Tottός: Κύριε Μιχαλολιάκο, να κάτσω;

Εμείς, κύριε Μιχαλολιάκο μου, σηκωνόμαστε πάντα στο σχολείο όταν μπαίνει στην τάξη η διευθύντρια, η κυρία Φεράκη, προς ένδειξη σεβασμού. Και φωνάζουμε όλοι μαζί “Καλημέρα, κυρία Φεράκη!”. Μετά η δασκάλα μας μας λέει να κάτσουμε και καθόμαστε. Αλλά εσείς το ξεχάσατε μάλλον και είμαι όρθιος από το βράδυ της Κυριακής...
Τότε, που βλέποντας στην τηλεόραση το ποσοστό που πήρατε ο μπαμπάς άρχισε να μουντζώνει ασταμάτητα την κυρία Τρέμη (που ξέρω ότι και εσείς αντιπαθείτε), η μαμά χοροπηδούσε με το Palmolive στα χέρια (προφανώς από τη χαρά της) και η γιαγιά (που έχει ζήσει κατοχή και κάθε βράδυ μου λέει μια φοβερή ιστορία από τότε - ωραίες εποχές!) έβγαλε μια άναρθρη κραυγή και κατουρήθηκε πάνω της (κι αυτή από την χαρά της).

Εγώ όμως χάρηκα πιο πολύ απ’ όλους (κι ας μην κατουρήθηκα), γιατί πάντα σας συμπαθούσα και θα σας εξηγήσω τον λόγο. Μου θυμίζετε ένα χοντρό νεαρό στην πολυκατοικία μας, που κάθε φορά που τον συναντώ με κοιτάζει σαστισμένα με το στόμα ανοιχτό, φωνάζει κάτι ακαταλαβίστικα, κουνάει πάνω κάτω τα χέρια και του τρέχουν τα σάλια! Κι όταν ρώτησα τη μαμά, γιατί με κοιτάζει έτσι αυτός ο νεαρός, μου είπε ότι πρόκειται για παιδί με ειδικές ικανότητες και θέλει να παίξουμε.

Πιστεύω λοιπόν ότι κι εσείς είστε “κύριος με ειδικές ικανότητες” και θέλετε να παίξουμε, αλλά δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς παιχνίδι θα παίξουμε, γιατί τρεις μέρες τώρα έχω σκυλοβαρεθεί να στέκομαι όρθιος χωρίς να κάνω κάτι. Επίσης θεωρώ ότι ίσως θα παίζαμε καλύτερα αν φωνάζαμε κι άλλους “κυρίους με ειδικές ικανότητες” (όχι φυσικά τις ίδιες με τις δικές σας, εσείς δεν πιάνεστε με τίποτα!). Προτείνω τον κύριο Καρατζαφέρη, που εκτός ότι θα έρθει με το όπλο του θα μας πει κι ένα αρχαίο ρητό να ευθυμήσουμε, και τον κύριο Βορίδη, που νομίζω τον ξέρετε από παλιά, αλλά τώρα δεν σας μιλάει, πιστεύω όμως ότι κατά βάθος πάντα σας αγαπάει!

Το θέμα είναι τώρα τι θα παίξουμε. Επειδή βλέπω ότι με τα παιχνίδια της δράσης δεν τα πηγαίνετε πολύ καλά (τρεις μέρες όρθιος και ακούνητος, καμία έμπνευση!) προτείνω να παίξουμε... κρεμάλα! Αλλά σας το λέω από τώρα (γιατί οι κανόνες είναι κανόνες κι εσείς άλλωστε ξέρετε από πειθαρχία) ότι δεν πρόκειται να σας βοηθήσω αν δεν ξέρετε να μου πείτε γράμματα. Το λέω αυτό γιατί έχω διαπιστώσει ότι εσείς και οι φίλοι σας έχετε ένα μικρό πρόβλημα με την ορθογραφία και γενικότερα με την αλφάβητο (μα γιατί; εμείς την μάθαμε στην πρώτη δημοτικού!). Χρησιμοποιείτε τα μισά γράμματα. Είναι κι αυτό “ειδική ικανότητα”;

Λοιπόν, αρχίζουμε. Ζωγράφισα την κρεμάλα και το σκοινί. Έβαλα τη λέξη. Και πάει ως εξής. Μου λέτε γράμμα. Αν δεν υπάρχει, ζωγραφίζω το πρόσωπό σας. Κι άλλο γράμμα. Ζωγραφίζω το σώμα σας. Κι άλλο γράμμα. Ζωγραφίζω τα χέρια σας. Κι άλλο γράμμα. Ζωγραφίζω τα πόδια σας. Κρεμαστήκατε, κύριε Μιχαλολιάκο μου. Μα γιατί; Ήταν τόσο εύκολη λέξη. ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ.

Κύριε Μιχαλολιάκο, μόλις κάθησα.

Tottός