ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΗΛΟΣ

Η πείνα και ο δρόμος

Ο Στουρνάρας ήταν κατηγορηματικός. «Ο χρόνος τρέχει. Θα πεινάσουμε αν δεν πάρουμε τη δόση». Βαριές κουβέντες.  Παρέρχομαι, όμως, τα περί πείνας γιατί τα θεωρώ σχετικά.  Άλλη πείνα βιώνει το υποσιτισμένο παιδί του άνεργου μεροκαματιάρη που λιποθυμά στο σχολείο και διαφορετική η παχύσαρκη χαϊχλίδογλου κυρία που κάνει κάθε τόσο  δίαιτα. Η πρώτη, δυστυχώς, είναι περισσότερο ευδιάκριτη και αισθητή καθώς σηματοδοτείται από την ανάγκη τροφής μέσα σε ζοφερό περιβάλλον στέρησης.

«Σκότω

λιμός ξύνοικος» έγραφε ο Αρχαίος τραγικός Αισχύλος, δηλαδή «μέσα στο σκοτάδι συνυπάρχει και η πείνα». Αντίθετα  η δεύτερη ως αθέατη και εξατομικευμένη συνδυάζεται με την έννοια του ορεκτικού. Ο Ρωμαίος ρήτορας Κικέρων, άλλωστε,  ταύτιζε την πείνα με το καλύτερο καρύκευμα.

Κατά το καθηγητή Στουρνάρα, όμως,  την απειλή της γενικευμένης πείνας- ως αποτέλεσμα ύφεσης, ανεργίας και φτώχειας-  θα την αποτρέψει η δόση των 31 δισ.  Και όχι  η υπερβολική δόση λιτότητας που επιβάλουν τα πολλά άστοχα και σοκαριστικά μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση.  Το ότι αυτά  μπορούν να τινάξουν τη χώρα στον αέρα ωθώντας σε περαιτέρω βίαιη φτωχοποίηση της κοινωνίας , φαίνεται να μη τον απασχολεί καθότι είναι πεπεισμένος για τη λειτουργικότητά τους.

Εξάλλου, ο Σαμαράς μετέφερε με τη θηλιά στο λαιμό την κατάσταση στους εταίρους τονίζοντάς τους ότι  η δεξαμενή του κρατικού  ταμείου αδειάζει εντελώς στις 16 Νοεμβρίου. Οπότε , επείγεται να ξεκινήσει το ταγκό έγκρισης των μέτρων και της εκταμίευσης της δόσης. Το σύνθημα της εκκίνησης είναι « τώρα τρέχουμε». Έστω, και με άδεια στομάχια.

Ωστόσο, η δική μου απορία μου είναι αν πραγματικά τρέχουμε ή, μήπως, το βάζουμε στα πόδια; Η αλήθεια είναι ότι  υπό τους τρέχοντες  όρους ασφυξίας η χώρα δεν αντέχει ούτε για να μπουσουλήσει. ‘Ήδη βαδίζουμε στην πιο «ασφυκτική» χρονιά από την έναρξη της κρίσης και των μνημονίων. Με τη κοινωνία στο όριο θραύσεως και το πολιτικό σύστημα «εν βρασμώ»,  δεν αποκλείεται σημαντικός αριθμός βουλευτών εκ των κυβερνητικών εταίρων να διαφοροποιηθεί από τη γραμμή της κυβέρνησης για υπερψήφιση πάση θυσία των μέτρων.

Υποτίθεται ότι οι λεγόμενοι επίφοβοι  για καταψήφιση δεν έχουν «μασήσει» στην  φοβέρα της επαπειλούμενης πείνας. Σεβαστό.  Εκτιμούν πιθανόν ότι τα ήδη δυσλειτουργικά δημόσια σχολεία, νοσοκομεία, βρεφονηπιακοί σταθμοί, ασφαλιστικοί οργανισμοί, κλπ. δεν κινδυνεύουν με κατάρρευση αν δεν πάρουμε τη δόση. Και αυτό κατανοητό. Σαφείς ακόμα οι  επιφυλάξεις τους για το λεγόμενο χρηματοδοτικό κενό,  τη βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους και  τη συγκεκριμενοποίηση ενός πακέτου αναπτυξιακών πόρων από πλευράς  Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όμως το ερώτημα για τη στάσης τους εντοπίζεται  αλλού. Πιστεύουν ή όχι  ότι η Ελλάδα μπορεί να βγει από τον αναπνευστήρα της εντατικής χωρίς δανειακό οξυγόνο;  Έχουν σχεδιάσει το μονοπάτι που βγάζει τη χώρα από την κρίση  ως εναλλακτική διαδρομή  στις γραμμές της τρόικας; Διακινδυνεύουν  ή όχι την  υπονόμευση της  όψιμης συμπάθειας των ξένων και την α