Αυτό που προσμένουμε αιώνια

Επιμέλεια: Αβέρκιος Λουδάρος [email protected]

Στο θέατρο Δημήτρης Χορν παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά το έργο του Τένεσι Ουίλιαμς «Γυάλινος κόσμος». Το αριστούργημα του Τένεσι Ουίλιαμς «ανέβηκε» και γνώρισε επιτυχία τον προηγούμενο χειμώνα, σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου με τη Ναταλία Τσαλίκη στον ρόλο της Αμάντα. Αποτελεί το πιο προσωπικό από τα έργα του Ουίλιαμς, το οποίο τον καθιέρωσε ως έναν από τους κορυφαίους θεατρικούς συγγραφείς του 20ού αιώνα.
Ένα τρίγωνο σιωπηλής απόγνωσης, μάνα-γιος-κόρη. Τρεις

εγκλωβισμένοι άνθρωποι που καταφεύγουν στη φαντασία ή την ψευδαίσθηση για να ξεφύγουν από την πραγματικότητα. Όνειρα που συνθλίβονται από τον χρόνο, ματαιωμένες προσδοκίες, χιούμορ και σαρκασμός, ανάγκη για αλλαγή και βέβαια «αυτό το κάτι που προσμένουμε αιώνια, μα πάντα αργεί να έρθει, αυτό το κάτι για το οποίο συνεχίζουμε να ζούμε…».
Η παράσταση ακολουθεί μια λιτή, αφαιρετική, αισθητική γραμμή, επιχειρώντας να απομακρυνθεί από τον ρεαλισμό τον οποίο αποκηρύσσει ο Ουίλιαμς. Όπως γράφει στον πρόλογο, «το κοινό ρεαλιστικό έργο με το αληθινό ψυγείο και τα αυθεντικά παγάκια, με τους χαρακτήρες που μιλούν όπως ακριβώς μιλούν οι θεατές, ανήκει στο ακαδημαϊκό πεδίο και διαθέτει την αξία μιας στεγνής φωτογραφικής απεικόνισης. Στην εποχή μας θα έπρεπε όλοι να γνωρίζουν την ασημαντότητα της φωτογραφικής απεικόνισης στην Τέχνη: η αλήθεια, η ζωή, η πραγματικότητα είναι κάτι οργανικό, κάτι το οποίο η ποιητική φαντασία μπορεί να αποδώσει σε βάθος ή να υποδηλώσει μόνο μεταμορφώνοντάς το, μεταλλάσσοντάς το σε άλλες φόρμες και όχι απλώς αντιγράφοντας την καθημερινή όψη του».
«Στο ανέβασμά μας» σημειώνει η Κατερίνα Ευαγγελάτου «χρησιμοποιούμε την αρχική, πρωτοποριακή για εκείνη την εποχή απαίτηση του Ουίλιαμς για προβολές που θα συμπλήρωναν τη σκηνική δράση. Το εύρημα αυτό δεν χρησιμοποιήθηκε στο πρώτο ανέβασμα του έργου (Σικάγο, 1944) και ως εκ τούτου ο συγγραφέας αφαίρεσε τις σχετικές οδηγίες από την πρώτη έκδοση του έργου. Αργότερα, στην επόμενη έκδοση, ο Ουίλιαμς πρόσθεσε τις οδηγίες για τις προβολές (σταθερές εικόνες και λεζάντες που θα προβάλλονταν σε ένα τμήμα του σκηνικού) πιστεύοντας ότι ολοκληρώνουν το έργο. Στην παράσταση εκσυγχρονίσαμε την αρχική ιδέα του συγγραφέα για σλάιντς και λεζάντες που θα σχολίαζαν τη δράση, δημιουργώντας βιντεοπροβολές σε άμεση σχέση με τη δράση και τους χαρακτήρες, αλλά κυρίως σε σχέση με την ονειρική – «αναμνησιακή» διάσταση του ανεβάσματος. Θεωρούμε ότι έτσι εξυπηρετείται καλύτερα το νόημα και η ατμόσφαιρα του έργου και συγχρόνως υπογραμμίζεται η διαδικασία της μνήμης: επιλογή και μεταμόρφωση/μετασχηματισμός εικόνων-βιωμάτων». Εκτός από το πρωτότυπο κείμενο του έργου, στην παράσταση χρησιμοποιούνται και μικρά αποσπάσματα από παλαιότερα σχεδιάσματα του συγγραφέα για το έργο, καθώς και από το διήγημα «Πορτρέτο κοριτσιού σε γυαλί», γραμμένο το 1943, που αποτελεί επίσης προσχέδιο για το έργο. Οι παραστάσεις ανεβαίνουν την Τετάρτη στις 18:30, την Παρασκευή στις 21:15, το Σάββατο στις 18:30 κα