Ο Economist αναλύει τις προκλήσεις για τον επόμενο Πρόεδρο της Κύπρου

Ο επόμενος πρόεδρος της Κύπρου θα κληθεί να διαχειριστεί μία διόλου ελκυστική κληρονομιά, σχολιάζει το βρετανικό περιοδικό Economist σε άρθρο του για τις εκλογές στο νησί.

Όπως γράφει, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις ο Νίκος Αναστασιάδης

θα είναι «σχεδόν σίγουρα» ο νικητής των προεδρικών εκλογών, ενώ παράλληλα «προκάλεσε έκπληξη το γεγονός ότι ο Σταύρος Μαλάς πήγε τόσο καλά στον πρώτο γύρο», το περιοδικό εκτιμά ότι η λιτότητα που θα ακολουθήσει ίσως γίνει πιο πολύ αισθητή λόγω της πολιτικής που εφάρμοσε ο Δημήτρης Χριστόφιας.

Συγκεκριμένα, ο Economist κάνει λόγο για καθυστέρηση στη διάσωση με την ελπίδα ότι η Ρωσία θα προσέφερε νέο δάνειο χωρίς όρους, για αύξηση των παροχών πρόνοιας και για διπλασιασμό των ανέργων. «Παρόλα αυτά, λιγότεροι από το 1/4 των ψηφοφόρων του ΑΚΕΛ αυτομόλησαν», αναφέρει το δημοσίευμα, με τον πολιτικό επιστήμονα στο Πανεπιστήμιο Λευκωσίας, Χούμπερτ Φάουστμαν να σχολιάζει ότι για τις αριστερές οικογένειες στην Κύπρο το ΑΚΕΛ είναι «σχεδόν θρησκεία».

Αναφορά γίνεται και στο ΔΗΚΟ, που χαρακτηρίζεται ως το κόμμα στο οποίο «πρέπει να πας» για μια θέση στον κρατικό μηχανισμό αν δεν είσαι υποστηρικτής του κομμουνιστικού κόμματος. Αναφέρεται ότι ακόμα και υποστηρικτές του κ. Αναστασιάδη αντιτίθενται στις ιδιωτικοποιήσεις, τις οποίες όμως θα απαιτήσουν οι πιστωτές, μαζί με πάγωμα σε μισθούς και συντάξεις, σε προσλήψεις δημοσίων λειτουργών και σε κοινωνικά επιδόματα. Παρατίθενται επίσης οι προβλέψεις της ΕΕ για μείωση του ΑΕΠ κατά 1,7% φέτος και για έλλειμμα του προϋπολογισμού που ίσως φτάσει το 6% του ΑΕΠ.

Ο Economist σχολιάζει ότι αυτά τα μεγέθη είναι «ασήμαντα» σε σύγκριση με τα δεδομένα στην Ελλάδα, αλλά προσθέτει ότι η Κύπρος παρόλα αυτά θα δυσκολευθεί να βρει διέξοδο: «Η οικονομία εξαρτάται πολύ από τον τουρισμό από την ΕΕ και τις χρηματοοικονομικές υπηρεσίες που προσφέρονται σε ρωσικές εταιρείες». Σχολιάζεται πως η Κύπρος διασφαλίζει ότι συμμορφώνεται με το γράμμα των ευρωπαϊκών κανόνων για το ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, αλλά ότι «παραμένουν οι αμφιβολίες για την εφαρμογή τους», με αποτέλεσμα ο κ. Αναστασιάδης (ως επικρατέστερος νέος πρόεδρος) ίσως να υποχρεωθεί να αποδεχθεί έλεγχο των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών από ιδιωτική εταιρεία ως όρο για τη συμφωνία διάσωσης.

Ως αχτίδα ελπίδας περιγράφεται ο εντοπισμός κοιτασμάτων φυσικού αερίου, που μπορούν να κρύβουν και κοιτάσματα πετρελαίου σε μεγαλύτερο βάθος, με προοπτική υψηλών εσόδων επί δύο δεκαετίες μετά το 2019, σύμφωνα με τη συμβουλευτική εταιρεία Wood Mackenzie. Παρόλα αυτά το περιοδικό προειδοποιεί ότι η ενεργειακή οικονομική άνθιση δε συνιστά βεβαιότητα, καθώς η διαδικασία εξόρυξης και μεταφοράς του αερίου από τόσο μεγάλο βάθος κοστίζει πολύ.

Ο Economist αναφέρεται για ακόμα μία φορά στο ενδεχόμενο της οικονομικότερης λύσης μεταφοράς του αερίου μέσω Τουρκίας. «Οι αισιόδοξοι ελπίζουν ότι το αέριο θα μπορούσε να μετατραπεί από απλώς ένα ακόμα πρόβλημα σε καταλύτη για συμφιλίωση Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων μετά από την τουρκική στρατιωτική ‘παρέμβαση’ του 1974 που προκλήθηκε από το ελληνικής έμπνευσης πραξικόπημα», γράφει το βρετανικό περιοδικό, κάνοντας επίσης λόγο για πρόθεση των Ελληνοκυπρίων να μοιραστούν τον πλούτο του φυσικού αερίου με το φτωχότερο τουρκοκυπριακό «μίνι-κράτος» σε περίπτωση επανένωσης. Σχολιάζεται δε ότι οι διεθνείς σύμβουλοι έχουν εξοργιστεί από το ελληνοκυπριακό δόγμα πως «τίποτα δεν είναι συμφωνημένο μέχρι να συμφωνηθούν όλα».

Καταλήγοντας το άρθρο αναφέρει πως ίσως ο κ. Αναστασιάδης, εφόσον εκλεγεί, ενεργήσει διαφορετικά. Γράφει ότι ήταν ο μόνος Ελληνοκύπριος πολιτικός ηγέτης που επέλεξε να στηρίξει το σχέδιο Ανάν, το οποίο προέβλεπε «διζωνική ομοσπονδία με περιορισμένη κεντρική διοίκηση».

Το περιοδικό σχολιάζει ότι πήρε χρόνια να ανακτήσει ο κ. Αναστασιάδης την πολιτική αξιοπιστία του.

«Ως Πρόεδρος θα πιεστεί από τα Ηνωμένα Έθνη και την ΕΕ να ξαναρχίσει τις συζητήσεις. Τα οικονομικά δεινά της Κύπρου, συγκρινόμενα με την υγεία της Τουρκίας θα μπορούσαν να καταστήσουν ευκολότερη την πρόοδο. Αλλά οι παρατηρητές πολυάριθμων αποτυχημένων προηγούμενων γύρων συνομιλιών θα έχουν περιορισμένες προσδοκίες», καταλήγει το άρθρο του Economist.