ΠΟΣΟ ΘΑ ΑΝΤΕΞΕΙ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΙ ΘΑ ΔΟΚΙΜΑΣΤΕΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ

Δεν ξέρω πόσο θα κρατήσει η δικομματική κυβέρνηση της Ν.Δ. με το ΠΑΣΟΚ, σίγουρα πάντως δεν θα εξαντλήσει την τετραετία. Τον Μάιο του 2012 η συνοχή της θα δοκιμαστεί σκληρά, εάν βεβαίως τα δύο κόμματα έχουν καταφέρει να διατηρήσουν αλώβητη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία μέχρι τις ευρωεκλογές.

Βεβαίως η (βασίμως πιθανολογούμενη) πολιτική απονομιμοποίηση από τις ευρωπαϊκές κάλπες δεν ισοδυναμεί αυτομάτως και με πτώση της κυβερνήσεως. Για να μπορέσει ο κυβερνητικός συνεταιρισμός -εφόσον υφίσταται

μέχρι τότε- να ξεπεράσει τον κάβο, θα πρέπει να έχει να αντιτάξει τρία πράγματα που να ισοφαρίζουν την (βασίμως πιθανολογούμενη, επαναλαμβάνω) αποτυχία του στις ευρωεκλογές.

Πρώτον, να έχει καταφέρει η έξοδος από το τούνελ της κρίσης να είναι ορατή. Δεύτερον, οι επιδόσεις του, αθροιστικά, στις τοπικές και περιφερειακές εκλογές να είναι αξιόλογες. Και τρίτον, η εκλογική επίδοση του ΣΥΡΙΖΑ να μην δημιουργεί δυναμική επερχόμενης κατάληψης της εξουσίας.

Φυσικά ο κυβερνητικός συνεταιρισμός, ακόμη κι αν συγκεντρώσει τις τρεις αυτές προϋποθέσεις, δύσκολα θα αντέξει εάν το ΠΑΣΟΚ δεν καταφέρει να εκλέξει τουλάχιστον δύο (2) ευρωβουλευτές από οκτώ (8) που έχει σήμερα.

Εάν δηλαδή στην ευρωπαϊκή κάλπη επιβεβαιωθεί η δημοσκοπική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, το πιθανότερο είναι να μην μπορέσει να διατηρηθεί ο συνεταιρισμός των δύο κομμάτων, ακόμη κι αν η Ν.Δ. κυμανθεί σε ποσοστά αντίστοιχα με αυτά των εκλογών του Ιουνίου 2012.

Έχοντας τελειώσει και η Προεδρία της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση -κάτι που εκ των πραγμάτων αποτελεί ανασταλτικό, αν όχι απαγορευτικό, παράγοντα για να γίνουν νωρίτερα εκλογές- ανοίγει ο δρόμος για τις κάλπες. Είτε εντός του θέρους είτε το αργότερο το Φθινόπωρο.

Επειδή όλα αυτά φαίνονται, και είναι, μακρινά, και το πιθανότερο είναι μέχρι τότε να έχουν έλθει τα πάνω-κάτω (αρκεί να αναλογιστούμε ότι πριν ένα χρόνο είχαμε άλλον πρωθυπουργό, άλλη κυβερνητική σύνθεση, άλλα κόμματα και με άλλα ποσοστά) κρίνω ότι είναι καλύτερα και πιο ευχάριστο, να σας διηγηθώ μια μικρή ιστορία. Ιστορία που μπορεί να χρησιμεύσει και σαν μπούσουλας για την ερμηνεία των πολιτικών γεγονότων που εφεξής ήθελε συμβούν.

Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, ήταν ένας τίγρης που δραπέτευσε από ‘να ζωολογικό κήπο στις ΗΠΑ και κατάφερε να γυρίσει στη ζούγκλα. Κατά τη διάρκεια της αιχμαλωσίας του ο τίγρης είχε μάθει ένα σωρό πράγματα για το πως συμπεριφέρονται οι άνθρωποι και πίστεψε ότι θα μπορούσε να εφαρμόσει τις μεθόδους του στη ζωή της ζούγκλας.

Την πρώτη μέρα που ‘χε γυρίσει πίσω, συνάντησε μια λεοπάρδαλη και της είπε: «Δεν υπάρχει λόγος να κυνηγάμε εσύ κι εγώ το φαγητό μας. Θα κάνουμε τ’ άλλα ζώα να μας το φέρουν αυτά». «Πως θα το καταφέρουμε αυτό;» ρώτησε η λεοπάρδαλη. «Εύκολα», είπε ο τίγρης. «Θα ανακοινώσουμε…

Σταματώ εδώ. Για σήμερα λέω να εφαρμόσω την παλιά τακτική των εφημερίδων να δημοσιεύουν ιστορίες σε συνέχειες, προκειμένου να κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον των αναγνωστών τους. Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ, ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ, ΑΥΡΙΟ…