Η ελληνική μετανάστευση… σε βιβλίο!

Οι Έλληνες στην άκρη του κόσμου είναι το θέμα ενός νέου βιβλίου.

Συγκεκριμένα ο Βασίλης Βασίλας στο τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Στο πιο μακρινό μέρος του κόσμου» παρουσιάζει τη μεταναστευτική ροή από τη Λέσβο προς τη Ν. Ζηλανδία αλλά και τη γενικότερη ιστορία της εκεί ελληνικής κοινότητας, με ιδιαίτερη αναφορά στους πρωτοπόρους μετανάστες του 19ου αιώνα. Το βιβλίο αποτελεί συνέχεια των δύο προηγούμενων, «Ταξίδια αβεβαιότητας και ελπίδας» (2010) και «Λέσβος: η Πατρίδα μας» (2011).

Ο Βασίλας αφού, αρχικά, παρακολούθησε την πορεία των Λέσβιων μεταναστών προς την Αυστραλία, αποφάσισε

να τους ακολουθήσει -μέσω εκατοντάδων αφηγήσεων και φωτογραφιών- έως το πιο μακρινό, για την Ελλάδα προορισμό, τη Ν. Ζηλανδία. Η γεωγραφική αυτή τοποθεσία λειτούργησε ως εναρκτήριο κίνητρο που σε συμβολικό επίπεδο φανερώθηκε με την εικόνα των φρουρών του ελληνισμού.

Ένα άλλο κίνητρο για να ξεκινήσει το τολμηρό εγχείρημα της έρευνας σε μια άλλη χώρα δημιουργήθηκε όταν διαπίστωσε την έλλειψη καταγραφής στοιχείων και πληροφοριών γι’ αυτή την μικρή και απομακρυσμένη ελληνική κοινότητα, η οποία παρουσίαζε μεγαλύτερο βαθμό ενσωμάτωσης με την ευρύτερη κοινότητα, σε σύγκριση με τις ελληνικές κοινότητες μεγάλων πόλεων όπως αυτές της Μελβούρνης και του Σίδνεϊ.

Αν και το βιβλίο εστιάζεται σε μετανάστες από τη Λέσβο, οι διαφορετικές ιστορίες που παρουσιάζονται επισημαίνουν την καθολικότητα της μεταναστευτικής εμπειρίας, όπου κάθε Έλληνας μετανάστης της Αυστραλίας ή της Νέας Ζηλανδίας μπορεί να ταυτιστεί με αυτές, αλλά και να ανακαλέσει δικές του εμπειρίες μέσω των φωτογραφιών που τις συνοδεύουν.

Ιστορίες του βιβλίου…

Υπάρχουν ιστορίες, όπως αυτή ενός ξεχωριστού εστιάτορα, του Γιώργου Μαστρογεωργίου, από το Πλωμάρι, που κατάφερε με την επιμονή και την αποφασιστικότητα του να αντιμετωπίσει και τελικά να ανατρέψει τους περιοριστικούς νόμους και τις ειδικές άδειες που αφορούσαν την πώληση του γάλακτος, ώστε να επωφεληθούν και οι άλλοι Έλληνες επαγγελματίες.

Υπάρχει η ιστορία της πρώτης Ελληνίδας δασκάλας, της Λευκοθέας Αμπατζή, η οποία έφτασε στο Wellington, στα τέλη της δεκαετίας του ’30 και είχε άμεση επιρροή στην εκπαίδευση των νεαρών Ελλήνων.
Ο Κρητικός, Εμμανουήλ Καλδής, ήταν από τους λίγους που υπηρέτησαν στο στρατό της Νέας Ζηλανδίας κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν και η αρχική του επιθυμία ήταν να βρεθεί και να αγωνισθεί για την πατρίδα του την Κρήτη, κατέληξε να πολεμάει εναντίον των ιαπωνικών στρατευμάτων στα νησιά του Σολομώντα και τελικά να τραυματισθεί.

Οι ιστορίες αποτελούν κατάλληλες ευκαιρίες για να καταγραφούν συγκεκριμένες ιστορικές κοινωνικές συνθήκες και συμπεριφορές όπως είναι οι ιστορίες γυναικών που μετανάστευσαν στη Ν. Ζηλανδία μετά από διακρατικές συμφωνίες εισροής εργατών που υπογράφτηκαν στις αρχές της δεκαετίας του ’60 και βρέθηκαν αντιμέτωπες με την απομόνωση, το γλωσσικό περιορισμό και την αλλοτρίωση.

Η μέθοδος που χρησιμοποίησε ο συγγραφέας στηρίχθηκε στα εθνικά αρχεία πολιτογράφησης του Welli