ΤΟ ΔΙΑΖΥΓΙΟ ΜΕΡΚΕΛ-ΛΑΓΚΑΡΝΤ, ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΔΟΣΗ, ΘΑ ΛΥΣΕΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Καλώς εχόντων των πραγμάτων, και υπό την προϋπόθεση ότι δεν θα συμβεί κάτι το δραματικά απρόοπτο, αύριο το Eurogroup, λαμβάνοντας υπόψη του και την εισήγηση της τρόικας, θα εισηγηθεί θετικά για την εκταμίευση της δόσης των 31,5 δισ. ευρώ. Μετά τη σκυτάλη θα πάρουν τα εθνικά κοινοβούλια, με πλέον σημαντικό αυτό της Γερμανίας. Στις σχετικές ψηφοφορίες λογικά, αφού θα έχει προηγηθεί η συμφωνία στο Eurogroup, δεν θα υπάρξουν προβλήματα.

Τυχόν νέα προσκόμματα -που σημαίνει

νέα καθυστέρηση- Θα ισοδυναμούσε με παρωδία και θα ισοδυναμούσε με ανοιχτή προβοκάτσια κατά της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, τα έδωσε όλα στους τροϊκανούς, λαμβάνοντας μέτρα τα οποία αφενός την καθιστούν εξόχως αντιδημοφιλή και αφετέρου έθεσαν σε δοκιμασία τη συνοχή της, αλλά και των τριών κομμάτων που τη στηρίζουν.

Εφόσον λοιπόν (και λογικά θα) εξελιχθούν όλα ομαλά η εκταμίευση της δόσης θα πρέπει να γίνει στα τέλη Νοεμβρίου ή το αργότερον στις αρχές Δεκεμβρίου. Η κυβέρνηση ελπίζει, εκτός των 31,5 δις, να της δοθούν και επιπλέον 13 δις. -οι δόσεις δηλαδή του Σεπτεμβρίου και του Δεκεμβρίου. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει. Πιο πιθανό είναι αντί για 13 να της δοθούν επιπλέον 5 δις. ευρώ. Στην αναβροχιά καλό είναι και το χαλάζι, αρκεί βεβαίως να αναστοχαστούμε, αντί να πανηγυρίζουμε, ότι εφόσον είχαμε πάρει τα μέτρα εγκαίρως, και όχι με τουλάχιστον εξάμηνη καθυστέρηση, η δόση των 31,5 δισ. θα μας είχε δοθεί από τον Ιούνιο.

Τη δόση λοιπόν θα καταφέρουμε να την πάρουμε, εκείνο που δεν θα καταφέρουμε είναι να δοθεί συνολική λύση στο πρόβλημα. Αυτή θα καθυστερήσει τουλάχιστον ένα χρόνο και θα είναι συνάρτηση του αποτελέσματος των γερμανικών εκλογών και της απόφασης του ΔΝΤ να εγκαταλείψει το ευρωπαϊκό έδαφος, αλλά και των όσων εν τω μεταξύ θα έχουν συντελεσθεί σε επίπεδο πολιτικών συσχετισμών στην ευρωζώνη και συνολικά στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μέχρι τότε η Ελλάδα θα ζει με την «επαιτεία» των δόσεων, το άγχος της εκταμίευσής τους, τα πρόσθετα μέτρα προκειμένου να καλυφθούν (αναμενόμενες λόγω ύφεσης) τρύπες στον προϋπολογισμό της, αλλά και με επιπλέον «διομολογήσεις» στους δανειστές της.

Η λύση που θα δοθεί αύριο στο Eurogroup ουσιαστικά θα συνιστά έναν πρόσκαιρο συμβιβασμό βαφτίζοντας το ψάρι κρέας. Η βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους δεν επιτυγχάνεται με την μείωση των επιτοκίων και τη μετάθεση προς τα πίσω των τόκων αποπληρωμής των χρεών, ενώ η διετής επιμήκυνση, όπως προωθείται, μάλλον επιμηκύνει παρά λύνει το πρόβλημα. Είναι μία μάλλον ευπρεπής δικαιολογία για τις δύο «σιδηρές» κυρίες, την Κριστίν Λαγκάρντ και την Άνγκελα Μέρκελ, για να μην εμφανιστεί καμία εκ των δύο ηττημένη και μέχρι να χωρίσουν οι δρόμοι τους. Και φυσικά για να μπορέσει η Ευρώπη να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να αποφασίσει να λύσει μόνη της το πρόβλημα υπερχρέωσης των κρατών-μελών της, στα πλαίσια φυσικά της ενότητας και τη μετεξέλιξής της και με πολιτικές που αργά αλλά σταθερά, και κάτω από την κοινωνική πίεση, αποχτούν ολοένα και περισσότερους οπαδούς.

Με