Το μαγικό κουμπί

Πρώτα τα καλά νέα: οι διεθνείς τουριστικές εκθέσεις προβλέπουν άνοδο τόσο στις αφίξεις ξένων τουριστών στην Ελλάδα , όσο και στα τουριστικά έσοδα που θα εισπράξει το κράτος μέσα στο 2013.

Μετά, τα αισιόδοξα μηνύματα: ο διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος Γ. Προβόπουλος, θεωρεί ότι έχουμε αφήσει τα πιο δύσκολα πίσω μας. Επίσης, ο υπουργός Οικονομικών Γ. Στουρνάρας, εκτιμά

ότι έχει ανακοπεί η πορεία της ελληνικής οικονομίας προς την κατάρρευση.
Και τώρα η λυπητερή: σύμφωνα με τα στοιχεία που δημοσιοποίησε η Eurostat το ποσοστό ανεργίας του 27% του οικονομικά ενεργού πληθυσμού όχι μόνο είναι ευρωπαϊκό ρεκόρ αλλά προετοιμάζει το παγκόσμιο ρεκόρ του 30%.

Κατά τα άλλα, συντρέχουν τα συνήθη δυσοίωνα και οδυνηρά. Τα λουκέτα των μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων πολλαπλασιάζονται εκθετικά , οι αιτήσεις για υπαγωγή στο άρθρο 99 αυξάνονται δραματικά, ενώ η χρηματοπιστωτική ασφυξία ξεπερνά τα όρια πνιγμού.
Γίνεται έτσι φανερό, ότι παρά τις αισιόδοξες προβλέψεις και τις θετικές εκτιμήσεις η διαμόρφωση κλίματος προοπτικής σκοντάφτει στην σκληρή πραγματικότητα. Όχι μόνο γιατί οι αριθμοί της ανεργίας και της ύφεσης αντιστοιχούν στους δείκτες της αμερικανικής Μεγάλης Ύφεσης μετά το Κραχ του 1929, αλλά διότι πίσω από τα νούμερα υπάρχουν άνθρωποι.

Άνθρωποι κάποιας ηλικίας που πιθανότατα δεν θα ξαναβρούν ποτέ δουλειά ή αν τυχόν κάπου απασχοληθούν αυτό θα γίνει με ψευτομεροκάματα. Αποκλεισμένοι νέοι με ψαλιδισμένα όνειρα, λαβωμένοι επαγγελματίες δίχως αυτοπεποίθηση, υποτιμημένοι επιστήμονες με τσεκουρωμένη κάθε όρεξη για δημιουργικότητα .

Διεθνείς αναλυτές που παρακολουθούν τις οικονομικές εξελίξεις στην χώρα υπολογίζουν ότι για να επιστρέψει η ανεργία στα κοινωνικώς αποδεκτά επίπεδα του 7,5%- όσο περίπου μετριόταν το 2007 στην Ελλάδα- θα χρειασθούν είκοσι χρόνια. Το «ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι» είναι λιγότερο απογοητευτικό αν σκεφθεί κανείς το απελπιστικό: μια εικοσαετία αντιστοιχεί περίπου σε μια γενιά.
Μία χαμένη γενιά Ελλήνων. Ατόμων , νοικοκυριών και οικογενειών που θα στερούνται επί μακρόν το αναγκαίο εισόδημα για να επιβιώσουν. Το πρωτοφανώς χειρότερο είναι ότι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι με γλισχρές αμοιβές θα πρέπει να παράγουν πλούτο ισοδύναμο και ικανό να τους θρέψει όλους: άνεργους, ανήμπορους, γέρους και παιδιά.

Αναπόφευκτα η κοινωνία θα βιώνει σταδιακά μια ερείπωση στα χαλάσματα της οποίας δεν θα διακρίνονται ποιοι ακριβώς είναι οι αδύναμοι κρίκοι της. Οι 1, 5 εκατομμύρια πένητες άνεργοι ή οι διαρκώς φτωχοποιούμενοι 3,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι; Έτσι κι αλλιώς όλα κι όλα 5 εκατομμύρια ενεργού πληθυσμού διαθέτει η χώρα.

Εξάλλου μια χώρα με λαό κουρασμένο, υπερφορολογημένο και αποκαρδιωμένο κινδυνεύει περισσότερο από κάθε άλλη να κατρακυλήσει στο γκρεμό του εθνικού μαρασμού . Επομένως είναι επιτακτικό εθνικό καθήκον να ανασχεθεί η κατηφόρα και η φθορά προς την άβυσσο με τη προσφορά ανακούφισης , τη διοχέτευση μέριμνας και την εξασφάλιση εργασίας για τους πολίτες. Με μια κουβέντα, η υποστήριξη από το κράτος αλλά και την Τοπική Αυτοδιοίκηση της ανάπτυξης ως βασικού πυλώνα διατήρησης της κοινωνικής συνοχής.

Η Αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει πολιτικός που να μην κόπτεται για την ανάπτυξη σε κάθε ευκαιρία δημόσιου διαλόγου. Ωστόσο, η ανάπτυξη δεν είναι ένα μαγικό το κουμπί που το πατάς και αυτομάτως βάζει μπρος την μηχανή που παράγει ανταγωνιστικά προϊόντα , ικανοποιητικά εισοδήματα, άφθονες θέσεις εργασίας Είναι μια διαδικασία που εξελίσσεται σταδιακά και υπό προϋποθέσεις. Απαιτεί ,όμως, έρευνα και, κυρίως, χρηματοδότηση.

Και βασικό εργαλείο χρηματοδότησής της είναι το τραπεζικό σύστημα. Το οποίο παραμένει αδρανές , όπως εύστοχα παρατήρησε η Άννα Διαμαντοπούλου στην παρέμβασή της στην εκδήλωση «Κρίση στον Ευρωπαϊκό Νότο: υπάρχει αριστερή προοδευτική απάντηση;» που διοργανώθηκε στο Γκάζι .

Όσο μάλιστα η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, που σύμφωνα με το Μνημόνιο προβλεπόταν στις αρχές Μαΐου, δεν αναμένεται να ολοκληρωθεί πριν το τέλος της χρονιάς τόσο οι προϋποθέσεις ανάκαμψης της οικονομίας θα καθυστερούν. Με αποτέλεσμα να πηγαίνουν στράφι οι θετικές εκτιμήσεις και τσάμπα οι αισιόδοξες προβλέψεις ενόσω η κοινωνία αγγίζει τα όρια βρασμού.