ΣΠΥΡΟΣ Χ. ΤΑΓΚΑΣ

Μηδέ προ του τέλους…

Δεν είναι και λίγοι εκείνοι που εκτιμούν και αναλύουν ότι με την «εμπέδωση» των νέων μέτρων από μέρους του ελληνικού λαού, το κλίμα που μέχρι σήμερα φαίνεται παραδόξως… «γειωμένο» θα αναστραφεί και θα επακολουθήσει ένα… «θερμότερο» που θα έχει ως κατάληξη μια κοινωνική ανάφλεξη με απρόβλεπτες συνέπειες. Πρόκειται, ασφαλώς, για μια ρεαλιστική προσέγγιση, καθώς, είναι βέβαιον ότι με την «ροή» αυτών – τούτων των μέτρων οι περισσότεροι Έλληνες θα συνειδητοποιήσουν ότι γίνονται εμφανώς φτωχότεροι αν δεν οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια στην εξαθλίωση και τον παρασιτισμό.

Ωστόσο, υπάρχει και η αντίθετη εκτίμηση και ανάλυση που έχει αναφορά στην εντυπωσιακή μεταστροφή των «ευρωπαϊκών» και όχι μόνο θεσμών που προληπτικά αν όχι διορατικά προσβλέπει (εκτός των άλλων), ακριβώς σ’ αυτό : στην διαμόρφωση ενός κλίματος «βεβαιότητας» και «συνοχής» στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.

Ήγουν : αναλύεται ότι η εντυπωσιακή μεταστροφή της «διεθνούς κοινότητας» που μέχρι χθες κραύγαζε, περίπου, για την ανευθυνότητα και (σ.σ.), την ανεντιμότητα των Ελλήνων, ενώ, σήμερα χαλαρώνει και συναινεί απέναντι στις όποιες προσπάθειες, δεν είναι τίποτε άλλο από την προσπάθεια δημιουργίας «αναχώματος» και, άρα, ελέγχου στις μελλοντικές κοινωνικές εξελίξεις. Ήδη, η «εγχώρια» συστημική προπαγάνδα, -επικοινωνία και προσπάθεια- έχει εστιάσει με εξαιρετικό ζήλο στο πλαίσιο που προδιαγράφει η ως άνω προσέγγιση, αφήνοντας, βεβαίως, να εννοηθεί ότι η «αλλαγή κλίματος» σημαίνει, εν πολλοίς, και το αργό ή γρήγορο (αναλόγως τις συμπεριφορές), τέλος του εφιάλτη που βιώνουμε. Ως εκ τούτου, επιχειρεί, τρόπον τινά, να αναστείλει την «έκρηξη» δημιουργώντας ψυχολογία «βάσιμων ενοχών» επί παντός στην ελληνική επικράτεια.

Πρόκειται για δύο διαμετρικά αντίθετες προσεγγίσεις που οριοθετούν και πλαισιώνουν -ιδεολογικά, πολιτικά και οικονομικά- τα στρατόπεδα που θα αναμετρηθούν: το ένα που έχει αναφορά στην αντιπολίτευση και προσδοκά «βάθεμα» της αλλαγής συσχετισμών που άρχισε με τις εκλογές και το δεύτερο που έχει αναφορά στην «εταιρική συμπολίτευση» και επιχειρεί με σθεναρό τρόπο να πείσει ότι «ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα», αλλά, με προσοχή, με σύνεση και υπομονή… «στο τέλος θα τα καταφέρουμε!». Όπως και να έχει, πάντως, η έκβαση των υποκείμενων σεναρίων, είναι σαφές, ότι η αλήθεια βρίσκεται, περίπου, στην μέση : ούτε χωρίς πολιτική πίεση κατορθώνεται η αλλαγή ή η εξισορρόπηση μιας πορείας, αλλά, ούτε χωρίς προσοχή, σύνεση και υπομονή καταφέρνεται η σύγκληση της ελληνικής πραγματικότητας με την υπόλοιπη «διεθνή κατάσταση» και δη το ευρωπαϊκό status. Το αν θα βρεθεί ή δεν θα βρεθεί, τελικά, η «μέση» ή η «χρυσή τομή» μεταξύ των δύο αντικρουόμενων σεναρίων είναι, οπωσδήποτε, ένα σημαντικό ερώτημα που θα βρει την απάντησή του το προσεχές διάστημα. Το μείζον θέμα είναι, όμως, η κατάληξη να μη φέρει το «γνωστό χάος» που παρατηρείται στον ελληνικό χώρο όταν καλούμαστε να δούμε με… «ποιόν θα πάμε» και να πάρουμε, επιτέλους, σοβαρές αποφάσεις. Αυτό το