ΣΠΥΡΟΣ Χ. ΤΑΓΚΑΣ

«Πριν βλάχε μ’ τ’ άλογό σου»…

Αναντίλεκτα : επιχειρείται σήμερα, σε καιρούς, όντως, με πυκνό πολιτικό χρόνο και γεγονότα, να γίνει μια καθολική ανάλυση για όλα τα… «στραβά» του νεοελληνικού κράτους και κοινωνίας. Ματαίως, όμως, κατά πως φαίνεται. Τούτη η ανάλυση ομοιάζει περισσότερο με ετεροχρονισμένη κρίση της «χαμένης αυτογνωσίας» μας, παρά, για μια θετική διεργασία αναζήτησης που μπορεί και πρέπει να βγάλει ισχυρά και ωφέλιμα συμπεράσματα. Ήγουν: την ώρα και την στιγμή που βρισκόμαστε, η δεδομένη δημόσια συζήτηση δεν μπορεί να αποδώσει, καθώς, επιτείνει κάθετα και οριζόντια περισσότερο

την σύγχυση. Το μόνο που μπορούμε, πλέον, να κάνουμε είναι να αναμένουμε την εξέλιξη των γεγονότων και, με ψυχραιμία, να υποστούμε τις συνέπειες του «κενού» που καλλιεργήσαμε και βιώσαμε όλοι μαζί.

Παρ’ όλα αυτά, όμως, -φευ, η συζήτηση οφείλει να γίνει. Και όσο και αν είναι στρεβλωμένα τα νοήματά της θα εξελίσσεται παράλληλα με τις δυσμενείς εξελίξεις και γεγονότα που έρχονται πίσω μας. Και, είναι, ακριβώς αυτές – τούτες οι δυσμενείς εξελίξεις και τα γεγονότα που θα ανατρέψουν την όποια «ποιότητα», «βαθύτητα» και  ανθεκτικότητα της «συζήτησής» μας, εφόσον, είναι σαφές και ηλίου φωτεινότερον το γεγονός ότι σαν «οργανωμένη κοινωνία» δεν μάθαμε ποτέ να είμαστε οργανωμένοι και να μιλάμε  σοβαρά. Το μόνο που κάναμε (και δυστυχώς συνεχίζουμε), ήταν να διαμορφώνουμε όρους επιβολής νοημάτων και ιδεολογημάτων, προκειμένου, το, εκάστοτε, σαθρό συστημικό οικοδόμημα (sic), να τα ανακυκλώσει και, περίπου δεσποτικά, να τα προσφέρει προς λαϊκή κατανάλωση και τέρψη.

Όθεν: καλά το περιγράφει η ηπειρώτικη παροιμία του τίτλου μας. Αφηγείται συνοπτικά τι μπορεί να πάθει ένας …«βλάχος» αν δεν φροντίσει και δεν περιποιηθεί με συνέπεια το ζώο του : κάποια στιγμή το «χρήσιμο» ζώο του τον εγκαταλείπει ή και επαναστατεί, ώστε, να καταφέρει να επιβιώσει από την εγκληματική αμέλεια του αφεντικού του. Αν και, βεβαίως, σε πολιτικό κείμενο δεν ταιριάζουν τέτοιες -λαογραφικού επιπέδου και χαρακτήρα- αναφορές, ωστόσο, σε ώρες και μέρες σαν αυτές που ζούμε (ή έρχονται), μπορούν να αποδειχτούν εξαιρετικά χρηστικές και, εν πολλοίς, λίαν επιμορφωτικές. Ο… «ξύλινος λόγος», βλέπετε, της πολιτικής ανάλυσης και διαδικασίας δεν πήγαν, ούτε και οδήγησαν μακριά αυτόν τον τόπο, καθώς, ορίζονταν από τα θέσφατα και την υποκρισία της κακοστημένης αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας μας.