Στο ίδιο τσουβάλι;

*** Μπορεί να είναι στο ίδιο τσουβάλι ο ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή και τους Ανεξάρτητους Έλληνες του Πάνου Καμμένου; Στο ίδιο τσουβάλι να είναι ακόμα η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το Κίνημα του Γεωργίου Παπαδόπουλου του Γεωργίου; Προφανώς

όχι, είναι η λογική απάντηση. Μπορεί να θεωρείται κόμμα το ΠΑΣΟΚ του 12% και η ΔΗΜΑΡ του 6% και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ του 27% και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες του 7,5%; Προφανώς όχι, είναι η απάντηση.
Εάν κάποιος απαντά «ναι» σε αυτά τα ερωτήματα; Θα ρωτήσετε ποιος μπορεί να τα κάνει όλα αυτά; Ο Πρετεντέρης είναι η απάντηση. Και τότε αυθόρμητα σκέπτεται κανείς μεγαλόφωνα: «Ω, Θεέ μου… Πόσο Πρετεντέρης πρέπει να είσαι για να έχεις τέτοια θέση σε αυτά τα ερωτήματα»;
Μπορείτε να βγάλετε ασφαλή συμπεράσματα για το αν υπερβάλλουμε ή όχι διαβάζοντας ένα πρωτοφανές, όσο και κατάπτυστο, άρθρο του εν λόγω Πρετεντέρη την επομένη των εκλογών. Σε διπλανή στήλη θα διαβάσετε την κριτική ενός πολίτη στον Πρετεντέρη και στην παρέα του ΜΕGΑ για τον τρόπο παρουσίας και στάσης στο κανάλι της διαπλοκής το βράδυ των εκλογών. Διαβάστε και βγάλτε συμπεράσματα.

«Βοηθήστε, καλοί μου άνθρωποι, την ελίτ που χάνεται…»

Ακολουθεί το άρθρο του Πρετεντέρη στις 18 Ιουνίου στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ»:
Η Ελλάδα στα δύο!
Ανεξάρτητα από το συγκεκριμένο εκλογικό αποτέλεσμα, η Ελλάδα βγήκε χθες από την κάλπη κομμένη στα δύο. Και μια χώρα κομμένη στα δύο είναι μια χώρα καταδικασμένη – όποια πλευρά και αν υπερισχύει κάποια στιγμή στα σημεία… Αυτός ο νέος «εθνικός διχασμός» εκδηλώνεται σε τρία επίπεδα, που δεν αναπαράγουν τους παλαιούς διαχωρισμούς Δεξιάς και Αριστεράς ή πλούτου και φτώχειας ή κέντρου και περιφέρειας.
Πρώτο επίπεδο, το πολιτικό. Από τη μια πλευρά έχουμε τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ και τα μικρότερα ευρωπαϊκά κόμματα. Από την άλλη υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, η Χρυσή Αυγή και οι μικρότερες οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς ή Δεξιάς. Συνοπτικά, τα δύο αυτά «στρατόπεδα» είναι περίπου ισοδύναμα – με το ΚΚΕ σε έναν ιδιότυπο «μεσαίο ρόλο»…
Δεύτερο επίπεδο, η Ευρώπη. Για πρώτη φορά μετά τη Μεταπολίτευση ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός της χώρας έπαψε να είναι το δεδομένο και έγινε το ζητούμενο.
Από τη μια πλευρά έχουμε μια Ελλάδα εσωστρεφή και φοβική, που συμπεριφέρεται ως χώρα κατακτημένη. Από την άλλη, υπάρχει μια Ελλάδα εξωστρεφής και περισσότερο κοσμοπολίτικη, της οποίας η θέση έχει αποδυναμωθεί από τη στιγμή που η ίδια η θέση της Ελλάδας αποδυναμώθηκε.
Τρίτο επίπεδο, το σύστημα εξουσίας.
Από τη μια πλευρά καταγράφεται η αποτυχία και η αδυναμία των παραδοσιακών ελίτ της Μεταπολίτευσης να εξασφαλίσουν την κοινωνική συνοχή και να ηγηθούν αποτελεσματικά της χώρας – με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα την απαξίωση του πολιτικού προσωπικού… Από την άλλη πλευρά, και λόγω αυτού του κενού, έχει συγκροτηθεί μια ιδιότυπη συμμαχία όσων αισθάνονται ότι για κάποιους λόγους βρέθηκαν στην «απέξω» και των οποίων μοναδική φροντίδα είναι πλέον η προσωπική τους διάσωση – ό,τι και αν αυτό κοστίζει στον τόπο… Τούτων όλων δοθέντων,