Σ.Χ. Τάγκας

Σαν παλιό χρονογράφημα…

Θα σας πω κάτι κι αυτό γιατί δεν θέλω να τον μάθετε απ’ αλλού : Είμαι μέσα στην «λίστα Λαγκάρντ» και -φευ- δεν σας το κρύβω, αισθάνομαι πολύ περήφανος γι’ αυτό. Καθότι σκέφτηκα και είπα : «Τι νόημα έχει να είσαι «εκλεκτός» και «ξεχωριστός» Έλληνας τη σήμερον ημέρα αν δεν έχεις φροντίσει να έχεις μια σοβαρή κατάθεση σε ελβετική τράπεζα και δεν μπεις στην… «λίστα» που, ναι μεν, η κ. Χριστίνα της έδωκε από εγωισμό το όνομά της, πλην όμως, ανήκει σε μας τους… «ξύπνιους Έλληνες» που, αφενός,

θέλουμε να ζούμε σ’ αυτή την χώρα, αλλά, αφετέρου, δεν θέλουμε καθόλου να μοιάζουμε με τους υπόλοιπους : τον απλό λαουτζίκο, ας πούμε, που έχει – δεν έχει αυτήν την στιγμή, έχασε τα πάντα. Ήγουν : εμείς της «λίστας» δεν είμαστε κορόιδα και τίποτε αφελείς να πιστεύουμε ότι η Ελλάδα θα σωθεί γι’ αυτό φροντίσαμε να σώσουμε μια και καλή πρώτα τους εαυτούς μας! Ύστερα… «έχει ο Θεός» : σώζουμε (έτσι για πλάκα), και τους άλλους που δεν σώζονται με τίποτα…

Είμαι, λοιπόν, πολύ τυχερός που μπήκα στην «λίστα». Και αισθάνομαι ακόμη τυχερότερος, διότι, μπήκα σ’ αυτή, την τελευταία, κυριολεκτικώς, στιγμή. Εκεί που αυτή ήταν έτοιμη να κλείσει (και να χάσω για πάντα την ευκαιρία), έβαλα μέσον (sic), έναν ισχυρό κομματικό παράγοντα και την ξανάνοιξα! Όθεν : με την βοήθεια του κολλητού μου πέταξα έξω τον τελευταίο στην σειρά και -ω, του δύσμοιρου!- πήρα εγώ την θέση του. Διότι, όσο παράξενο και να φαίνεται, είναι γνωστόν : κι ανάμεσα στους «εκλεκτούς» και τους «ξεχωριστούς» υπάρχουν διαφορές : υπάρχουν άλλοι «εκλεκτότεροι» και ακόμη «ξεχωριστότεροι» που δεν εννοούν να είναι ίσα και όμοια με τους άλλους «εκλεκτούς» και «ξεχωριστούς» Έλληνες. Τουτέστιν, και μέσα στη «λίστα Λαγκάρντ» υπάρχουν αγεφύρωτες ταξικές διαφορές και ’μείς οι «αποκάτω» οργανωνόμαστε σε συνδικάτο –έχουμε, δηλαδή, την ισχυρή βούληση- να ρίξουμε τους «αποπάνω»…

Όπως στην Ελλάδα, έτσι, και στην Ελβετία το θέμα είναι να «τρουπώσεις»! Και ’γω, εδώ που τα λέμε, ήταν να μη… «τρουπώσω». Τώρα που «τρούπωσα» (στη λίστα), ποιος με πιάνει! Θα γίνω ο πλέον καλύτερος : θα μιλάω συνέχεια για την πατρίδα μου, τους φτωχούς Έλληνες που μήτε δουλειές έχουν, μήτε και φαί. Θα εξοργίζομαι και θα γράφω δημόσια ότι : « Εδώ κύριος δεν υπάρχει κράτος», «δεν υπάρχει Υγεία», «δεν υπάρχει Παιδεία». Δεν υπάρχει τίποτε, τελικώς, και αν με ωραίο τρόπο (και χωρίς, βεβαίως, κόπο), τα βρω όλα και τα μαζέψω, θα φτιάξω ένα μανιφέστο και ποιος ξέρει (;), αύριο – μεθαύριο μπορεί να γίνω και ’γω βουλευτής. Τι βουλευτής, δηλαδή, που δεν «φτουράς» πουθενά. Θα γίνω κατευθείαν υπουργός, πρωθυπουργός, ένας «ξεχωριστός» πρόεδρος της Δημοκρατίας! Και μετά, αφού στο μεταξύ καταφέρω να σώσω την χώρα (που, από γινάτι, δεν θα έχει σωθεί ακόμη), θα… τραβήξω και μια μεταβολή στο πολίτευμα και, από κει που σήμερα είναι «Προεδρευόμενη Δημοκρατία», θα την κάνω καθαρή «Βασιλευόμενη»! Θα γίνω, δηλαδή, Βασιλιάς με το σπαθί μου : Ο πρώτος Έλλην (γηγενής και αυτόχθων), Βασιλιάς!!! Κι αφήστε τον Κωνσταντίνο τότε, να περιμένει στ