«Ένα παιδί μπορεί να σε ξεκάνει»…

Δεν πρόκειται για του «Δαιμονισμένους» πόσο μάλλον το «Έγκλημα και Τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι, ούτε καν για το μύθο των Ατρειδών. Δεν μιλάμε για κατάρα ή κάρμα ή ακόμα για κληρονομικότητα. Διευρύνοντας τους όρους τέχνη και μύθος, προσθέτοντας τις λέξεις οδύσσεια, τύψεις, Ερινύες δεν μπορεί παρά να συναντήσει κανείς μπροστά του τη πολυπλοκότητα της ίδιας της ζωής. Αλλά ας μη πάμε μακριά. Τον Απρίλιο του 2010 στη δίκη του αστυνόμου Κορκονέα για τη δολοφονία του μαθητή Γρηγορόπουλου, στην Άμφισσα αρκετές εντάσεις είχαν προκληθεί από την απουσία του βασικού μάρτυρα κατηγορίας, Νικόλαου Ρωμανού.

Το νεαρό αγόρι πλάι στο οποίο ξεψύχησε ο 15χρονος Αλέξης μετά από τις θανάσιμες σφαίρες που δέχθηκε εκείνο το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008 στα Εξάρχεια, δεν κατέθεσε στη δίκη. Οι Αρχές τον έψαχναν αλλά δεν τον εντόπισαν. Το ίδιο, είναι βεβαιωμένο, τον έψαχνε απελπισμένα και η απεγνωσμένη οικογένεια του. Η νύχτα εκείνη της ονομαστικής του εορτής όταν έπεσε άδικα νεκρός ο καλύτερος φίλος του από τους πυροβολισμούς του υπηρεσιακού πιστολιού του αστυνόμου σημάδεψε αλλά και άλλαξε δραματικά τη ζωή του συνομήλικου του Αλέξη και βασικού αυτόπτη μάρτυρα στη δίκη.

Τότε στο δικαστήριο είχε αναγνωσθεί μια επιστολή από τον Αλέξη Κούγια, συνήγορο υπεράσπισης του Επαμεινώνδα Κορκονέα, την οποία όπως ισχυριζόταν ο γνωστός δικηγόρος την είχε λάβει από «φίλο» του Ρωμανού και τον παρουσίαζε ως μέλος «ακραίας» οργάνωσης. Η Πολιτική Αγωγή χαρακτήρισε τότε την επιστολή πλαστή από την και είχε γίνει αφορμή να ξεσπάσει ακόμη μεγαλύτερη ένταση στη δίκη-θρίλερ καθώς ο Κούγιας ζήτησε να ασκηθούν ποινικές διώξεις στον Νίκο Ρωμανό, αλλά και τους γονείς του. Εκείνη ακριβώς τη περίοδο έγινε γνωστό ότι ο νεαρός είναι γιός της συγγραφέως Παυλίνας Νάσιουτζικ και εγγονός του λογοτέχνη Θανάση Νάσιουτζικ.

Εν τω μεταξύ με ηλεκτρονικό του μήνυμά κατά τη διάρκεια της δίκης ο Νίκος Ρωμανός εξήγησε γιατί δεν θα προσέλθει στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Άμφισσας, για να καταθέσει, επισημοποιώντας ακροθιγώς τις πρώιμες αντισυστημικές του τοποθετήσεις. «Θεωρώ, ως πολιτική μου επιλογή, να μην εμφανίζομαι στις στιγμές που ορίζουν οι θεσμοί, αλλά να διαμορφώνω εγώ ο ίδιος τα δικά μου πλαίσια στα οποία θα εκφράσω την αντίληψή μου», ανέφερε μεταξύ των άλλων. Στην ίδια επιστολή, απαντώντας στις πληροφορίες που τον συνέδεαν με διάφορες οργανώσεις, τις διέψευδε, σημειώνοντας πως : «Στο σκέλος στο οποίο αναφέρεται στη συμμετοχή μου σε ακροαριστερές οργανώσεις, συνεργασίας μου με κυκλώματα και άλλες παρόμοιες γελοιότητες, θα ήθελα να τονίσω πως είναι σενάρια συνωμοσιολογίας ενός φαντασμένου δικηγορίσκου».

Λιγότερο από δύο χρόνια αργότερα ο 20χρονος πλέον Νίκος Ρωμανός συνελήφθη ως φερόμενος για συμμετοχή στη διπλή ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης, ενώ σύμφωνα με την αστυνομία τα αποτυπώματα του βρίσκονται σε δύο γιάφκες στην τρομοκρατική οργάνωση «Συνομωσία Πυρήνων της φωτιάς». Την ίδια στιγμή ο Αλέξης Κούγιας εκδίδει στην ανακοίνωση στην οποία σημειώνει: «Συμμερίζομαι επίσης τον πόνο και την αγωνία, ολόκληρης της οικογένειας Νάσιουτζικ για την εμπλοκή ενός ευαίσθητου κοινωνικά και συναισθηματικά παιδιού, όπως ο Νίκος Ρωμανός, στην δύνη τέτοιων επιλογών που οδηγού ευαίσθητα και αξιόλογα παιδιά, οι ψυχροί καθοδηγητές τους, οι οποίοι σημειωτέον πάντοτε μένουν στο σκοτάδι. Με την ίδια φιλοσοφία ζωής που υπερασπίστηκα τον Επαμεινώνδα Κορκονέα, με την ίδια φιλοσοφία ζωής θα υπερασπιζόμουνα και τον Νικόλαο Ρωμανό».

Η ζωή κύκλους κάνει με επίκεντρο ένα αγόρι των βορείων προαστίων, γεννημένο στις 27 Ιανουαρίου του 1993 που γνώρισε σε σχολείο του Ψυχικού και έγινε στενός φίλος του δολοφονημένου μπροστά στα μάτια του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Και η ίδια η ζωή τον καθιστά ως νέο τραγικό ήρωα ενός δράματος που βιώνει ως εφιάλτη διαρκείας η οικογένειά του. Η πρώτη πράξη αυτού του οικογενειακού δράματος γράφτηκε πριν 30 περίπου χρόνια από το παππού του. Ο 62χρονος τότε πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών Θανάσης Νάσιουτζικ κρίθηκε ένοχος για την αποτρόπαια δολοφονία του λογοτέχνη Θανάση Διαμαντόπουλου, ο οποίος βρέθηκε το 1984 νεκρός με 97 χτυπήματα από σφυρί στο κεφάλι. Η δολοφονία έμεινε γνωστή ως «Έγκλημα στο Κολωνάκι».

Ο Νάσιουτζικ πλούσιος, αστός και διανοούμενος (έμεινε έγκλειστος για οχτώ χρόνια σε στρατόπεδο συγκέντρωσης στην Αλβανία) με καταγωγή από τις Σέρρες και κάτοικος του Π. Ψυχικού καταδικάστηκε σε ισόβια πρωτόδικα. Οι αλλεπάλληλες εφέσεις κράτησαν την υπόθεση στα δικαστήρια για σχεδόν δέκα χρόνια γράφοντας ιστορία στα δικαστικά χρονικά λόγω της σκληρής διαμάχη των δύο δικηγόρων, του Αλέξανδρου Λυκουρέζου για την οικογένεια Νάσιουτζικ και του Νίκου Κωνσταντόπουλου για την οικογένεια Διαμαντόπουλου. Κάποια στιγμή ο κατηγορούμενος κρίθηκε αθώος λόγω αμφιβολιών, αλλά έπειτα από παρέμβαση του εισαγγελέα ξανάγινε δίκη και τελικά κρίθηκε οριστικά ένοχος το 1993. Φίλος διακεκριμένων λογοτεχνών σαν τους Αγγ. Τερζάκη, Αντ. Σαμαράκη, Ν.Γ. Πεντζίκη, Λούλας Αναγνωστάκη, Γ. Χειμωνά, Ηλ. Πετρόπουλου και συνδεδεμένος με προσωπική σχέση με το πολιτικό Κωνσταντίνο Καραμανλή, αποφυλακίστηκε τελικά το 1995 αφού είχε εκτίσει τα 2/5 της ποινής του. Δέκα χρόνια αργότερα απεβίωσε.

Η 51χρονη σήμερα κόρη του Παυλίνα Νάσιουτζικ, συγγραφέας και διδάκτωρ της Φιλοσοφίας έγραψε ένα συγκλονιστικό βιβλίο για το προσωπικό της δράμα και την περιπέτεια του πατέρα της, αφού προηγουμένως έγινε γνωστή με τα εύπεπτα μπεστ σέλερ «Μύκονος μπλουζ», «Κάψτε τα νυφικά» και «Mαμάδες Bορείων Προαστίων».

Στο βιβλίο της «Τόση λίγη αλήθεια» γράφει με σεβασμό μεν για το θύμα και την οικογένειά του, αλλά περιφρονητικά για την ελληνική δικαιοσύνη και την ελληνική νοοτροπία υπερασπιζόμενη τον πατέρα της και τον εαυτό της. Δυστυχώς η ίδια η ζωή την φέρνει και πάλι στην αρένα να αναμετρηθεί με τον μεγάλο της εφιάλτη, το ανελέητο καθημερινό σφυροκόπημα με τα δικαστήρια, τις φυλακές, την κατάθλιψη. Αυτή τη φορά, όμως, δεν έχει απέναντί της τη βαριά σκιά των γονιών της αλλά το σοκ της παραβίασης των αρχών για «να διεκδικήσει ό,τι του αξίζει στη ζωή» με τις οποίες φρόντισε να αναθρέψει το γιό της.

Και παρότι σήμερα δηλώνει περήφανη για τον γιο της «που αγωνίζεται ενάντια σε μια παράνομη και σάπια κοινωνία και άνομη και θα τον υπερασπιστώ μέχρι την τελευταία ρανίδα του σώματος μου», πριν μόλις πέντε χρόνια, με το ένστικτο του συγγραφέα σε εγρήγορση, σχεδόν προφητικά έλεγε για το παιδί της σε συνέντευξή της πως: «Ένα παιδί, μελλοντικά, μπορεί να σε ξαναρίξει στη κατάθλιψη, μπορεί και να σε ξεκάνει»…