«Εθνική κατάθλιψη» 


Του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ

Τα τελευταία εικοσιτετράωρα η κοινή γνώμη δέχεται πυρά κατά ριπάς για το ενδεχόμενο περαιτέρω μείωσης του βασικού μισθού, την ώρα που α) οι εταίροι μιλούν για τραγικά λάθη του ΔΝΤ στους δημοσιονομικούς υπολογισμούς, β) η ανεργία ανέρχεται επισήμως στο 27%, γ) ο Ομπάμα προαναγγέλλει την αύξηση του κατώτατου μισθού κατά 25% σε βάθος διετίας και δ) ο κοινοτικός επίτροπος Όλι Ρεν δηλώνει ότι δεν υπάρχουν περιθώρια επαναδιαπραγμάτευσης. Για τον φιλότουρκο Φιλανδό, που ως επίτροπος αρμόδιος για τη διεύρυνση της

Ε.Ε. την περίοδο 2004-2009 επεδίωξε με καουμπόικο τρόπο να εντάξει τους γείτονες στην ευρωπαϊκή κοινότητα, είχα ανέκαθεν τη χειρότερη άποψη, την οποία κατέγραψα επανειλημμένως και δυστυχώς δεν έπεσα έξω. Προκαλούν, όμως, εύλογη αγανάκτηση οι δηλώσεις Ελλήνων αξιωματούχων που υιοθετούν τις θέσεις του και τις θέσεις συνεργατών της Μέρκελ, όπως του Χ. Ζιν, προέδρου του οικονομικού ινστιτούτου IFO που πριν από έναν μήνα ζήτησε να μειωθούν οι μισθοί σε Ελλάδα και Ισπανία κατά 30% και οι δύο χώρες να εξέλθουν από το ενιαίο νόμισμα. Γερμανοτσολιάδες τούς αποκαλεί ο Τζίμης Πανούσης, χαρακτηρισμός που τους περιγράφει απόλυτα. Η παραμονή τους στην κυβέρνηση δημιουργεί τρόμο και ακόμη χειρότερα δεν περιορίζει τα φοβικά σύνδρομα που δημιουργήθηκαν στην κοινωνία από τους Γερμανοτσολιάδες του Παπανδρέου. Το ζητούμενο στην παρούσα συγκυρία δεν είναι ο βασικός μισθός, αλλά η μισθωτή εργασία. Η δραματική μείωση της απασχόλησης βαθαίνει το κοινωνικό ρήγμα και όποια νούμερα και αν αντιπαραβάλει κανείς, αυτά δεν αφορούν τα νοικοκυριά, αλλά τα λογιστήρια (δημόσια και ιδιωτικά). Σίγουρα η καμπύλη πρέπει να διαγράψει την πορεία της μέχρι να αναστραφεί ανοδικά. Δεν παραβλέπω τις προσπάθειες του πρωθυπουργού για τη γρηγορότερη απορρόφηση κοινοτικών πόρων, την προσέλκυση ξένων επενδύσεων και τα επιτεύγματά του στις Βρυξέλλες, όπου κατάφερε να εξασφαλίσει κονδύλια πέρα και από τις πιο αισιόδοξες εκτιμήσεις. Όμως, τέτοιες εμπρηστικές δηλώσεις ανά πάσα στιγμή μπορούν να πυροδοτήσουν την ένταση και κατ’ επέκταση την έκρηξη. Είναι πολύ δύσκολο να συμβεί κάτι τέτοιο, όπως δεν συνέβη και την προηγούμενη τριετία, όταν οι πολίτες υπέστησαν βαρύτατες και απανωτές περικοπές. Από την άλλη, δίνω βάρος και σε τούτη τη σκέψη, ότι μπορεί η έκρηξη να μην έλαβε εξεγερσιακά χαρακτηριστικά, αλλά ατομικά. Κι αυτό μαρτυρούν οι αυξανόμενες αυτοχειρίες και η εξάπλωση των ψυχιατρικών νόσων στο μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού. Ως «εθνική κατάθλιψη» την ονομάτιζε ο Σαμαράς υποσχόμενος ότι θα απαλλαγούμε από αυτήν. Μέχρι στιγμής έχει τηρήσει τις περισσότερες των υποσχέσεών του, αλλά όσο καθυστερεί να χορηγήσει το αντίδοτο, τόσο πιο πολύ ο κόσμος υποφέρει.