«Νεφέλες» με… ποπ ματιά

«Αρωμα» της δεκαετίας του ’80, αποσπάσματα από τους Πλατωνικούς Διαλόγους, μουσικά «παιχνίδια» και αναφορές στην… τρόικα, στην αριστοφανική κωμωδία με Στρεψιάδη τον Γιάννη Μπέζο

Μια πολυσυλλεκτική παράσταση, με ποπ εικαστική ματιά, που έκλεινε εμφανώς το μάτι στα 80s, έστησε ο Νίκος Μαστοράκης στο αλώνι της Επιδαύρου. Οι «Νεφέλες» του Αριστοφάνη, παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου, την Παρασκευή στο αρχαίο θέατρο

της Επιδαύρου χειροκροτήθηκαν από περίπου 5.500 θεατές (περίπου 7.500 το Σάββατο), ανάμεσά τους και ο αναπληρωτής υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού Κώστας Τζαβάρας
Αναζητώντας «πατήματα» και τρόπους να ερμηνευτεί το κείμενο, ο σκηνοθέτης (υπεύθυνος και για τη δραματουργική επεξεργασία, τα σκηνικά και τα κοστούμια) ενέταξε στην παράσταση αποσπάσματα από τους Πλατωνικούς Διαλόγους (τα ερμήνευσε με κύρος ο Γιάννης Νταλιάνης), μια εξαιρετική δραματουργική παρέμβαση (όπου αντιπαραβάλλει την εξύβριση του αριστοφανικού Σωκράτη με την εξιδανίκευση του πλατωνικού Σωκράτη), δείχνοντας ότι ο σκηνοθέτης έχει φτάσει στον πυρήνα του έργου. Μάλιστα στο φινάλε είναι εμφανές ότι ο Σωκράτης αποχωρεί για να πάει στην καταδίκη του, να πιει το κώνειο. Ωστόσο, ο Νίκος Μαστοράκης δεν έμεινε σε αυτόν τον πυρήνα. Γύρω του έστησε ένα παιχνίδι, ένα μουσικο-λεκτικό «πανηγύρι», ένα λανθάνον σχόλιο, αποδυναμώνοντας την κεντρική ιδέα. Φόρτωσε το κείμενο με επικαιροποιήσεις («ένα φως είπαμε κι εσείς ανάψατε ολόκληρο το θέατρο, λες κι έχουμε μια τράπεζα για να πληρώνουμε» ή «Εδώ είναι η Αθήνα; Πού είναι η τρόικα, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Κασιδιάρης; Πού είναι όλοι αυτοί οι εργαζόμενοι;» λέει ο Στρεψιάδης), με παρεμβάσεις παντός τύπου, με δάνεια (στο εικαστικό μέρος) από το κιτς του ’80.
Λάτιν, ραπ, ποντιακά
Η δε μουσική (Σταύρος Γασπαράτος), που είχε σημαντικό ρόλο (κάποιοι διάλογοι ειπώθηκαν τραγουδιστά), υπήρξε ενδιαφέρουσα και με ωραία ακούσματα, διέθετε ποικιλία και φαντασία (από αφρικάνικη έως λάτιν και από ραπ και ποντιακά έως λαϊκό και ρεμπέτικο), αλλά ανακόλουθη ως προς την παράσταση. Το μήνυμα της παράβασης, για παράδειγμα, με τις Νεφέλες σε ρυθμό μπόσα νόβα να τραγουδούν το κείμενο, χάθηκε εντελώς (οι Νεφέλες δεν αποχωρίστηκαν ούτε εκείνη τη στιγμή τα καπέλα τους και το βέλο που τους σκέπαζε τα πρόσωπα).
Σε ένα σχετικά ογκώδες σκηνικό από φελλό (κάλυπτε ολόκληρη την ορχήστρα της Επιδαύρου), μεταξύ αρένας και Βουλής, με δύο μικρόφωνα σε ένα βάθρο τοποθετημένο πάνω στη θυμέλη, ο Γιάννης Μπέζος υποδύθηκε τον υστερόβουλο, καταφερτζή, κουτοπόνηρο, πνιγμένο από τα χρέη Στρεψιάδη με αμεσότητα και σκηνικό ήθος.
Ο Φειδιππίδης-Μάκης Παπαδημητρίου, ένας εξαιρετικός ηθοποιός που «γεννάει» στη σκηνή, με μαλλί άφρο, στολή μηχανόβιου κι αναζητήσεις τύπου πώς «θα στήσει την ΧΤ 550 καντήλι και μετά θα ξύσει την πινακίδα κάτω» (εξ ου και η παρομοίωσή του με τον Στηβ Ντούζο) στο τέλος θα κουρευτεί και με φυσικότητα θα πει «εγέρθητω» στον πατέρα του Στρεψιάδη, χτυπώντας το μαστίγιο («Οποιος έχει μαστίγιο έχει και μικρόφωνο. Αυτή