ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΗΛΟΣ

Πάγος και γρανίτης

Με μοναδική σύμπνοια η πλειονότητα των εγχώριων ΜΜΕ χαιρέτησαν την επίσκεψη Σαμαρά στο Βερολίνο. Και σχεδόν συντονισμένα αποκάλεσαν τη συνάντηση του Ελληνα πρωθυπουργού με την Γερμανίδα καγκελάριο ως «σπάσιμο, λιώσιμο η ρωγμή στο πάγο». Προσωπικά θα ήμουν ευτυχής αν αυτή η διεθνής πολιτική επαφή αποτελεί έστω και μια αμυχή στο παγόβουνο το οποίο ορθώνεται ενδιαμέσως και δοκιμάζει τις σχέσεις των δύο χωρών. Αλλά και πάλι, κατά τη ταπεινή

μου άποψη, η συνάντηση Σαμαρά –Μέρκελ  δεν συνιστά «μια τρύπα στο νερό». Τείνω μάλλον να υιοθετήσω τι τίτλο της εφημερίδας Handelsblatt: «Ο Σαμαράς δαγκώνει μια Μέρκελ από γρανίτη».

Παρέρχομαι τον ταπεινό χαρακτηρισμό περί «δαγκώματος», που συνεχίζει να θυματοποιεί  την αναιμική Ελλάδα, και στέκομαι στη περιγραφή της γρανιτώδους υφής της φράου Άνγκελας. Προφανώς, η καλή οικονομική εφημερίδα αναφέρεται σε μια ιδιοσυγκρασιακή σκληρότητα, αντίστοιχη του υλικού  διακόσμησης και αγαλμάτων. Και από αυτή την άποψη δεν σφάλλει, δεδομένου ότι  τα αγάλματα επιμένουν να ηγεμονεύουν ακόμα και  επί ερειπίων. Μέχρι να κατεδαφισθούν από το βάθρο.

Η αλήθεια είναι ότι η Γερμανία παρά την κοντόφθαλμη κερδοσκοπία της σε βάρος των εταίρων της δεν διαθέτει εναλλακτική στρατηγική πέρα από την ευρωζώνη. Τα αποσταθεροποιητικά σενάρια περί μικρής ευρωζώνης των πλεονασματικών χωρών είναι και εύθραυστα και αναποτελεσματικά, ενώ μια  ανεξέλεγκτη διάλυση της υπάρχουσας ευρωζώνης θα έχει καταστροφικές συνέπειες. Πρώτα από όλα για μια Γερμανία ενός υπερτιμημένου εθνικού νομίσματος που βαθμιαία θα πληγεί από την διεθνή ύφεση.

Αυτό δεν σημαίνει ότι το Βερολίνο είναι ευάλωτο σε διαπραγματευτικές πιέσεις, ωστόσο ανεπαίσθητα ρήγματα  εμφανίζονται στη δογματική του προσήλωση στη πίστη «δημοσιονομική αυστηρότητα και μηδενικός πληθωρισμός». Ήδη ενώπιον του  Έλληνα πρωθυπουργού, η Γερμανίδα καγκελάριος επεσήμανε ότι την κρίση δεν πρέπει να την πληρώνουν μόνον οι οικονομικά αδύναμοι. Απέφυγε, όμως  να εκφράσει την πολιτική της βούληση για την τύχη της Ελλάδας  παραπέμποντας ως μηχανικός στην τεχνική έκθεση της τρόικας.

Και εδώ μπαίνει στη σκηνή ο Σαμαράς έχοντας επίγνωση ότι τόσο ο χρόνος όσο και η καλοσύνη των ξένων στερεύει. Και επιδίδεται σε ευχολόγια για την απαρέγκλιτη εφαρμογή μιας ήδη αποτυχημένης μνημονιακής πολιτικής. Ψελλίζει όσα το υποβολείο των γερμανικών ταμπλόιντ προστάζουν περί  πράξεων που έχουν πολύ μεγαλύτερη σημασία από τα λόγια. Και τέλος εκλιπαρεί να μας δώσουν μια δυνατότητα να αναπτυχθούμε στο επίπεδο που μας αξίζει. Δυστυχώς, με αυτή τη ρητορική μάλλον επιβεβαιώνει και την επισήμανση των διεθνών αναλυτών ότι για τα δεινά του ελληνικού λαού ευθύνονται οι ανεπαρκείς πολιτικές ελίτ.

Σίγουρα ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν είναι υπεύθυνος για την απουσία βούλησης  την έλλειψη ικανοτήτων και την ασυνέπεια των προκατόχων του. Δεν μπορεί να κάνει σε μια νύχτα όσα δεν έγιναν επί τρία χρόνια και να αναδειχθεί  σε σούπερμαν που χτυπάει  ακαριαία το κακό στη ρίζα του. Ούτε φυσικά έχει επιχ