ΒΑΣΙΛΗΣ ΠΗΛΟΣ

Πριν το μπουρλότο

Πρώτα η αριθμητική. Αλλά, όπως πάμε, ξεχάσαμε και  να μετράμε. Με αθροιστική ύφεση 20% του ΑΕΠ τα τελευταία χρόνια και 25% περίπου επίσημη ανεργία, αργά και βασανιστικά αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε ότι η κρίση δεν είναι ένας φευγαλέος εφιάλτης. Είναι ένα δράμα διαρκείας. Το χειρότερο, όμως, δεν είναι ότι το βιώνουμε, το ανυπόφορο είναι ότι δεν βλέπουμε να το ξεπερνάμε.

Ακόμα και όσοι αισιόδοξοι ελπίζουν ότι σε πέντε, άντε σε δέκα, χρόνια θα

καταφέρουμε να τη σκαπουλάρουμε , βαθιά μέσα τους  γνωρίζουν ότι το νέο σκηνικό που θα προκύψει δεν θα έχει καμιά σχέση με όσα μάθαμε στο παρελθόν.  Η ύφεση θα περάσει αφού πρώτα σαν καταστροφικός τυφώνας θα έχει παρασύρει τα πάντα στο διάβα της. Και πίσω της θα έχει αφήσει συντρίμμια , θύματα, πληγές μετά από μια άδικη και βίαιη αναδιανομή του πλούτου.

Δεν παριστάνω το ζοφερό προφήτη αλλά, λυπάμαι, έχω βαρεθεί τόσο τα ευχολόγια όσο και τη μοιρολατρία. Πιο πολύ, πάντως, έχω μπουχτίσει από εκείνη τη χειρονομούσα ρητορική των αλλεπάλληλων «πρέπει» που κουνάει  δασκαλίστικα το δάκτυλο στη δοκιμαζόμενη κοινωνία.  Εκείνα  τα  βαρύγδουπα  «έμφαση στις διαρθρωτικές αλλαγές», «μάζεμα της διαφθοράς και της σπατάλης», «πάταξη της φοροδιαφυγής και της παραοικονομίας», «άμεση δημοσιονομική προσαρμογή, αλλαγές στο κράτος και το παραγωγικό μοντέλο της χώρας» κ.α. Όλες, ως προτάσεις, σωστές.

Συγνώμη, όμως, τα ίδια λεκτικά σχήματα δεν έχουν κατά κόρο εκφρασθεί και σε εποχές ευμάρειας;  Τέτοιες  πανομοιότυπες  φράσεις  δεν έχουν κατ επανάληψη  διατυπωθεί από τα ίδια πρόσωπα και σε εποχές αμεριμνησίας; Και ακόμα  χειρότερα πόσο θράσος χρειάζεται για να τις  ξαναξεφουρνίζουν εκείνοι οι ανίκανοι και φαύλοι λειτουργοί της δημοκρατίας προς τη δύσπιστη πλέον κοινωνία;  Αναπόφευκτα, αυτές οι, επιμένω, σωστές προτάσεις χάνουν τη σημασία, τη πειθώ  και το νόημά τους. Γίνονται σαπουνόφουσκες όταν εκστομίζονται επαγγελματικά από όλους εκείνους που δεν συνέδραμαν στο ελάχιστο ώστε να υλοποιηθούν.

Αυτή η έκδηλη ανημποριά, οι αλλεπάλληλες παλινωδίες, οι διαρκείς διαψεύσεις συνδυασμένες με τη βαθμιαία φτωχοποίηση της κοινωνίας δημιουργούν ένα επικίνδυνα εύφλεκτο μείγμα που, μακάρι να βγω ψεύτης, εξελίσσεται σε  εκρηκτικό. Αν προστεθεί  σε αυτό οι, κεκτημένης ταχύτητας, παραβατικές συμπεριφορές του πελατειακού κράτους, ο νεποτισμός του κυρίαρχου  συστήματος και οι παράνομες δραστηριότητες οργανωμένων πολιτικών  ομάδων, τότε το φυτίλι ενός ανατροφοδοτούμενου κύκλου έντασης έχει ήδη ανάψει.

Όποιος κατά τύχη, έχει παρακολουθήσει τη λυσσαλέα αντιπαράθεση στο Διαδίκτυο μεταξύ αντεξουσιαστών και φασιστών, δεν τρέφει πλέον καμία αυταπάτη. Αυτή  η κόντρα θα μεταφερθεί βίαια στους δρόμους με το ίδιο παρακμιακό τρόπο των «ραντεβού θανάτου» των χούλιγκαν- οι οποίοι δυνητικά δεν θα μείνουν αμέτοχοι σε μια τέτοια σύρραξη. Γίνεται, έτσι,  φανερό  ότι η  κρίση  που οδηγεί σε κοινωνική, ηθική και πολιτική αποσάθρωση τη χώρα, μπορεί αντί διεξόδου ανάσας να στουκάρει με πάταγο στο αδιέξοδο της συμμοριοπ