Το Γκάζι με μια άλλη ματιά…

Σάββατο βράδυ. ‘Ωρα 23:15μμ. Έχει ήδη περάσει ένα μισάωρο από τη στιγμή που πάτησα το πόδι μου στο Γκάζι. Ωστόσο, είμαι τόσο αισιόδοξη ότι τελικά θα βρω να παρκάρω που τίποτα δε με πτοεί και συνεχίζω να ψάχνω. Ε βέβαια, μάθαμε όλοι το Γκάζι τώρα το νέο must της εποχής! Με τα πολυσύχναστα σοκάκια, τα alternative μαγαζιά, τα old time classic ρακομελάδικα και τους ειδικά διαμορφωμένους χώρους έκφρασης της τέχνης με αποκορύφωμα την Τεχνόπολη! Και ενώ

συνεχίζω το παραλήρημα, ξαφνικά βλέπω μπροστά μου ένα θωρηκτό μαύρο jeep να βγάζει alarm και επιταχύνω για να προλάβω τη θέση από τα λοιπά «κοράκια.» Ομολογουμένως, αυτό είναι που λέμε τύχη βουνό για το ταπεινό μου Fiatάκι.

Ώρα 23:30. Προχωρώ στην Κωνσταντινουπόλεως και ένα αλλοπρόσαλλο βουητό διαπερνά στ’ αυτιά μου-ένα μείγμα δυνατού bit και εκστασιασμένων κραυγών- ενώ παράλληλα «έχω κολλήσει στην κίνηση», μου φαίνεται κατόρθωμα να φθάσω στην κεντρική πλατεία, αφού θα πρέπει να διασχίσω όλη αυτή τη λαοθάλασσα μπροστά μου! «Πατείς με, πατώ σε», ο ένας σπρώχνει από δω, ο άλλος από ΄κει, μια κυρία  φοβάται μην της κλέψουν την τσάντα και την κρατά τόσο σφιχτά λες και έχει μωρό στην αγκαλιά και σα να μην έφθαναν αυτά, πρέπει να υποστώ και τον τσακωμό του νεαρού ζευγαριού ακριβώς μπροστά μου. Βήμα βήμα συνεχίζω να προχωρώ λοιπόν και κάπου εκεί στο βάθος βλέπω μια μορφή να κουνά πάνω κάτω τα χέρια και να φωνάζει επιδεικτικά «Εδώ, εδώ!» και λέω από μέσα μου « Η Ιωάννα είναι αυτή?» ώσπου πριν προλάβω να το καταλάβω, έχω ήδη φθάσει δίπλα της. «Επιτέλους!» αναφωνώ καθώς δίνουμε ένα πεταχτό στο μάγουλο και περπατάμε με γρήγορα βήματα προς ένα καλόγουστο μικρό bar. Ευτυχώς για καλή μας τύχη φαίνεται ότι θα βρούμε να κάτσουμε κιόλας. Ωωω τι χλιδή!

‘Ωρα 00:15 πμ. ‘Eνα amaretto ήταν αυτό που χρειαζόμουν για να χαλαρώσω κάπως από το σοκ των 23:30. Καθώς συζητάμε, παρατηρώ αυτά που συμβαίνουν γύρω μου. Ζευγάρια να τσακώνονται με αφορμή προφανώς το ιδιαίτερα προκλητικό ντύσιμο ορισμένων «ξετσίπωτων» δεσποινίδων, αγανακτισμένοι (μάλλον) χωρισμένοι 45άρηδες να πίνουν μόνοι τους στο bar, εργένηδες γιάπηδες να κάνουν καμάκι και ένα σωρό από σχεδόν μεθυσμένες γυναίκες νεαρής ηλικίας και όχι μόνο να χορεύουν προκλητικά κάτω από τα χαμηλά φώτα. Από την άλλη, λιγοστά ζευγαράκια που φαίνεται να απολαμβάνουν τον έρωτά τους και μερικούς gay να πίνουν με στυλ daiquiri και να «γδύνουν με τα μάτια τους» τον barman. Εκείνη τη στιγμή, ένιωσα πως το δικό μου τραπέζι έμοιαζε σαν τη μύγα μες στο γάλα, που δεν είχε ανάγκη από παρεκτροπές και υπερβολές, απλώς ήθελε να απολαύσει ένα ποτό με χαλαρή συζήτηση. «Ε λοιπόν ή εμείς δε συμβαδίζουμε με την εποχή ή η εποχή με εμάς» λέω κάνοντας χαβαλέ στη φίλη μου. «Μάλλον θα έπρεπε να έχουμε γεννηθεί σε άλλη εποχή» λέω, ενώ εκείνη γελώντας κουνά το κεφάλι με τρόπο που δείχνει να συμφωνεί μαζί μου.

Κι εκείνη τη στιγμή είναι που μου ‘ρχεται μια φράση που κάποτε είχα διαβάσει κάπου: «Η ζωή δεν είναι πρόβα. Η κάθε μέρα είναι πρεμιέρα.» Κι όντως, έτσι διαπιστώνω πως είναι αρκετά συχνά σ