Σεξ με την Αρκούδα

Δεν προλαβαίνει να παραιτηθεί ο Πάπας και ο Πιστόριους γίνεται Πιστόλιους. Μεγάλες ευκαιρίες για το σινεμά, εξασφαλισμένη εμπορική επιτυχία. Τον Γιόζεφ Ράτσινγκερ, βέβαια, τον έχει κιόλας ενσαρκώσει στο «HABEMUS PAPAM» του Νάνι Μορέτι ο Μισέλ Πικολί, εγκαταλείποντας το Βατικανό ύστερα από μιαν εξαφάνιση και μιαν σύσκεψη με τον εαυτό του. Προφητική η ταινία ή, απλώς, αντιγράφει η πραγματικότητα τον κινηματογράφο; Για την ακρίβεια, από την στιγμή που ο ρόλος του Ποντίφικα συνδέεται με την παγκόσμια γεωπολιτική ισορροπία, αναπόφευκτα οι πράξεις του αντλούν δυνάμεις και στοιχεία από την πολιτική φαντασία. Βαυαρό τον ανεβοκατεβάζουν τον όγδοο Γερμανό Ποντίφικα οι Βερολινέζοι, μα στις ηλεκτρονικές δημοσκοπήσεις η επιδοκιμασία υπερτερεί.

Όσο για το έγκλημα του διάσημου αθλητή, χιλιάδες επί της οθόνης οι παραλλαγές. Αλλ’ όμορφο το θύμα-σήμα κατατεθέν της λευκής Αφρικής και των καλλυντικών. Όσκαρ το όνομα του δράστη, του Αγίου Βαλεντίνου το δραματικό επεισόδιο – λεπτομέρειες θεαματικές. Απέναντι στο σόου της επικαιρότητας, η 63η Μπερλινάλε καταφεύγει στους αστέρες του Χόλιγουντ, στις πολεμικές τέχνες και στο αχαλίνωτο σεξ. Σαρλίζ Θερόν, Τζέιν Φόντα, Αν Χάταγουεϊ, Ματ Ντέιμον, Χιου Τζάκμαν, Τζέρεμι Άιρονς, Έμα Στόουν, Ίθαν Χοκ, Αμάντα Σίφριντ, απ’ τις πρεμιέρες στο Royal και στα ξενυχτάδικα του ΜΙΤΤΕ. Δίπλα τους, η ευρωπαϊκή ομάδα, με Ντενέβ, Ιμπέρ, Μπινός, Ζυλί Ντελπί, Νίνα Χος και Μαρτίνα Γίντεκ. Επικεφαλής του ασιατικού Χόλιγουντ, ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής Γουόνγκ Καρ – Γουάι πραγματοποιεί θριαμβευτική επιστροφή, ύστερα από την εξάχρονη απουσία του, με τον «Grandmaster» και τους Τόνι Λιουνγκ, Ζανγκ Ζιγί πρωταγωνιστές.

Αν υπήρχε όσκαρ καλύτερου κουνγκ-φου θα το κατακτούσε εκ των προτέρων. Και την αυτοβράβευση την απαγορεύουν τα ήθη και οι κανονισμοί. Πάντως, «Τίγρης και Δράκος», «Ιπτάμενα Στιλέτα», οι περιπέτειες του Μπρους Λι κι οι φετινές συμμετοχές του φεστιβάλ μαζί ωχριούν μπροστά στον συνδυασμό ερωτικού μελοδράματος, ιστορικής περιπέτειας και νοσταλγικού αποχαιρετισμού σε μιαν εποχή ολόκληρη, στο Χονγκ – Κονγκ και σε δάσκαλους παλαιάς κοπής σαν τον Ιπ Μαν. Από τα ενυδρεία των αισθημάτων («Ερωτική επιθυμία») στις επιδείξεις δεξιοτεχνίας κι από τις διασταυρωμένες αφηγήσεις («2004») στην παραισθητική εμπειρία, το πέρασμα των δεκαετιών (’30-’60) χρησιμεύει ως αντανάκλαση του σύγχρονου ανταγωνισμού ανάμεσα στην Δύση και στην ανερχόμενη Κίνα.

Ολόκληρη φιλοσοφία σε δύο κινήσεις, οριζοντίως και καθέτως. Το σεξ δεν είναι κουνγκ-φου, οι κινήσεις του ποικίλλουν διαρκώς, μα θαρρείς επιδιώκει να ενταχθεί στις πολεμικές τέχνες κι αυτό. Ποτέ σ’ άλλη διοργάνωση, προηγουμένως, η αναζήτηση του έρωτα κι οι παρενέργειές του δεν είχαν παρουσιαστεί σε τόση έκταση και με τόση ένταση, ώστε να θυμίζουν πεδίο εχθροπραξιών. Ολόγυμνοι στη λάσπη η Σάρα Φορεστιέ κι ο άγνωστος γείτονας στις μέχρι παροξυσμού «Ερωτικές μάχες» του Ζακ Ντουαγιόν, μανιακός του σεξ ο βασιλιάς του Σόχο στο «Look of love» του Μάικλ Γουϊντερμπότομ, ανήλικη καταδιώκει ώριμο γιατρό («Παράδεισος – Ελπίδα» του Ούλριχ Ζάιντλ), καθηγητές, φοιτήτριες, συγγραφείς, υπηρέτριες, μετανάστες και μοναχικοί ψηφίζουν ή ανακαλύπτουν την ομοφυλοφιλία στους τίτλους του παράλληλου τμήματος «Πανόραμα», από τη Νέα Υόρκη («EXPOSED») και την Ταϊβάν («Θα μ’ αγαπάς αύριο;») μέχρι το Ρίο ντε Τζανέιρο («Reaching for the moon») και το πρώην Ανατολικό Βερολίνο («Gay and Lesbians in DDR»). Γυναίκες ώριμες, μόνες, ψάχνουν. Πρώτα η «Συλβί» στο Μόναχο, μετά οι «Βικ και Φλο» στο Κεμπέκ, ύστερα η «Γκλόρια» (Χιλή) του Σεμπαστιάν Λέλιο. Μετά την Τζίνα Ρόουλαντς («Γκλόρια» του Τζον Κασσαβέτη) η Παουλίνα Γκαρσία. Δεν κρατάει όπλο, δεν προστατεύει ανήλικα αγόρια. Πίνει, καπνίζει, φοράει γυαλιά, αγαπάει τα παιδιά της μα γυρεύει απελπισμένα καθαρόν αέρα, συντροφιά κι ίσως έναν καινούργιο έρωτα, τριγυρνώντας από το ένα πάρτι στο άλλο καφέ για εργένηδες ή χωρισμένες. Σ’ ένα φεστιβάλ – μανιφέστο για την απελευθέρωση της γυναικείας επιθυμίας η πρωταγωνίστρια δεν προβάλλει ως φαβορί για το βραβείο ερμηνείας, μόνον. Πιο πέρα, συνοψίζει την χειραφέτηση, την τόλμη, την κούρσα του χρόνου και την εύθραυστη ισορροπία των καιρών μας.

Σκανδαλίζεται η Χρυσή Άρκτος μ’ όλ’ αυτά. Σκάνδαλο δεν είναι το σεξ, είναι ο εγκλεισμός της «Καμίλ Κλοντέλ» στο άσυλο το 1915, ο περιορισμός κατ’ οίκον του Ζαφάρ Παναχί στο Ιράν («Κλειστή κουρτίνα»), όπως κι η εξαγορά φτωχής οικογένειας από την πλούσια, δεσποτική μητέρα κάποιου νεαρού, επιπόλαιου οδηγού στο κοινωνικό δράμα «CHILD’S POSE” του Κάλιν Νέτσερ, δείγμα του νέου ρουμανικού κινηματογράφου. Λίγο πριν από την Κυριακή της απονομής, νέο πλήγμα για την Άρκτο. Μετεωρίτης στα Ουράλια. Κι ούτε λίγη επιστημονική φαντασία, σε κανένα τμήμα της διοργάνωσης.