ΑΡΘΡΟ: «ΤΟ ΨΕΥΤΟΔΙΛΛΗΜΜΑ ΤΗΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ»- ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΕΡΝΑΔΑΚΗ ΥΠΟΨΗΦΙΟΥ ΝΔ ΣΤΗ Β’ ΑΘΗΝΩΝ- Τ. ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΟΑΕΔ

Το εργατικό δίκαιο όπως το γνωρίζαμε τις τελευταίες δεκαετίες αλλάζει ριζικά. Ο θεσμός της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας αποδυναμώνεται συστηματικά. Το ίδιο ισχύει για τις κλαδικές συμβάσεις. Η διαιτησία περιορίζεται αποκλειστικά στην διαμόρφωση του ύψους του βασικού μισθού με μέγιστο όριο το ύψος του ευρωπληθωρισμού. Παράλληλα, με τον νόμο 4024/2011 περιορίζεται δραματικά η δυνατότητα επέκτασης των κλαδικών συμβάσεων σε κλάδους ή επιχειρήσεις που δεν εκπροσωπούνται, ενώ επιταχύνεται η δυνατότητα σύναψης συλλογικών συμβάσεων από ενώσεις προσώπων.

Το ερώτημα που δημιουργείται

είναι απλό, συνάμα θεμελιώδες: Γιατί προωθούνται αυτές οι εκ βάθρων αλλαγές των εργασιακών σχέσεων; Η απάντηση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ αποκαλυπτική: γιατί θα ενισχυθεί η ανταγωνιστικότητα της Ελλάδας. Πρακτικά ο συσχετισμός της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας με την υποβάθμιση των συλλογικών διαπραγματεύσεων συνεπάγεται την μείωση του εργασιακού κόστους (μισθολογικού και μη) προκειμένου να προσελκύσουμε επενδύσεις από το εξωτερικό και να καταστούν τα ελληνικά προϊόντα και οι υπηρεσίες πιο ελκυστικές μέσω της σταδιακής μείωσης των τιμών – συνέπεια της προηγούμενης μείωσης του κόστους παραγωγής.

Η Ελληνική οικονομία πράγματι πάσχει από έλλειμμα ανταγωνιστικότητας. Ωστόσο, το έλλειμμα αυτό δεν οφείλεται στους υψηλούς μισθούς στον ιδιωτικό τομέα. Αρκεί να δεί κανείς τα ποσοστά ανταγωνιστικότητας χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης με πολύ υψηλότερους μισθούς συγκριτικά με την Ελλάδα. Το πρόβλημα της έλλειψης ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής οικονομίας είναι βαθύτερο και ουσιαστικότερο. Έγκειται αφενός στην έλλειψη επαρκούς κατάρτισης του εργατικού δυναμικού. Η κατάρτιση αυτή οδηγεί σε αύξηση της παραγωγικότητας μέσω της βελτίωσης της παρεχόμενης εργασίας. Αφετέρου, οφείλεται στην απίστευτη γραφειοκρατία που ταλανίζει την ελληνική οικονομία και στραγγαλίζει την ανάπτυξη επιχειρηματικότητας. Στις δύο αυτές παραμέτρους πρέπει να προστεθούν τα υψηλότατα ποσοστά διαφθοράς του Ελληνικού κράτους καθώς και η επί σειρά ετών πρακτική των κρατικοδίαιτων επιχειρήσεων.

Πέρα από τις οικονομικές προεκτάσεις της ριζικής αλλαγής των υφιστάμενων δομών συλλογικής δράσης υπάρχει και η σημαντική νομική πλευρά του ζητήματος. Το δικαίωμα συλλογικών διαπραγματεύσεων κατοχυρώνεται στο Ελληνικό Σύνταγμα (άρθρο 22), σε πληθώρα διατάξεων του δικαίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης (άρθρα 151-156 ΣΛΕΕ), στη Χάρτα των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. (άρθρο 28) και τέλος σε σειρά συμβάσεων του Διεθνούς Οργανισμού Εργασίας (αρ. 87, 98, 117, 154). Το προστατευτικό πεδίο των παραπάνω διατάξεων περιλαμβάνει τόσο το στάδιο των διαπραγματεύσεων, όσο και εκείνο της κατάρτισης συμφωνίας μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών. Οι συλλογικές συμβάσεις εργασίας άλλωστε επιτελούν θεμελιώδες έργο στα πλαίσια της λειτουργίας της Ε.Ε. καθώς συμβάλλουν στην ενσωμάτωση και εφαρμογή του Ενωσιακού Εργατικού Δικαίου στην εσωτερική νομοθεσία των Κρατών-Μελών, επιτρέποντας την προσαρμογή του στα εθνικά δεδομένα και τι