγει, έγραφε, εν είδει αποφθέγματος, πριν περίπου 100 χρόνια: Ιδεαλιστής είναι κάποιος που επειδή βλέπει ότι το τριαντάφυλλο είναι πιο ωραίο από το λάχανο πιστεύει πως θα κάνει και καλύτερη σούπα.

Έναν αιώνα μετά, ένας Έλληνας πολιτικός, πρώην υπουργός Οικονομικών, ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου έκανε ότι χρειάζεται για να επιβεβαιωθεί η ρήση, αντικαθιστώντας όμως

Γιατί τι άλλο από βλακεία είναι η προσπάθειά του, εφόσον βεβαίως αποδειχθεί η κατηγορία, να εξαφανίσει από τη λίστα Λαγκάρντ τις καταθέσεις δύο εξαδέλφων του;

Και είναι βλακεία επειδή, όπως υποστηρίζεται, οι εξαδέλφες του και οι σύζυγοί τους μπορούν από το πόθεν έσχες να αιτιολογήσουν την πηγή των χρημάτων και μάλιστα έχουν φορολογηθεί για αυτά!

Εάν όντως έτσι είναι, αν δηλαδή οι καταθέσεις τους είναι νόμιμες και έχουν πληρωθεί και οι αναλογούντες φόροι, τότε ο Γ. Παπακωνσταντίνου είναι απλά ένας ηλίθιος άνθρωπος, εφόσον βεβαίως ήταν αυτός που έκανε τη λαθροχειρία στη λίστα. Και θα πρέπει να καταδικαστεί όχι για ατιμία ή συγκάλυψη, αλλά για κάτι χειρότερο° για βλακεία.

Εάν βεβαίως τα χρήματα δεν δικαιολογούνται ή δεν έχουν πληρωθεί φόροι, τότε όντως ο Γ. Παπακωνσταντίνου θα πρέπει να δώσει εξηγήσεις στη Βουλή και τη δικαιοσύνη και, εφόσον δεν μπορέσει να αποδείξει ότι είναι αθώος του αίματος, να καταδικαστεί για παραποίηση δημοσίου εγγράφου και για συγκάλυψη φορολογικού εγκλήματος.

Μάλιστα, στην περίπτωση αυτή, οι βουλευτές και οι δικαστές πρέπει να είναι ιδιαίτερα αυστηροί μαζί του, αφού όχι μόνον εκ του Συντάγματος και των νόμων ήταν υπεύθυνος για τις πάταξη της φοροδιαφυγής, αλλά και επειδή ήταν ο υπουργός που, με το μνημόνιο, επέβαλε φόρους σε άλλους, προκειμένου να καλυφθούν τα δημόσια ελλείμματα, τα οποία μεταξύ άλλων προέκυψαν και επειδή κάποιοι, όπως οι συγγενείς του, φοροδιευφεύγανε.

Το επιπλέον κακό με τον Παπακωνσταντίνου είναι ότι και στην περίπτωση που δεν διέπραξε αυτός τη λαθροχειρία, δύσκολα, σ’ αυτή τουλάχιστον τη συγκυρία, μπορούν να γίνουν δεκτές οι αιτιάσεις του, αφού βαρύνεται και με το γεγονός της, κατά δήλωσιν του, απώλειας του πρωτοτύπου CD, το οποίο του είχε παραδοθεί στα τέλη του 2010 από τις γαλλικές αρχές. Και βέβαια επειδή ήταν αυτός που μετέγραψε το περιεχόμενο του CD σε στικάκι, αλλά και έδωσε μόνον 20 ονόματα στον τότε γραμματέα του ΣΔΟΕ Ι. Καπελέρη και όχι όλο τον κατάλογο.

Ακόμη κι αν ο φόβος διαρροής ήταν υπαρκτός, έπρεπε ή να αντικαταστήσει τον Καπελέρη αφού δεν τον εμπιστευόταν ή να το δώσει στο αρμόδιο ειδικό κλιμάκιο ελέγχων. Οι ενστάσεις του, πολιτικά μπορεί να ήταν κατανοητές, αλλά και θεσμικά ελεγκτέες εάν άλλαζε η πολιτική συγκυρία, όπως και άλλαξε, και δεν διέθετε τη δύναμη περιορισμού της παράβασης εντός των τειχών της υπουργικής του εξουσίας, όπερ και εγένετο. Αυτό όφειλε να το γνωρίζει, και οφείλουν όλοι όσοι ασκούν δημόσια εξουσία να το λαμβάνουν σοβαρά υπόψιν τους, και να μην συμπεριφέρονται ωσάν να πρόκειται να είναι μόνιμα στην εξουσία.

Ένα επίσης αξιοπρόσεκτο στοιχείο σ’ αυτή την υπόθεση είναι αυτό που ονομάζουμε «γύρισμα της τύχης». Ο Γ. Παπακωνσταντίνου θα μπορούσε να έχει αξιοποιήσει υπέρ του το γεγονός ότι στην λίστα Λαγκάρντ υπήρχαν τα ονόματα συγγενικών του προσώπων. Θα μπορούσε από την αρχή να τη δώσει για πλήρη, κανονικό και ενδελεχή έλεγχο στις υπηρεσίες του, παρότι υπήρχαν σ’ αυτή συγγενικά του πρόσωπα. Όλοι θα του αναγνώριζαν και θα του πίστωναν το αδέκαστο της συμπεριφοράς του και θα ήταν ένα πολύ καλό παράδειγμα, “θα πληρώσουν όλοι”, ιδιαίτερα σε μία περίοδο έντονης κοινωνικής καχυποψίας για την πολιτική.

Αντ´ αυτού, εφόσον ευσταθεί η κατηγορία, κατέφυγε στην πεπατημένη: τη συγκάλυψη των συγγενικών του προσώπων. Ενδεχομένως το έπραξε, εάν το έπραξε, επειδή φοβήθηκε. Όχι επειδή, όπως αστόχαστα λέγεται από ορισμένους, βρίσκεται και ο ίδιος πίσω από τους λογαριασμούς. Και λέμε αστόχαστα, επειδή οι λογαριασμοί στην HSBC είναι μέχρι το 2007, ενώ ο Παπακωνσταντίνου έγινε υπουργός το 2009. Να φοβήθηκε ότι θα εμπλακεί το όνομά του και αυτό δεν θα ήταν καλό για τον ίδιο και την πολιτική της κυβερνήσεως σε εκείνη τη συγκυρία. Και τώρα πληρώνει τα επίχειρα. Μόνος. Αφού ούτε οι πλούσιες εξαδέλφες του δεν έχουν βγει, τουλάχιστον ακόμη να του συμπαρασταθούν. Να δηλώσουν κάτι που να αιτιολογεί τις καταθέσεις τους στην Ελβετία και να ενδυναμώνει τα επιχειρήματα του εξαδέλφου τους, ο οποίος καταστρέφεται για χάρη τους.

Και το τελευταίο, και πάντως όχι έλασσον, είναι οι πολιτικές παρενέργειες, στις οποίες θα αναφερθούμε αναλυτικά σε επόμενο άρθρο. Απλώς για σήμερα σημειώνουμε ότι οι επιπτώσεις συνολικά στο πολιτικό σύστημα είναι μεγάλες. Η απαξίωση του υφιστάμενου πολιτικού προσωπικού και της εφαρμοζόμενης πολιτικής μεγαλώνει, όσο κι αν επιχειρείται από την πλευρά της κυβερνήσεως, για λόγους συνοχής, να προσωποποιηθούν αυστηρά στο πρόσωπο του Παπακωνσταντίνου.

Σημαντικότατες είναι οι παρενέργειες και στο ΠΑΣΟΚ παρά τη διαγραφή του πρώην υπουργού από τα κομματικά μητρώα. Η πολιτική αντιπαράθεση θα συνεχιστεί και θα διευρυνθεί με την “ακτινογραφία” και των ενεργειών του Ευάγγελου Βενιζέλου για τη λίστα Λαγκάρντ. Βαρύ είναι το πλήγμα και στο μνημονιακό στρατόπεδο, αφού ο Παπακωνσταντίνου υπήρξε βασικός εκφραστής του. Και τέλος ανοίγει ένας νέος κύκλος αμφισβήτησης της διακυβέρνησης Παπανδρέου και ιδιαίτερα για τις επιλογές των στενών συνεργατών του.