Προκλητική κι αμετανόητη

Της Αρτζης Αθανασοπούλου

«Η εγκατάσταση των προσφύγων στην Καισαριανή αντανακλά τη γενική κατάσταση στην Ελλάδα, της αδιαφορίας και της εγκατάλειψης. Η μοναδική παρηγοριά των κατοίκων ήταν ο καθαρός αέρας. Ισως, αν δεν υπήρχε το φυσικό αυτό δώρο, να είχε νεκρωθεί ο συνοικισμός, καθώς οι συνθήκες διαβίωσης χαρακτηρίζονται από άθλιες έως αβίωτες.
Αρχικά, οι πρόσφυγες εγκαταστάθηκαν σε σκηνές, όπου παρέμειναν για αρκετό χρονικό διάστημα. Κατόπιν κατασκευάστηκαν από το κράτος 500 ξύλινα παραπήγματα και 1.000 πλινθόκτιστα δωμάτια. Η επιτροπή αποκαταστάσεως ανέλαβε να βελτιώσει τη θέση των προσφύγων και κατασκεύασε 350 σπίτια με τρεις ή τέσσερις κατοικίες διαφόρων τύπων. [...]
Η κατάσταση των ανθρώπων που έμεναν στα παραπήγματα ήταν απελπιστική, αρκεί να σημειωθεί ότι σε κάθε ξύλινο σπιτάκι κατοικούσαν δύο οικογένειες. […] Η ύδρευση του προσφυγικού αυτού πληθυσμού γινόταν με βυτία του δήμου και τις ελλείψεις τις αναπλήρωναν οι υδροπώλες, οι οποίοι εμπορεύονταν το νερό. […] Στο μεγάλο ρέμα (ντερές) οι ακαθαρσίες, τα σκουπίδια, τα ράκη της ταπητουργίας παρουσίαζαν φρικτό θέαμα».

Τι θα είχαν μάθει;
To παραπάνω απόσπασμα δόθηκε ως τέταρτο θέμα στο μάθημα Ιστορίας στις φετινές πανελλήνιες. Οι μαθητές που κλήθηκαν να απαντήσουν, αξιοποιώντας τις ιστορικές τους γνώσεις, είναι εκείνοι που έξι χρόνια πριν διάβαζαν στο βιβλίο της Ιστορίας τους ότι «στις 27 Αυγούστου του 1922 ο τουρκικός στρατός μπαίνει στη Σμύρνη. Χιλιάδες Ελληνες συνωστίζονται στο λιμάνι προσπαθώντας να μπουν στα πλοία και να φύγουν για την Ελλάδα».
Καταλαβαίνετε ότι αν δεν είχε γίνει τότε σάλος με το βιβλίο της Ρεπούση, οι φετινοί υποψήφιοι στις πανελλαδικές θα ήταν αδύνατο να αντιληφθούν την κατάσταση των προσφύγων, όπως περιγράφεται στο παραπάνω απόσπασμα, αφού αυτό που είχαν διδαχθεί στη Στ’ Δημοτικού δεν ήταν παρά ένας συνωστισμός, κάτι δηλαδή σαν παραμονές Δεκαπενταύγουστου στο λιμάνι του Πειραιά. Ευτυχώς, τα αντανακλαστικά διδασκόντων και πολιτικών λειτούργησαν και το βιβλίο, μετά τη γενική κατακραυγή, αποσύρθηκε.

Δεν σταμάτησε…
Οι εθνομηδενιστικές αντιλήψεις, όμως, της Μαρίας Ρεπούση δεν σταμάτησαν εκεί. Ενώ θα περίμενε κανείς ότι μετά από έναν τέτοιο διασυρμό θα σώπαινε, συνέχισε να προκαλεί ακόμη και από τα βουλευτικά έδρανα. Αποχώρησε πέρυσι τον Μάιο από την αίθουσα τη Βουλής, την ώρα που ζητήθηκε να τηρηθεί ενός λεπτού σιγή για την ημέρα μνήμης που καθιερώθηκε για την ποντιακή γενοκτονία.
«Κυρά μου, ποια είσαι συ» ήταν η οργισμένη απάντηση του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου πέρυσι το καλοκαίρι στη δήλωση της βουλευτή της ΔΗΜΑΡ ότι «ο υποχρεωτικός εκκλησιασμός δεν έχει καμία θέση στο σύγχρονο ελληνικό-ευρωπαϊκό σχολείο». «Μαζέψτε την» φώναζε ο δήμαρχος του Μεσολογγίου, όταν η Ρεπούση δήλωνε ότι οι αναπαραστάσεις ιστορικών γεγονότων, όπως η Εξοδος του Μεσολογγίου, «αναπαράγουν την εθνικιστική έξαρση».

Περί «εθνικών μύθων»
Το πιο πρόσφατο «κορυφαίο» ήταν η επίμαχη επιστολή στην οποία ζητούσε στους παραλήπτες να μην αφήσουν να περάσει διάταξη στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που ποινικοποιεί την άρνηση των γενοκτονιών, όπως των Ποντίων και των Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Την επιστολή ακολούθησε η εξής μυθική δήλωσή της, ερωτηθείσα σε ραδιοφωνικό σταθμό για τον χορό το Ζαλόγγου: «Κάθε λαός δημιουργεί εθνικούς μύθους». Και, βέβαια, ξεσήκωσε τους πάντες ακόμα και τους συντρόφους της, ζητώντας της να δείξει «αυτοσυγκράτηση» κυρίως βέβαια γιατί δημιουργεί προβλήματα στο κόμμα. Ο ίδιος ο πρόεδρος του κόμματος, Φώτης Κουβέλης, «άδειασε» τη βουλευτή του, δηλώνοντας από τη Θεσσαλονίκη ότι «αξιώνουμε τη διεθνή αναγνώριση της γενοκτονίας. Τιμούμε τους νεκρούς και δεν τους λησμονούμε».

Η απάντηση του Μίκη
«Αν είχα δύναμη, θα έλεγα στη Ρεπούση “είναι προσόν που ζεις στην Ελλάδα και είσαι Ελληνας. Αν δεν το καταλαβαίνεις, πήγαινε αλλού, πήγαινε να ζήσεις στη Νιγηρία» ήταν τα οργισμένα λόγια του Μίκη Θεοδωράκη και ίσως το πιο ηχηρό χαστούκι που δέχτηκε η κυρία Ρεπούση από τον ελληνικό πνευματικό κόσμο.
Η ίδια βέβαια με κείμενά της τόσο στην Ενωση Συντακτών όσο και διαδικτυακά εξηγούνταν με βασικό επιχείρημα ότι «η δημοκρατία πρέπει να προστατεύει την ελεύθερη άποψη, την αντίθετη γνώμη». Στην ιστορία, όμως, που καταγράφει γεγονότα δεν μπορεί να υπάρχει αντίθετη γνώμη, αλλά μόνο διαστρέβλωση. Και όταν, μάλιστα, υπάρχουν ντοκουμέντα που πιστοποιούν τι πραγματικά συνέβη σε μια χρονική περίοδο και δεν είναι μόνο οι προφορικές παραδόσεις προβληματίζει η εμμονή κάποιων «ιστορικών» να αμφισβητούν τα γεγονότα ή να τα αποσιωπούν, αψηφώντας τα σοφά λόγια του νομπελίστα μας Γιώργου Σεφέρη: «Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν, σβήνει κανείς και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον».

Τι έγραφαν οι ξένοι αξιωματούχοι της εποχής και οι παγκοσμίου φήμης ανθέλληνες
Μια αναφορά του νομικού συμβούλου του σουλτάνου Τσεμάλ Μουσκέτ, την περίοδο 1919-1920, που βρέθηκε, μάλιστα, στα αρχεία του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, όπως αναφέρει ο καθηγητής Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο, Κώστας Φωτιάδης, είναι χαρακτηριστική της κατάστασης τότε: «Η κυβέρνηση της Αγκυρας αποφάσισε ότι αρχικά οι Ελληνες των περιοχών του Αταμπαζάρ και του Κάλτρας και μετέπειτα οι Ελληνες του Πόντου θα σφαγιαστούν και θα εξολοθρευτούν. Αυτός ανέθεσε στον Γιαούρ Αλί να κάψει ολοκληρωτικά το ελληνικό χωριό που βρίσκεται κοντά στο Γκέιβ και να σκοτώσει όλους τους κατοίκους του. Η τραγωδία διήρκεσε δύο μέρες. Το χωριό με τα δώδεκα εργοστάσια και τα ωραία κτήρια έγινε σκουπιδότοπος. Το 90% είτε σφαγιάστηκε είτε κάηκε.
Οι λίγοι που κατάφεραν να δραπετεύσουν και να σωθούν κατέφυγαν στα βουνά. Για να διατηρήσει τους Τσέτες του ο Μουσταφά Κεμάλ αναγκάστηκε να βρει κάποια περιοχή από όπου θα έκαναν επίθεση. Γι’ αυτόν τον σκοπό πήγε στη περιοχή του Πόντου. Οι σφαγές, οι λεηλασίες και η εξολόθρευση των κατοίκων της περιοχής αυτής κράτησαν από τον Φεβρουάριο μέχρι τον Αύγουστο».

Γερμανοί και Αυστριακοί
Στις 16 Ιουλίου του 1916 έγραφε ο Γερμανός πρόξενος Kuchoff από την Αμισό προς το Βερολίνο: «Ολόκληρος ο ελληνικός πληθυσμός της Σινώπης και της παραλιακής περιοχής της επαρχίας της Κασταμονής έχει εξοριστεί. Η εξορία και η εξολόθρευση στα τουρκικά είναι έννοιες ταυτόσημες, αφού όποιος δεν δολοφονηθεί είναι καταδικασμένος να πεθάνει από την πείνα ή τις αρρώστιες».
Στις 31 Ιανουαρίου 1917 έγραφε στην αναφορά του ο Αυστριακός καγκελάριος Hollweg: «Οι ενδείξεις είναι ότι οι Τούρκοι σκοπεύουν να εξολοθρεύσουν το ελληνικό στοιχείο ως εχθρικό για το κράτος, όπως έκαναν νωρίτερα με τους Αρμένιους. Η στρατηγική που εφαρμόζεται από τους Τούρκους περιλαμβάνει τον εκτοπισμό των ανθρώπων προς το εσωτερικό της Τουρκίας χωρίς, όμως, να λαμβάνονται μέτρα για την επιβίωσή τους, εκθέτοντάς τους στον θάνατο, την πείνα και τις αρρώστιες. Τα εγκαταλειμμένα σπίτια κατόπιν λεηλατούνται και καίγονται. Οσα συνέβησαν στους Αρμένιους επαναλαμβάνονται τώρα με τους Ελληνες».
Αυτές είναι κάποιες από τις πολλές αναφορές που περιγράφουν τι συνέβη εκείνη τα μαύρη χρονιά στη Μικρά Ασία. Επιλέχθηκαν, δε, οι αναφορές ξένων προκειμένου να είναι πιο αντικειμενικές και ίσως λιγότερο μυθώδεις που δεν αρέσουν στην κυρία Ρεπούση.

Γιατί δεν πείθεται;
Βέβαια, είναι απορίας άξιο πώς μια καθηγήτρια Ιστορίας, που δεν πείθεται από την προφορική παράδοση, να μη λαμβάνει υπόψη ούτε επίσημα έγγραφα τέτοιου είδους. Πολλοί κακεντρεχείς ίσως θα έσπευδαν να πουν πως το αποτύπωμα της κυρίας Ρεπούση δεν είναι και τόσο μεγάλο στον τομέα της επιστήμης, όπως αποκάλυψε και ο Τύπος. Δεν έχει να δώσει και κάτι από το ερευνητικό της έργο στην επιστημονική κοινότητα στην οποία είναι άγνωστη. Βέβαια, παρ’ όλα αυτά από αναπληρώτρια έγινε καθηγήτρια λίγο μετά την εκλογή της στη Βουλή. Και παρότι δεν διαθέτει περγαμηνές, της ανατέθηκε να συγγράψει το βιβλίο της ΣΤ’ Δημοτικού με τα γνωστά επακόλουθα. Και όλως τυχαίως το συγκεκριμένο βιβλίο είχε χρηματοδοτηθεί από τον Τζορτζ Σόρος, στο πλαίσιο της δράσης του να χρηματοδοτεί γνωστούς «φιλελεύθερους» κύκλους, αλλά και τις περίφημες «πορτοκαλί επαναστάσεις», αλλά και βιβλία που αλλάζουν την ιστορία όντας γραμμένα από «προοδευτικούς προφέσορες».
Αλλαγή ιστορίας, προφέσορες, και όλως τυχαίως στο νου μας ήρθαν διάφορα δημοσιεύματα ξένων εφημερίδων για την τουρκική πρακτική να χρηματοδοτούν αμερικανικά κυρίως πανεπιστήμια για να διδάσκεται η ιστορία με τέτοιον τρόπο ώστε να ευνοείται η Τουρκία.

«Τουρκική βιτρίνα»
Οι «New York Times» στις 22 Μαΐου του 1996 έγραψαν ότι το Πρίνστον «λειτουργούσε ως βιτρίνα της τουρκικής κυβέρνησης», καθώς όπως κατήγγειλαν και άλλες εφημερίδες είχαν κάνει ανήθικη χρήση κονδυλίων από την Τουρκία. Και αυτό γιατί σε άλλα άρθρα που προηγήθηκαν σε άλλες εφημερίδες ανέφεραν ότι η τουρκική κυβέρνηση χρησιμοποιούσε ακαδημαϊκούς στα πανεπιστήμια των ΗΠΑ για να διαστρεβλώνει την ιστορία της και να μη γίνεται αναφορά στη γενοκτονία των Αρμενίων. Η αλήθεια είναι ότι, προκειμένου να περάσουν κάποιες πολιτικές απαιτείται η συμβολή «επιστημόνων», γι’ αυτό δυστυχώς πολλοί πωλούνται για να εξυπηρετήσουν άλλα συμφέροντα. Βέβαια, όταν αυτό αποκαλυφθεί, οι «μπλεγμένοι» συνηθίζουν να επιχειρηματολογούν πάνω στη βάση ότι το διαφορετικό πειράζει και ότι όλα αυτά είναι συνωμοσιολογίες.

Θεωρίες συνωμοσίας
Είπαμε συνωμοσιολογίες και στο μυαλό μας τώρα ήρθε η διαβόητη δήλωση του Κίσινγκερ που φέρεται να είπε σε συνάντηση υψηλά ιστάμενων σε ξενοδοχείο στην Ουάσιγκτον: «Ο λαός των Γκρεκών είναι αναρχικός και δύσκολος να τιθασευθή. Γι’ αυτό πρέπει να τον χτυπήσουμε βαθιά στις πολιτιστικές του ρίζες. Τότε ίσως αναγκασθή να συμμορφωθή. Εννοώ να πλήξουμε τη γλώσσα του, τη θρησκεία του, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε τη δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, ώστε να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, στην Ανατολική Μεσόγειο και στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτήν τη νευραλγική περιοχή στρατηγικής σημασίας για μας».
Επίσημα το διέψευσε ο Κίσινγκερ, γι’ αυτό και όποιος το επικαλείται θεωρείται ότι είναι λάτρης των θεωριών της συνωμοσίας περί ανθελληνισμού. Οι κινήσεις της κυρίας Ρεπούση αναγκάζουν και τον πιο ανίδεο να μπει στον πειρασμό να σκεφτεί τέτοιες συνωμοσίες και ίσως και άλλες πιο μακρινές…