Πού στρίβεις για Κεντροαριστερά;

Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι έτσι, αν δεν είναι κάπως έτσι. Εκεί, λοιπόν, στα γραφεία της ΔΗΜΑΡ επί της Αγ. Κωνσταντίνου όπου άλλοι χάζευαν το απέναντι γκαράζ που παρκάρει η τροχαία τα αυτοκίνητα που σηκώνουν οι γερανοί της από τους δρόμους, και άλλοι σκέφτονταν την «τροποποίηση του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής λόγω του λάθους του ΔΝΤ στον πολλαπλασιαστή- να σου κι έρχεται ένα γράμμα από το ΠΑΣΟΚ.

Το

επίσημο μήνυμα της Ιπποκράτους , που δεν φημίζεται για το φορμαλισμό της, καλούσε δια φωνής Βαγγέλη Βενιζέλου το Φώτη Κουβέλη «έλα να καθίσουμε οι δυο μας να τα συζητήσουμε όλα». Η πρόταση της επιστολής αφορούσε τη συμπόρευση των δύο κομμάτων για μια μεγάλη Κεντροαριστερά μέσα από «ουσιαστικό και απροκατάληπτο διάλογο» στα πλαίσια του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ. Μπορώ να φανταστώ την έκπληξη αλλά και την απορία των στελεχών της ΔΗΜΑΡ για αυτή τη δημόσια αυτή πρόταση αντί ενός διακριτικού τηλεφωνήματος, μιας άτυπης συνάντησης, ενός κρυφού e-mail, κάποιων σημάτων καπνού από τη ταράτσα της Ιπποκράτους, τέλος πάντων.

«Αφού ξέρει τις ευαισθησίες του χώρου μας τι μας πιέζει στο παραπέντε;- θέλει άραγε να κάψει προκαταβολικά μια πιθανή μελλοντική συνεργασία μανιφεστάροντας επικοινωνιακά τη πρότασή του στα ΜΜΕ σε αυτή;- ή μήπως χρησιμοποιήσει την ενδεχόμενη αμυντική στάση μας για να ελέγξει εσωκομματικούς συσχετισμούς και μηχανισμούς;» αναρωτήθηκαν και δικαίως από την Αγ. Κωνσταντίνου Δηλαδή, «πού να μπλέκεις τώρα;» Και δεν τσίμπησαν. Τα κόμματα, εξάλλου έχουν κανόνες και όρια, ιδιαίτερα φυσιογνωμικά στοιχεία και διαφορετικό αξιακό φορτίο. Δεν συγκλίνουν μόνο προ αδιεξόδων, δεν εντάσσονται σε κοινά σχήματα καιροσκοπικά, δεν συναινούν σε δημαγωγικά τεχνάσματα.

Η αρνητική απάντηση δια χειρός Κουβέλη διέθετε όλη την καλοπροαίρετη ειρωνεία , αν όχι το σαρκασμό, που διακρίνει μεγάλη μερίδα της μειλίχιας Αριστεράς. Με λίγα λόγια αυτή έλεγε με στυλ ότι «δεν είμαστε συνιστώσα ενός κόμματος που δεν έχει βρει τη ταυτότητα του . Ανακαλύψτε τη πρώτα και βλέπουμε αν θέλουμε να μας καπελώσετε. Προκαταβολικά δεν δεσμευόμαστε αλλά θα παρακολουθούμε με ενδιαφέρον τις διαδικασίες αξιακού, πολιτικού και οργανωτικού προσδιορισμού σας!». Τέτοια χυλόπιτα δεν είχε ρίξει το 1997 ούτε ο τότε πρόεδρος του ΣΥΝ Νίκος Κωνσταντόπουλος στο αίτημα του κραταιού εκείνη την εποχή πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη για τη προγραμματική ενότητα της Κεντροαριστεράς.

Χωρίς να συμμερίζομαι απόλυτα την άποψη Κουβέλη, η αλήθεια είναι ότι ο διάλογος για την πολιτική ανασυγκρότηση του χώρου ανάμεσα στη Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορεί να γίνει χωρίς ιδεολογικό στίγμα, με επείγουσες διαδικασίες και επαφές κορυφής. Πόσο μάλλον όταν το συρρικνωμένο ΠΑΣΟΚ, που θέλει να ανοίξει την ατζέντα για το μείγμα πολιτικής συνύπαρξης της Κεντροαριστεράς, στην επανιδρυτική του διακήρυξη εν όψει συνεδρίου δεν οριοθετεί καν τις διαφορές του με τη Δεξιά και δεν ανιχνεύει στο ελάχιστο τους συγγενικούς του δεσμούς με την Αριστερά.;

Πέρα όμως από το κίνητρο Βενιζέλου για διάλογο και το φρένο Κουβέλη σε αυτόν υπάρχουν και οι πολίτες που μπορούν να λειτουργήσουν ως μοχλός πολιτικής πίεσης προς αυτή την κατεύθυνση. Ωστόσο κανένας διάλογος δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί ερήμην της κυβερνητικής πολιτικής. Και το λέω αυτό έχοντας επίγνωση ότι ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ- παρότι πιστεύουν ότι δεν παραχαράσσουν τη κομματική τους φυσιογνωμία- συμμετέχουν σε μια τρικομματική κυβέρνηση που εφαρμόζει ένα σκληρό και άδικο πρόγραμμα. Όσο, μάλιστα, αναμένεται να εμπλακούν περαιτέρω μαζί της αναλαμβάνοντας κυβερνητικά πόστα τόσο θα αντιλαμβάνονται τη βαθμιαία απονομιμοποιήσή τους.

Σε μια χώρα όπου οι Κασσάνδρες κάνουν καθημερινό πάρτι προφητειών θα διακινδυνεύσω τη πρόβλεψη ότι με αυτή τη τακτική, οπόταν γίνουν εκλογές το ΠΑΣΟΚ με δυσκολία θα συγκροτήσει κοινοβουλευτική ομάδα ενώ η ΔΗΜΑΡ παίζεται αν θα μπει στη Βουλή. Οπότε, είναι ανάγκη να αποσαφηνίσουν τι θέλουν και πού πάνε. Μαζί ή χώρια. Αν δεν μπορούν, ας το ξεχάσουν . Την πολιτική υπόσταση, που συμπυκνώνει, χωρίς να διαγράφει, τις πορείες της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς και του ριζοσπαστικού Κέντρου θα την εκφράσουν άλλοι. Ούτε πιθανώς καλύτεροι αλλά ούτε και χειρότεροι. Απλώς, χωρίς σύνδρομα και προκαταλήψεις.